ตอนที่ ๕ การพบกันครั้งที่สอง
หอมู่ต๋า แห่งเมืองจิ่ว
ฟ่งหลันหลั่นน้อยก้าวเท้าเดินผ่านธรณีประตูใหญ่และตรงไปยังลานกว้างด้านหน้าของอาณาเขตหอมูต๋าด้วยสีหน้าท่าทางอย่างอารมณ์ดี
สายตาของสตรีน้อยมองเห็นพ่อบ้านหอมู่ต๋าตั้งแต่ไกล โดยเขากำลังยืนชี้นิ้วสั่งคนงานไม่หยุดปาก ซึ่งอยู่ตรงสวนข้างเรือนรับรองลูกค้า
ส่วนลูกน้องคนอื่น ๆ ก็กำลังก้มหน้าก้มตาเร่งทำงานกันอย่างขวักไขว่แข้งขาเป็นพัลวัน ดูเหมือนว่าวันนี้หอมูต๋าค่อนข้างดูยุ่งวุ่นวายผิดจากทุกวัน
ฟ่งหลันหลั่นจึงตั้งใจตรงดิ่งไปหาพ่อบ้านหอมู่ต๋าเพื่อหวังจะทักทาย แต่ด้วยความรีบร้อนทำให้นางไม่ทันมองทางเดินด้านหน้า ทำให้เผลอไปชนเข้ากับบุรุษผู้หนึ่ง ซึ่งเดินผ่านมาพอดี
โอ๊ย!
สตรีน้อยหลุดปากร้องดังขึ้น พลางยกมือขึ้นมากุมหน้าผากโหนกน้อยของตัวเอง ซึ่งเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมาเล็กน้อย
ในจังหวะที่นางกำลังจะเงยหน้าขึ้นเพื่อจะต่อว่าคนผู้นั้น แต่จู่ ๆ สาวงามหลายคนของหอมูต๋าก็พากันวิ่งกรูกันเข้ามา พร้อมกับส่งเสียง ชื่นชมใครบางคนอย่างไม่สงวนท่าทีของอิสตรี
กว่าที่ฟ่งหลันหลั่นจะตั้งสติตั้งรับกับสถานการณ์วุ่นวายนั้นได้ทัน พอรู้ตัวอีกทีนางก็ถูกเบียดออกมายืนอยู่นอกวงล้อมนั้นเสียแล้ว ส่วนคู่กรณีก็ดันติดอยู่ในกลางของวงล้อมของสาวงามแห่งหอมู่ต๋า
ฟ่งหลันหลั่นยืนกอดหน้าอก สายตาจ้องมองดูบุรุษแปลกหน้าสองคนด้วยความเวทนา แม้จะไม่ทันได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน แต่สภาพของพวกเขาในตอนนี้ดูไม่ต่างจากเหยื่ออันโอชะที่กำลังถูกเหล่าหมาล่าเนื้อแย่งกันอย่างบ้าคลั่ง
"บุรุษผู้นั้นเป็นใครกันนะ ถึงได้มีอิทธิพลต่อบรรดาสาวงามหอมู่ต๋าขนาดนี้ ถึงขนาดที่ทำให้พวกนางวิ่งกรูกันออกมาเกือบครึ่งของสาวงามที่มี เพื่อมาต้อนรับและแย่งกันเสนอตัวให้เขาเลือกถึงลานกว้างเช่นนี้"
สตรีน้อยคิดว่าคืนนี้เขาก็คงจะกลายเป็นบ่อเงินบ่อทองของสาวงามที่นี่ไม่แพ้บุรุษมากมายก่อนหน้านี้ที่มาเยือนหอมูต๋า ซึ่งที่นี่ก็เป็นแหล่งสร้างรายได้ของนางเช่นกัน ครั้งนี้นางจึงไม่อยากจะติดใจเอาความเขาและยอมปล่อยผ่านไป
