313 เกาถาง

บทที่ 313 เกาถาง

อาหว่านถือหม้อนมแพะเดินไปที่เรือนแถวตีนเขา ในที่สุดหิมะก็ละลาย และลมฤดูใบไม้ผลิก็พัดมากระทบพื้นดินอีกครั้ง ในที่สุดถิ่นทุรกันดารแห่งนี้ก็เผยให้เห็นฉากทิวทัศน์ที่อุดมสมบูรณ์

อาหว่านมองดูภาพสีเขียวอ่อนๆ ที่อยู่เต็มไปทั่วหัวใจของนางก็บานสะพรั่ง

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานางก็ถอนหายใจอีกครั้งและก้มหน้าลง พวกเขาออกเดินทางเมื่อปลายเดือนเก้า เดินทางขึ้นเหนือได้ไม่นานหิมะก็เริ่มตก ตลอดทางปะทะกับลมและหิมะใช้เวลาสองเดือนกว่าจะเดินทางไปถึงเกาถาง

ตอนนั้นเป็นเดือนสิบสองซึ่งเป็นช่วงเวลาที่หนาวที่สุดของปี เมื่อพวกเขามาถึงเกาถาง พวกเขาก็แทบหายใจไม่ออก หิมะตกหนักเป็นเวลานานทำให้เรือนมีสภาพทรุดโทรม และพวกเขาไม่มีแม้แต่ที่อยู่อาศัย สนามเลี้ยงสัตว์เกาถางก็ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างที่คิด

มีเพียงเรือนหลังใหญ่ไม่กี่หลังที่ยังคงสภาพดีเจ้าหน้าที่ดูแลสนามเลี้ยงสัตว์กินดื่มอย่างสบาย แต่เหล่าคนเลี้ยงสัตว์ที่ดูแลม้ากลับนอนตัวสั่นอยู่ในคอกม้า