บทที่ 5 แกล้งโดนรุม
ร่างของคนที่นั่งอ่อนแรง เริ่มสั่นเทา พยายามดิ้นหนี แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะข้อมือถูกมัดด้วยเข็มขัดไว้จนแน่น
"กลัว? เมื่อกี้มึงยังปากดีอยู่เลย"
"ไง ไอ้เสือ ใครว่ะที่จะให้พวกกูจัดการ"
กลุ่มชายฉกรรจ์ 3-4 คน ยืนอยู่ตรงหน้าประตู กล่าวทักเพื่อนสนิท ก่อนมองไปยังร่างขาวที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม
"โหห มึง…จะไหวหรอเนี่ย มันจะไม่ตายก่อนใช่ไหมว่ะ"
ชายผมทอง หนึ่งในกลุ่มนั้น เดินเข้ามามองร่างที่ช้ำไปทั้งตัว
" ไอ้เสือ ฮึก…ไม่เอานะ กูไม่เอาแบบนี้ "
"หึ เมื่อกี้ยังด่ากูฉอดๆ ตอนนี้มาเกาะขาอ้อนวอนกู มึงนี่มันน่าสมเพช รู้ตัวไหมห๊ะ"
ภีมไม่ได้สนใจคำด่า หรือสายตาสมเพชน่ารังเกียจจากใคนแล้ว ตอนนี้ขอเพียงได้ออกไปจากตรงนี้ เขาจะยอมทำทุกอย่าง
"กูขอร้อง ให้กูทำอะไรก็ได้…ฮึก… กูจะเชื่อฟังมึงทุกอย่าง…อย่าให้พวกมันทำอะไรกูเลย"
เสือก้มลงไปจับแก้มคนที่ร้องไห้ตัวโก่ง ลูบมันเบาๆ ก่อนจะเอยพูดสิ่งที่คนได้ยินแทบสิ้นสติ
"งั้นกูให้มึงเลือก เอากับกูต่อหน้าพวกมัน หรือจะให้พวกมันเอามึงต่อหน้ากู"
"ไอ้เสือ มึง!"
ภีมตาเบิกกว้าง กลัวจนเข่าอ่อน หัวถุยสายไปมาปฏิเสธทุกการยัดเยียดที่เขากำลังจะได้รับ
"เร็วไอ้ภีม ถ้ามึงไม่เลือก กูจะให้ไอ้พวกนั้นเลือกให้ ดีไหม"
คนที่กำลังตัวสั่น กัดปากเเน่น ไม่ว่าจะเลือกแบบมันก็เป็นตราบาปไปชั่วชีวิตเขาอยู่ดี
"ไอ้ภีม! กูนับ 1 ถึง 3 ถ้ามึงไม่…"
"มึง…"
"หึม อะไรนะ?"
"เอากับมึง…"
เมื่อสิ้นเสียง เสือรีบบดปากลงไปขยี้ปากอีกคนบวมเจ่อ ขบกัดแรงๆที่ปากล่าง เสื้อนักศึกษาของภีมถูกถอดกระชากออกจนท่อนบนเปลือยเปล่า เขาจับคนตรงหน้าให้นั่งเผชิญหน้าบนตัก
"อ๊ะ! เจ็บ"
ภีมที่เอาแต่ก้มหน้าซบอกแกร่ง ถูกกัดเต็มแรงลงไปที่ไหล่ขาว
"ไอ้เสืออย่า"
กางเกงยีนส์สีดำที่กำลังจะถูกถอดลง ถูกมือของเจ้าของจับห้ามไว้ ภีมเหลือบมองไปที่เพื่อนของเสืออย่างกลัวๆ ก่อนหันมามองหน้าคนต้นเรื่องเชิงขอร้อง
"หึ พวกมึงจะอยู่ดูกูหรือจะกลับ
"เออๆ พวกกูกลับก็ได้ว่ะ แล้วจะให้มาเพื่อ!?"
ตอนนี้เหลือแค่เขาสองคน กิจกรรมอย่างว่ายังไม่ลดละ ร่างกายเริ่มร้อนจนชุ่มเหงื่อ เสียงจูบปากดัง จ๊วบจ๊าบ คนที่ถูกมัดไว้ดูเหมือนจะทรมานจนแดงไปทั้งตัว
"มึงรอกูด้วย จะรีบไปไหนว่ะ"
เสียงคนคุยกันดังใกล้เข้ามา จนคนที่อยู่ในห้องน้ำต้องสะดุด
"ไอ้เสือพอ มีคนมาแล้ว"
"อืออออ"
"เสือ หยุด กูขอร้อง"
ภีมตื่นกลัว ลนลานไปหมด อยากจะหายไปจากตรงนี้แต่ก็ทำไมได้ ยินเสียงเดินใกล้เข้ามาทุกที ยิ่งหัวใจแทบวาย
ปัง!
