072 คุยกันส่วนตัว

บทที่ 72 คุยกันส่วนตัว

เกิดฟ้าร้องบนท้องฟ้าแล้วหลังจากนั้นไม่นานฝนก็เทลงมาห่าใหญ่

ในฤดูใบไม้ผลินี้ในที่สุดฝนก็เริ่มตก...

ปิงซินรีบวิ่งเข้ามาแล้วส่งกล่องอาหารในอ้อมกอดให้กับซู่เจี๋ยที่อยู่ใต้ชายคา นางเช็ดหยดน้ำบนใบหน้าพลางบ่นว่า “อยู่ดีๆ ฝนก็ตกขึ้นมาเสียได้ อีกเพียงนิดก็จะวิ่งไปถึงอยู่แล้วเชียว”

ซู่เจี๋ยบอก “เปียกถึงเพียงนี้แล้วเจ้าไม่ต้องเช็ดหรอก กลับไปอาบน้ำเถอะ” ทั้งสองคนพูดคุยกันแล้วเดินเข้าไปในห้อง

ภายในห้องแม่นมถงนอนพิงเตียงด้วยสภาพจิตใจห่อเหี่ยว อาหว่านกำลังตรวจจับชีพจรของนาง

หมิงเวยนั่งอยู่อีกฝั่งนางทำมือบอกพวกนางให้เงียบเสียงลง ทั้งสองวางกล่องอาหารลงเบาๆ คนหนึ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนอีกคนหยิบอาหารออกมา

ผ่านไปไม่นานอาหว่านถอนมือกลับแล้วพูดว่า “แม่นมไม่เป็นอันใด เพียงจัดยาให้ และพักผ่อนให้เพียงพอก็ดีขึ้นแล้ว ต้องให้นางปล่อยวางจิตใจ อย่าเอาแต่อุดอู้ ไม่เช่นนั้นจากที่ไม่ป่วยก็จะป่วยขึ้นมาได้”

ได้ยินอาหว่านพูดเช่นนั้นทุกคนในห้องก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตั้งแต่ฮูหยินสามจากไปแม่นมถงก็ล้มป่วย อีกทั้งอายุนางก็มากแล้ว พวกนางเกรงว่าแม่นมถงจะรับไม่ไหว