ตอนที่ 297

ตอนที่ 297 ความจริง เก็บตระกูลฟู่

เด็กสองขวบยังไม่มีความทรงจำอะไรเท่าไร เว้นเสียแต่เป็นเรื่องที่อยากลืมแต่ก็ลืมไม่ลง

อิ๋งจื่อจินเงยหน้า มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าป้ายหลุมศพ หยุดสายตาอยู่สักพัก

มิน่าฟู่อวิ๋นเซินถึงได้มีปัญหาทางด้านสภาพจิตใจที่รุนแรงมาก

อย่าว่าแต่เด็กเล็กเลย เรื่องแบบนั้น ต่อให้เป็นผู้ใหญ่ก็ต้องฝังใจ

เห็นคนใกล้ชิดถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา บาดแผลที่เกิดก็ยากจะชดเชย

“ดังนั้นนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาถึงไม่ยิ้ม ไม่พูดกับใคร” เนี่ยอี้เล่า “ต่อมาเขาบอกผมว่า สมองของเขาจะนึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้นทุกวันเพื่อกันตัวเองลืม”

“เขาบอกว่า มนุษย์มีขีดจำกัดเรื่องความจำ เขาต้องการแก้แค้นจึงห้ามลืมเด็ดขาด”

“วันหนึ่งขณะที่เขาอายุสามขวบ เนื่องจากผู้เฒ่าฟู่ป่วยอาการสาหัส เขาถูกฟู่อีเฉินที่อายุเก้าขวบขังไว้ในห้องลับ” เนี่ยอี้หยุด แล้วเล่าต่อ “ภายในห้องลับนั้นมีงูพิษสามตัว สามวันต่อมาเขาออกมาได้งูตาย แต่เขาก็เจ็บหนัก”

เด็กที่เพิ่งสามขวบก็ต้องจับมีดหาทางป้องกันตัวแล้ว

ดวงตาของอิ๋งจื่อจินฉายแววเย็นชา “ฟู่หมิงเฉิงเป็นคนอนุญาตเหรอ”