ครู่ต่อมาฟ่งหลันหลั่นก็ปลีกตัวออกจากสถานการณ์ตรงนั้น และเดินเลี่ยงไปทักทายพ่อบ้านหอมู่ต๋าอย่างอารมณ์ดีและตามประสาคนรู้จักกัน
และนางหารู้ไม่ว่า กำลังมีสายตาคมกริบของคนผู้หนึ่งจับจ้องมองนางตามหลังมาไปอย่างไม่วาง
ยังไม่ทันที่จะสตรีน้อยจะกล่าวอะไร พ่อบ้านของหอมู่ต๋าก็หันมาเห็นนางเข้าและชิงถามขึ้นก่อน
"แม่นางฟ่งท่านมาได้จังหวะพอดี ข้ากำลังร้อนใจอยู่เลยทีเดียว เดิมทีข้าคิดว่าจะสั่งให้คนไปตามท่านที่บ้าน แต่วันนี้ดันมีงานด่วนต้องรีบจัดการให้เสร็จ"
พ่อบ้านหอมู่ต๋าในวัยกลางคนเดินเข้ามาหาสตรีน้อยพร้อมกล่าวทักทายอย่างดีใจจนออกนอกหน้า
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ข้าเข้าใจดีว่าท่านพ่อบ้านมีเรื่องหลายอย่างให้จัดการดูแล ว่าแต่ท่านพอจะรู้ไหมว่าแม่นางมู่ให้ข้ามาพบด้วยเรื่องอันใด ?" สตรีน้อยกล่าวถามอย่างใคร่รู้
อันที่จริงฟ่งหลันหลั่นก็พอจะเดาออกว่าคนของหอมู่ต๋าคงจะมีงานให้ทำ เพียงแต่นางอยากรู้ให้แน่ชัดและคิดว่าพ่อบ้านผู้นี้ย่อมรู้เรื่องราวทุกอย่างของที่นี่เป็นอย่างดี
พ่อบ้านหอมู่ต๋าไม่ได้ตอบคำถามของฟ่งหลันหลั่น เขาเพียงยิ้มอ่อนให้และกล่าวอย่างสุภาพ "เชิญแม่นางฟ่งตามข้าไปพบนายท่านด้านในเถิด" ก่อนจะได้ผายมือเชื้อเชิญนางให้ตามเขาไปด้วยกัน
ฟ่งหลันหลั่นพยักหน้าตอบรับคำเชิญ และเดินตามหลังพ่อบ้านหอมู่ต๋าต้อย ๆ อย่างรู้หน้าที่
ในจังหวะที่นางกำลังเดินตามหลังพ่อบ้านของหอมู่ต๋านั้น นางก็ได้เดินผ่านห้องรับรองหลายห้อง
กิจกรรมในนั้นก็เหมือนเฉกเช่นทุกวัน เหล่าบุรุษหลากหลายช่วงอายุที่แตกต่างกัน ไม่ว่าจะพ่อค้า พวกเศรษฐีหรือแม้กระทั่งขุนนาง ซึ่งทุกคนต่างก็มาที่นี่เพื่อหาความสำเริงสำราญใจและเสพเมถุนเคล้านารีไม่ต่างกัน
ณ ห้องพักส่วนตัวของนายหญิงแห่งหอมู่ต๋า
ไม่นานฟ่งหลันหลั่นก็ได้เดินตามพ่อบ้านหอมู่ต๋าจนมาถึงมุมสุดทางเดิน
พ่อบ้านหอมู่ต๋าหยุดยืนตรงหน้าประตูหน้าห้องใหญ่ห้องหนึ่งด้วยท่าทีสงบนิ่ง และกล่าวขึ้นกับคนด้านในอย่างนอบน้อม
"นายท่าน แม่นางฟ่งมาถึงแล้วขอรับ"
"ให้นางเข้ามาได้" น้ำเสียงอันไพเราะ จังหวะการพูดฟังดูฉะฉานมั่นใจ ดังลอดออกมาจากด้านในของห้องตรงหน้า
ครืด...
