บทที่ 9 ความจริง...บางเรื่อง

กลางดึก คนที่หลับไปหลายชั่วโมงสะลึมสะลือตื่นเพราะปวดฉี่กลางคัน ภีมงัวเงียลุกขึ้นก่อนจะมองหาเจ้าของห้องแต่ก็ไร้เงา เขาเองก็ไม่ได้สนใจเดินไปเข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จก็กลับออกมา เกือบจะล้มตัวลงนอน ก็ต้องสะดุ้งกับเงาใครบางคนตรงระเบียง

"ไอ้เสือ?"

ภีมเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นจนมั่นใจว่าตัวเองคงไม่ได้ตาฝาด เสือนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง ดวงตาอิฐโรยบ่งบอกได้ว่าเขาแทบจะยังไม่ได้นอน

"ไอ้เสือ…มึง…เออ…ทำไมไม่นอนอีกว่ะ"

"เป็นห่วงกู?" เขาตอบกลับพร้อมพ่นควันบุหรี่ออกมา โดยที่ยังนั่งอยู่ท่าเดิม

"เปล่าเฮอะ งั้นกูไปนอนแล้ว มึงจะไม่นอนก็เรื่องของมึง"

"เดี๋ยว! มานี่"

"อะ อะไร"

"เดินมานี่"

คนถูกสั่งเริ่มใจไม่ดี แต่ก็ต้องขยับก้าวเข้าไปหาเจ้าของเสียง เสือกดปลายม้วนบุหรี่ให้ดับมอดลงกับที่เขี่ย ใบหน้าที่โรยราเริ่มมีรอยยักของคิ้วขมวดอยู่

"มึงกับฟ้าเจอกันตอนไหนว่ะ"

คนถูกถามถึงกับเสียวสันหลัง อยู่ดีๆอีกคนก็มีท่าทีแปลกๆ และถามอะไรแปลกๆอีก

"ก็เจอที่งานรับน้องตอนปี 1"

"มึงชอบฟ้า?"

ภีมเกลื่อนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ พยายามคิดหาคำตอบที่คิดว่าดีที่สุด แต่ก็มีแต่ความเห็นแก่ตัวของตัวเองที่ทำลงไปกับพี่ฟ้า

"ก ก็เปล่า แค่เห็นพี่เขาสวย"

"แล้วไงต่อ"

"กูเลยลองจีบ…ละ แล้วพี่เขาเล่นด้วย"

บุหรี่อีกม้วนถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง เสือไม่ได้มีท่าทีเกรี้ยวกราดแต่กลับนิ่งจนขนลุก

"มึงรู้ไหมว่าฟ้ามีแฟนอยู่"

ภีมกัดปาดจนห้อเลือด เหมือนผู้ต้องหาที่กำลังถูกสอบสวนไม่มีผิด

"ตอบ"

"เออ…กูไม่รู้ และก็ไม่ได้…สนใจ"

"หึ…มึงแค่จะหลอกฟันว่างั้น"

"แต่…แต่กูไม่ได้เป็นคนทำพี่ฟ้าตายนะ…กู…"

"อืม…มึงไปนอนได้แล้ว"

"…!?"

ภีมมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปกติเขาต้องโดนมันทุบตีทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องพี่ฟ้า วันนี้มันกลับนิ่ง นั่งมองแต่นอกระเบียง หรือว่า…

"ไอ้เสือ มึงเข้ามาเลย!"

ภีมรีบเข้าไปฉุดกระชากคนที่นั่งอยู่ให้ลุกเข้ามาในห้อง คนที่ถูกลากพยายามสะบัดแขนออก แต่ก็ถูกกอดเอวไว้แทน

"มึงอย่าคิดสั้นนะเว้ย กูรู้ว่ามึงรักพี่ฟ้า แต่ตอนนี้มันกลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว มึงต้องเดินหน้าต่อ ยังมีคนที่รักและห่วงมึงอยู่นะเว้ย"

คนถูกกอดยังคงนิ่งจนผิดวิสัย ภีมจึงเงยหน้ามอง จนได้สบตากับสายตาคู่เศร้า ที่แทบจะไม่มีเคล้าไอ้เสือที่เขาเคยเจอเลย

"ไอ้เสือ…มึง…อึ อื้อออ"

คนด้านบนกดจูบลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว ดุเดือนในตอนแรกแต่กลับค่อยๆอ่อนโยนจนแทบละลาย เสือประคองใบหน้าขาวจับอย่างถนุถนอน ความอ่อนแบบนี้ที่ไม่เคยได้รับทำคนในอ้อมกอดถึงกับอ่อนระทวย จูบอ้อยอิ่งดูดกลืนจนแทบขาดอากาศ

"อืออออ อ๊ะ"

ทั้งคู่สลับกันดูดชิมริมฝีปากของกันและกัน คนตัวใหญ่กว่านำพาอีกคนเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าระเบียง จนเมื่อแผ่นหลังเนียนแตะที่ขอบกั้นถึงได้สติว่าตรงนี้เป็นที่โล่งแจ้ง ถึงจะดึกแต่ก็ยังมีแสงไฟในช่วงกลางคืนให้มองเห็น

"สะ เสือ…เข้า…มึง!"

