087 ขโมย

บทที่ 87 ขโมย

ยามบ่ายที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง สวนอวี๋ฟางดูงดงามแจ่มใส สาวใช้สองนางกำลังกวาดฝุ่นวัชพืชอย่างเกียจคร้าน

ก่อนหน้านี้มีผีออกอาละวาด ฮูหยินสามแขวนคอตาย ตามด้วยขุดพบโครงกระดูกในสวนอีก ในพิธีศพก็มีผีเข้าสิง...แต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำเอาบรรยากาศในตระกูลหมิงซบเซาลง

ยามที่ผีออกอาละวาดสวนอวี๋ฟางที่แต่เดิมมีคนมากมายก็ต่างขอลาจากไป จนตอนนี้ดูรกร้าง ในขณะที่พวกนางกวาดฝุ่นอยู่ก็มีคนรีบเดินมาจนเกือบจะชนเข้า

“ระวังหน่อย!” คนผู้นั้นเอ่ย “นี่เป็นของที่คนสูงศักดิ์ยกให้ต่อให้ขายพวกเจ้าสองคนออกไปก็ชดเชยไม่ได้หรอกนะ!” พูดจบก็กอดกล่องอาหารในมือไว้แน่นอย่างหวงแหน และรีบเดินออกไปโดยไม่สนใจพวกนาง

“สิ่งที่อยู่ในกล่องอาหารนั่นไม่ใช่ของกินหรอกหรือ มีค่าเพียงใดกันเชียว ช่างขี้เหนียวเสียจริง!” สาวใช้นางหนึ่งหน้ามุ่ย

แต่อีกคนกำลังคิด “พี่ฟางเอ๋อร์ มีอันใดหรือ” สาวใช้อีกคนมีสีหน้างงงวย

สาวใช้ที่มีนามว่าฟางเอ๋อร์พูด “เสี่ยวเซียง เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ”

คำพูดที่กำกวมคลุมเครือนั่นเสี่ยวเซียงฟังแล้วรู้สึกสับสน “ได้ยินอันใดหรือ”