พ่อบ้านหอมู่ต๋าดึงประตูบ้านเลื่อนแยกออกจากกันและผายมือให้กับแม่นางข้าง ๆ อย่างสุภาพ
จากนั้นเขาเลื่อนบานประตูปิดเข้าหากันอีกครั้ง โดยที่ตัวเขาได้ยืนรออยู่ที่ด้านนอกห้องตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ
สตรีผู้หนึ่งกำลังนั่งรออยู่ตรงกลางห้องด้วยท่าทีสงบนิ่ง ดวงหน้าสวยพริ้งนั้นช่างมีเสน่ห์เย้ายวนใจต่อบุรุษเป็นยิ่งนัก แถมอาภรณ์หรูหรา ปักฉลุลวดลายดอกโบตั๋นสีแดงสด ยิ่งทำให้นางผู้นี้ดูเด่นและสะกดตาเป็นที่สุด
เมื่อนางเผยรอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้า หากแขกผู้มาเยือนเป็นบุรุษ เห็นทีคงจะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของนางในบัดดล
"ท่านมาแล้วรึ!" ผู้เป็นเจ้าของห้องเอ่ยถามอย่างคุ้นเคย
ฟ่งหลันหลั่นเผยยิ้มสดใส และเดินไปนั่งลงตรงหน้าของสตรีนางนั้น
"เห็นตาเฒ่าบอกว่า เมื่อหลายวันก่อนแม่นางมู่ให้คนไปตามหาข้าที่บ้านและอยากเจอตัว...ไม่ทราบว่าท่านมีเรื่องอะไรต้องการให้ข้าทำอย่างนั้นรึ"
ฟ่งหลันหลั่นเปิดประเด็นถามออกไปตรง ๆ โดยไม่อ้อมค้อมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทั้งสองฝ่าย เพราะนางรู้สึกเป็นห่วงตาเฒ่าฟ่งจึงอยากรีบจัดการธุระให้เสร็จโดยเร็ว
มู่เซียวหลานผู้เป็นเจ้าของหอมู่ต๋าแห่งนี้ สังเกตเห็นว่าวันนี้ฟ่งหลัน-หลั่นดูมีท่าทีแปลกไปจากที่เคย นางได้รินชาลงในถ้วยและหยิบไปวางลงตรงหน้าของแขกพร้อมเอ่ยถามอย่างใจเย็น
"วันนี้แม่นางฟ่งดูกระวนกระวายร้อนรนเยี่ยงนี้ ไม่ทราบว่าเจ้ากำลังมีเรื่องอะไรกังวลใจอยู่กระนั้นหรือ"
มู่เซียวหลานมีอายุแก่กว่าฟ่งหลันหลั่นมากพอควร และนางเองก็เอ็นดูสตรีน้อยนางนี้ไม่ต่างจากน้องสาว จึงได้เรียกตัวมาใช้งานบ่อย ๆ และไม่ลืมที่จะใส่ใจในความเป็นไปเช่นกัน
"แม่นางมู่ไม่ต้องกังวล ข้าเพียงแค่รู้สึกเป็นห่วงตาเฒ่าฟ่ง พอดีช่วงนี้เขามีสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าใดนัก เลยอยากรีบจัดการธุระจะได้กลับบ้านให้เร็วขึ้นก็เท่านั้น...ว่าแต่ท่านมีงานให้ข้าทำใช่หรือไม่"
คำตอบของฟ่งหลันหลั่น ทำให้มู่เซียวหลานรู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะงานที่นางต้องการให้สตรีน้อยผู้นี้ช่วยเหลือ มันอาจจะทำให้นางกลับบ้านช้ากว่าที่ตั้งใจไว้
เจ้าบ้านนั่งนิ่งและไตร่ตรองความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกล่าวขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"วันพรุ่ง ข้าต้องเดินทางไปพบคนผู้หนึ่งที่เมืองจิ่ว ซึ่งข้าอยากให้เจ้าร่วมเดินทางไปด้วยกันในครั้งนี้ในฐานะผู้ติดตาม และกว่าจะเสร็จธุระ รวมทั้งเดินทางไปกลับคงใช้เวลาหลายชั่วยาม แต่ดูท่าครั้งนี้เจ้าคงไม่สะดวกที่จะรับงานนี้กระมัง"
แม้มู่เซียวหลานจะรู้สึกลำบากใจที่จะกล่าวกับสตรีน้อยเบื้องหน้า แต่ก็มีเพียงฟ่งหลันหลั่นคนเดียวเท่านั้นที่นางเชื่อใจ