คนหน้าหนาถอดเสื้อยืดสีเข้มออกจากตัวจนเห็นหุ่นล่ำ กางเกงที่สวมใส่ถูกรูดซิบลงก่อนจะดึงส่วนท่อนเเข็งนั้นออกมา

"หันหลัง"

"เสือ…มะ ไม่ กูขอร้อง"

"ภีม หันหลัง"

"ไม่…เดี๋ยว ไอ้เสือ!"

เสือไม่ได้สนใจคำร้องขอเขาจับร่างขาวพลิกหันหลัง แล้วตามมาประกบบดเบียดแนบชิดจนแทบหลอมเข้าด้วยกัน

"กูขอ เข้าไปนะภีม"

คนฟังถึงกับชะงัก ร่างกายที่ต่อต้านจึงยินยอมให้กับความอ่อนโยนที่เพิ่งเคยได้รับเป็นครั้งแรก เสือกอดเขาไว้แน่นลูบไล้เนื้อตัวพร้อมกับซุกไซ้ซอกคอจนขนลุกซู่ กางเกงบอลขาสั้นถูกถอดออกไปโดยไม่รู้ตัว รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ร่างกายของเขามันกำลังตอดรับแท่งร้อนที่กำลังสอดแทงเข้ามา

"อ๊ะ เสือ…มึงเบาๆก่อน"

"อือ ยกก้นขึ้นอีกภีม"

มือหนาบีบรั้งก้นนิ่มให้ยกสูง ก่อนจะใส่ของๆเขาเข้าไปจนสุดด้าม

"อ๊า เสือ…กูเจ็บ"

"อดทนนะคนดี"

คนปลอบประโลมที่เหมือนเป็นเชื้อไฟ กำลังเผาไหม้คนฟังให้แหลกเหลว ภีมจับที่กั้นระเบียงไว้แน่น เพื่อรองรับแรงกระแทกที่หนักหน่วงมากกว่าทุกที มันทั้งแรงทั้งเน้นจนเขาแทบบ้า

"ซี๊ดดด โคตรแน่น"

"อะ อ๊ะ เสือ เสียว…มึงทำเบาๆ เดี๋ยวคนอื่น อ๊าา จะทำอะไร!"

เสือจับร่างขาวไปพาดกับโต๊ะข้างระเบียง แท่งกายเร่งสอดใส่หนักขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะจับคนตรงหน้าพลิกกลับมาแล้วอุ้มขึ้นโต๊ะ จับขาถ่างแล้วกระแทกใส่ถี่ๆ

"อ๊าา เสียวไหมภีม"

"เสือ จะไม่ไหวแล้ว"

"มึงเป็นของกูจำไว้ กูทำมึงได้แค่คนเดียว"

"อ๊ะ เสือ เเรง แรงไปแล้ว"

"ซี๊ดด ตอดชิบ"

แท่งร้อนใส่กระแทกไม่ออมแรง จนเสียงโต๊ะสั่นไหวกระทบพื้นดังไปทั่ว

"ภีม อ๊ะ อ๊าาาา"

"ไอ้เสือ เดี๋ยว…อ๊าาาาา"

น้ำขุ่นเหนียวพุ่งใส่รูแคบจนหมด พร้อมกับอีกคนที่ถูกชักสาวท่อนเอ็นดึงจนเสร็จพร้อมกัน เสียงหอบหายใจดังถี่ก่อนจะสงบลง ภีมสลบไปแล้ว ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ที่ต้องสลบไปแบบนี้ เสืออุ้มร่างขาวไปบนเตียง จัดแจงเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนอนหลับตามไปจนถึงเช้า

เกือบเที่ยงที่คนบนเตียงถึงจะรู้สึกตัว ภีมยังคงปวดเมื่อยเนื้อตามร่างกาย แต่ก็ยังอยากไปเรียนเพราะหยุดไปหลายวันแล้ว เขาพยายามขยับตัวให้เบาที่สุดเนื่องจากลัวคนที่หลับอยู่ข้างๆจะตื่น พอเท้าถึงพื้นก็รีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำและกลับออกมาแต่งตัว

"จะไปไหนภีม"

ร่างขาวที่นุ่งผ้าขนหนูอยู่สะดุ้งโหยง เพราะกำลังง่วนอยู่กับการใส่เสื้อผ้า

"กูจะไปเรียน หยุดเรียนมาหลายวันแล้ว"

