0186 กินและไม่กิน

บทที่ 186 กินและไม่กิน

คนในศาลาดอกไม้มากันพอสมควรแล้ว ต้องขอบคุณเครื่องประดับศีรษะที่ปู้จื้อโหยวจัดเตรียมให้ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นจินเฟยเหยาที่อยู่ตรงมุม เครื่องประดับศีรษะบนผมสองด้านราวกับเขาสองข้างทำให้คนไม่สังเกตว่านางมีเขาหรือไม่

ที่นั่งด้านข้างใต้เท้าไหวยังไม่มีคนมา แต่ตำแหน่งอื่นๆ มีคนนั่งเต็มนานแล้ว ยามนี้มีสาวน้อยเผ่ามารน่ารักยกขวดแก้วที่บรรจุของเหลวสีแดงโลหิตมารินใส่ถ้วยแก้วบนโต๊ะจนเต็ม

จินเฟยเหยาเข้าไปดมใกล้ๆ แก้ว มีกลิ่นคาวโลหิตจางๆ เหมือนโลหิตและไม่เหมือนโลหิต พั่งจื่อทนไม่ไหว กระโดดขึ้นตักนางใช้คางเกยขอบโต๊ะ ท่าทางหิวโหยอย่างน่าสงสาร

“อย่าทำให้ข้าขายหน้า เจ้าคงไม่อยากเป็นอาหารขึ้นโต๊ะหรอกนะ” จินเฟยเหยากระซิบเตือนเสียงเบาราวกับยุง

ผู้มาร่วมงานเลี้ยงที่นั่งอยู่ตรงประตูซึ่งมีพลังการบำเพ็ญเพียรย่ำแย่ที่สุดล้วนเป็นเผ่ามารขั้นหลอมรวมช่วงปลาย คนที่อยู่ห่างจากจินเฟยเหยาไม่ไกลซึ่งมีปู้จื้อโหยวนั่งคั่นอยู่คือชายชราขั้นกำเนิดใหม่ช่วงปลายคนหนึ่ง สุ่มมาคนหนึ่งล้วนสามารถฟาดนางให้ตายได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังไม่เหลือซากศพครบส่วน