ดังนั้นนายหญิงแห่งหอมู่ต๋าจึงได้จำใจพูดออกไปตามตรง และปล่อยให้อีกฝ่ายตัดสินใจด้วยตนเอง
ฟ่งหลันหลั่น นั่งเงียบขบคิดในหัวอย่างหนัก พลางรินชาตรงหน้ายกขึ้นดื่มติดต่อกันหลายถ้วย
'ถึงจะเป็นห่วงตาเฒ่านั่นแค่ไหน แต่ถ้าไม่รับงานนี้ ก็จะไม่มีเงินไปซื้อยา...เอาน่ะ! รีบไปรีบกลับ ท่านตาหัวแข็งจะตาย เขาคงไม่เป็นไปอะไรไป ง่าย ๆ ตอนนี้หรอก'
สตรีน้อยนั่งขบคิดอยู่นานพักใหญ่ จนน้ำชาในกาน้ำที่ถืออยู่หมดเกลี้ยง นางก็ตัดสินใจได้ ซึ่งกำลังนั่งรอฟังอย่างมีหวัง
"ได้! ข้าตกลงจะร่วมเดินทางไปที่นั่นเป็นสหายท่าน ส่วนเรื่อง...." ฟ่งหลันหลั่น รับปากอย่างมั่นเหมาะ และไม่ลืมที่จะเอ่ยถึงเรื่องค่าจ้าง
มู่เซียวหลาน ยิ้มหวานให้นางน้อยอย่างรู้ทัน
"เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ข้าได้เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"
พูดจบ นางก็หันไปหยิบถุงเงินสีแดงถุงใหญ่ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะด้านข้างส่งยื่นให้กับฟ่งหลันหลั่น
"นั่นเป็นค่ามัดจำ หลังเสร็จงานแล้วข้าจะจ่ายอีกครึ่งที่เหลือให้ และจะแถมเหล้าชั้นดีของที่นี่ให้เจ้าไปมอบให้ตาเฒ่าฟ่งด้วย" เจ้าของหอมู่ต๋ารู้ดีว่าฟ่งหลันหลั่นและตาของนางเป็นพวกที่นิยมดื่มเหล้า
พอฟ่งหลันหลั่นได้จับถุงเงินและโยนขึ้นลงเพื่อชั่งน้ำหนักดูเท่านั้นแหละ ดวงหน้าของนางก็ฉีกยิ้มจนแก้มปริออกมาอย่างมีความสุข
"ท่านให้ค่าจ้างข้าเยอะขนาดนี้ แถมยังจะได้ดื่มเหล้าชั้นดีของหอมู่ต๋าอีก รับรองว่าข้าจะทำงานให้คุ้มกับที่ท่านจ่ายมาอย่างแน่นอน"
นางไม่เคยถามผู้ว่าจ้างถึงงานที่จะต้องไปทำ เพราะตลอดเวลา เจ้าของหอคณิกาผู้นี้ไม่เคยใช้ให้ไปทำเรื่องที่ผิดต่อกฎหมายสักครั้ง และมันไม่ใช่ธุระอะไรที่นางจะต้องไปรู้เรื่องของคนอื่นเช่นกัน
จากนั้นมู่เซียวหลานจึงได้เรียกพ่อบ้านหอมู่ต๋า ซึ่งกำลังยืนรออยู่ตรงประตูหน้าห้อง
ครืด!
พ่อบ้านหอมู่ต๋าเปิดประตูเลื่อนออกและเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีสำรวม
"พรุ่งนี้พวกเราอาจต้องออกเดินทางตั้งแต่ยามเหม่า[1] คืนนี้ท่านก็พักที่หอมู่ต๋าของข้าเสียเถิด ข้าได้ให้ท่านพ่อบ้านจัดห้องพักไว้ให้ท่านเรียบร้อยร้อย รับรองว่าไม่มีผู้ใดกล้ารบกวนท่านแน่นอน"
มู่เซียวหลานกล่าวอย่างหนักแน่นชัดเจน และถ้อยคำของนางเหมือนจะเป็นการบังคับมากกว่าการเชิญชวน เพราะนางเลือกที่จะบอกหลังจากที่สตรีน้อยรับเงินค่าจ้างไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ฟ่งหลันหลั่นจึงจำเป็นต้องค้างคืนยังหอมู่ต๋าอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นหอคณิกา แต่นางก็มิได้มีความรังเกียจคนที่นี่เลยสักนิด ตรงกันข้าม นางปฏิบัติกับทุกคนอย่างสุภาพเสมอมา
แต่ทว่าคืนนี้กลับเกิดเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ทำให้นางต้องออกโรงช่วยหอมู่ต๋าอีกจนได้
[1] ยามเหม่า (卯:mǎo) คือ 05.00 - 06.59 น.
....
เซียงไค 盛開