"อืม งั้นรอก่อน เดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่ๆ กูไปเองดีกว่า มึงนอนพักเถอะ"

"อย่าเรื่องมาก กูจะไปส่ง"

คนฟังถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็ขัดอะไรไม่ได้ ตอนนี้ได้แต่เดินตามเจ้าของห้องเพื่อขึ้นรถไปมหาลัย วันนี้เขามีเรียนบ่ายจึงรอดตัวไป ถ้ามีเรียนเช้าคงโดดอีกตามเคย

เสือจอดรถมอไซค์ที่หน้าคณะเพื่อให้อีกคนลงไปเรียนได้สะดวก

"จะกลับก็โทรบอก เดี๋ยวมารับ"

"แต่…กูกลับเองดีกว่า"

"ทำไม มึงจะไปแรดที่ไหนอีก"

"จิ…แรดบ้านพ่อมึงสิ เออๆ เลิกเรียนแล้วจะโทรหา"

"เดี๋ยว"

ภีมกำลังจะเดินขึ้นตึก แต่กลับถูกดึงแขนไว้

"อะไรอีก…เดี๋ยวกู…"

มือหนายื่นมาติดกระดุมเม็ดเกือบบนสุดให้เข้าที่ ก่อนจะทำตาเขียวปั๊ดใส

"มึงจะโชว์ไปถึงไหน อย่าให้กูเห็นอีก กูไม่ชอบ"

คนพูดขับรถออกไปแล้ว ทิ้งให้คนฟังเบลอไปกับการกระทำที่หาสาเหตุมาประกอบแทบจะไม่ได้

'หวงเขา!?' คำตอบที่โคตรจะเข้าข้างตัวเอง แต่ก็แอบดีใจก่อนจะเดินไปเรียนทั้งๆที่ยังหยุดยิ้มไม่ได้

"ไง ไอ้หล่อ เดี๋ยวนี้มึงดูแลเด็กมึงดีจังนะ มีติดกระดุมให้กันด้วย"

เพื่อนตัวดีแอบเเซวเมื่อเห็นเสือเดินเข้ามาที่โต๊ะ

"มึงรู้ได้ไง"

"รูปมึงกับเด็กมึงผุดเต็มเฟสกับเพจมอ.แทบจะทุกวัน"

"น่ารำคาญ"

"ช่วยไม่ได้นะเพื่อน มึงเสือกเกิดมาหล่อ บ้านรวย แถมเป็นเดือนมหาลัยอีก มึงเลยต้องรับกรรมแบบนี้ 555"

"สัดเอก มึงหุบปากไปเลย แล้วเรื่องไอ้นนท์ไปถึงไหนแล้ว"

"ก็ไม่ถึงไหน เดี๋ยวกูจัดการเองแหละ ว่าแต่มึงกับไอ้ภีมเนี่ยยังไง สรุปคือแค่เรื่องแก้แค้นเหรอว่ะ"

เสือนิ่งไป ก่อนจะพูดถึงเรื่องที่คางคาใจให้เพื่อนฟัง

"กูเข้าใจผิด"

"เข้าใจผิดอะไรว่ะ"

"กูเข้าใจไอ้ภีมผิด ความจริงคนที่ทำให้ฟ้าตาย…คือไอ้สิงห์"

"เชี่ย ไอ้สิงห์อีกแล้วเหรอว่ะ แล้วมึงรู้ได้ไง"

"เมื่อวานกูไปหาฝนมา ฝนเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ความจริงคือกูโดนหลอกมาตั้งนาน โดนสวมเขาตั้งแต่คบกับฟ้าแรกๆ ฟ้ามีกูและก็ยังไปแอบคบกับไอ้สิงห์ ที่ฟ้าฆ่าตัวตายก็เพราะมัน…ไอ้สิงห์"

"สรุปไอ้สิงห์เป็นน้องมึงรึเปล่าว่ะ ทำไมมันถึงได้จองเวรมึงไม่เลิก"

"หึ…ช่างมัน ฟ้ากับกูถือว่าจบไปแล้ว เหลือแค่…"

"ไอ้ภีม…มึงล้างแค้นผิดคน เพราะฉะนั้นมึงควรปล่อยไอ้ภีมไปได้แล้วนะไอ้เสือ"

"เออ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงไปจัดการไอ้นนท์ให้เรียบร้อยก่อนเถอะ"

คนเอาแต่ใจเดินหน้าบึงไปที่โรงอาหารโดยมีแฟนคลับบางคนคอยตามถ่ายรูป ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจ ต่อจากนี้คนที่เขาสนใจคงมีแค่คนๆเดียว ถ้าไม่มีใครมายุ่ง เรื่องน่าจะจบได้สวย แต่ความจริงมันคงไม่เป็นแบบนั้น