079 เดือดดาล

บทที่ 79 เดือดดาล

“ถ้าเปี่ยวเกออยู่คนเดียว งั้นน้องขอเข้าไปนั่งดื่มชาด้วยคนนะเจ้าคะ!” อันเซียงเสี้ยนจู่หัวเราะแล้ววิ่งเข้าไปหาแล้วยื่นหน้าเข้าไปในห้อง

ปีนี้นางเพิ่งจะมีอายุสิบสองปี กิริยาเช่นนี้เป็นเพียงความน่ารักและซุกซนของเด็กสาวเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกว่ากิริยาของนางดูไม่งามแต่อย่างใด

นางเห็นเพียงว่าห้องนี้จัดอย่างเรียบง่ายและหรูหรา ไม่มีฉากกั้นหรือที่หลบบังแต่อย่างใด ภายในห้องมีแต่อาหว่านที่กำลังเก็บถ้วยน้ำชา ไม่มีแขกผู้อื่น

เมื่อเห็นอันเซียงเสี้ยนจู่ อาหว่านก็ย่อกายคำนับนาง

“ไม่มีผู้ใดจริงๆ ด้วย!” อันเซียงเสี้ยนจู่รู้สึกผิดหวังอย่างมาก “น้องนึกว่าจะได้เห็นผู้ที่เปี่ยวเกอมาพบด้วยว่าเป็นคนเยี่ยงไรเสียอีก!”

พัดของหยางชูเคาะศีรษะของอันเซียงเสี้ยนจู่เบาๆ อย่างใกล้ชิดราวกับปลอบใจเด็กน้อย “เจ้าช่างซนจริงๆ! หากไม่ให้น้องเห็น อย่างไรน้องก็ไม่ได้เห็นหรอก”

“หมายความว่าเปี่ยวเกอมาพบคนจริงๆ หรือ”

หยางชูหัวเราะแต่ไม่ตอบอันใด เขาหันไปประสานมือคารวะจวิ้นหวังเฟย “ท่านอาสะใภ้เดินทางมาที่นี่ ถ้าอย่างนั้นหลานไม่รบกวนแล้ว ไว้ตอนเย็นหลานจะเข้าไปเยี่ยมที่จวนจวิ้นอ๋องนะขอรับ”