เสืออุ้มคนบนตักเข้าไปในห้องน้ำแคบๆ ปิดประตูกดล็อก คนที่ถูกอุ้มถูกจับให้ยืนหันหน้าเข้าหาประตู พร้อมกางเกงที่ถูกถอดออก ก้นขาวถูกบีบจนขึ้นรอย ก่อนนิ้วของเสือจะแหย่งดันเข้าไป
"อื้ออออ อุบ"
ภีมรีบเอามือปิดปาก พยายามกลั้นเสียงร้องไม่ให้เล็ดรอดออกไป
"เสร็จยังว่ะเนี่ย มึงจะฉี่ไปถึงดวงจันทร์รึไง นานเป็นบ้า"
เสียงคนคุยกัน ดังอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะจางหายไป บ่งบอกว่าตอนนี้เหลือแต่เขาสองคน
เสือแหย่งนิ้วเข้าออกจนช่องทางแคบเริ่มนิ่ม แท่งกายแข็งของเขาจึงรีบเสียบใส่แทน
"อ๊ะ เบาๆสิว่ะ กูเจ็บ"
"ซี๊ด อย่าเกร็งสิว่ะ แม่งตอดกูชิบ"
เสือพยายามสอดใส่ กระแทกเข้าไปหลายรอบ แต่ด้วยความตื่นกลัว บวกกับความตื่นเต้น ทำให้ความต้องการยิ่งพุ่งสูง
"อ๊ะ เจ็บ มึงเบาๆสิว่ะ"
"สัดเอ้ย แม่งตอดชิบ"
เพียะๆๆ
ก้นขาวถูกตี บีบขย้ำ พร้อมกับแรงกระแทกเข้าออกที่ไม่ปราณี เสือกระทุ้งเข้าไม่หยุด สองมือก็จับเอวคนตรงหน้าเพื่อยึดไว้
"อ๊าา โคตรแน่น ซี๊ดดดด
เสือฉีดน้ำขุ่นใส่ช่องทางแคบจนล้น น้ำกามไหลเยิ้มลงมาตามง่ามขา ภีมที่ยังไม่ถึงฝั่งเพราะมือถูกมัดอยู่ ถูกแกล้งให้ยืนค้างไว้อย่างนั่น
"ไอ้เสือ อือออ มึง…"
เสือยื่นหน้าไปซุกไซร้คอขาวยั่วให้คนที่อยาก ยิ่งอยากเข้าไปอีก
"อยากเสร็จ ก็ขอร้องกูดีๆ เพื่อกูจะยอมใจอ่อนชักให้มึง"
"ไอ้เสือ"
"งั้นกูไปละ"
"เชี่ยเอ้ย…"
ภีมกัดปากเเน่น อยากจะด่า อยากจะต่อยหน้าไอ้คนโรคจิต แต่เขาก็แทบจะไม่ไหวแล้ว แกนกายของเขาบวมเปล่ง อยากจะปล่อยออกมาเต็มทน
"จิ…เสือ ช่วยทีนะ"
"หึ ช่วยใคร มึงอ้อนมากกว่านี้สิ"
"มึง! จิ…เสือ ช่วยภีม ช่วยทำให้ภีมเสร็จด้วยนะ"
"หึ…"
มือหน้าเลื่อนมากอบกุมแท่งร้อนของคนตรงหน้า รูดเข้าออกถี่ๆ ปากก็ซุกไซร้ กดเม้มซอกคอไปด้วย
"อ๊าา เสือ ระ เดี๋ยวอีก"
"หันหน้ามาหากู"
ภีมทำตามอย่าว่าง่าย เมื่อหันไป ปากสองปากก็ประกบกัน จูบร้อนผ่าว ลิ้นแลกลิ้นจนน้ำลายไหลเยิ้ม
"อึ อื้อออออ"
ภีมเสร็จคามือคนที่ทั้งจูบทั้งกอดเขาไว้ เขาหอบเหนื่อยจนแทบไม่มีแรง จนอีกคนต้องประคองกอดเอาไว้ สักพักเมื่อแต่งตัวกันเสร็จ เสือจึงพยุงคนตัวขาวออกจากห้องน้ำ ประคองไปที่รถ เวลานี้คงจะเรียนกันต่อไม่ไหว พวกเขาขี่รถกลับมาที่ห้อง ภีมฟุบหลับไปทันที ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ แผลเก่ายังไม่หาย แถมมีแผลใหม่เพิ่มมาซ้ำรอยเดิมอีก ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย ก็ใช่ว่าจะทนมือทนตีนได้ทุกวันขนาดนี้
ตื้ดดดดด🎶
คนที่หลับงัวเงียตื่น เสียงโทรศัพท์เขาดังไม่หยุด และดูเหมือนเจ้าของห้องก็ไม่อยู่ซะด้วย ภีมจึงลุกขึ้นรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
"ใครค่ะ เสือรึเปล่าค่ะ"
จากที่หงุดหงิดที่โดนปลุก ยังต้องมาหงุดหงิดที่มีคนโทรมาหาไอ้เสืออีก ทำไมมันเสน่ห์แรงขนาดนี้ว่ะ ตั้งแต่เขาได้โทรศัพท์มันมาใช้ก็มีผู้หญิงโทรมาไม่หยุด
"เปล่าครับ มีอะไรรึเปล่า ไอ้เสือมันออกไปข้างนอกถ้ากลับมาผมจะบอกมันให้"
"เอ๋ เสือน่าจะลืมเอาโทรศัพท์ออกมา พอดีเห็นเสือโทรมานัดเราไว้อะ งั้นไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้นะคะ"
"สัด ที่หายไปคือไปหาหญิง แม่ง ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้…โว้ยยย"
ภีมโวยวายลั่นห้อง หงุดหงิดแบบไม่รู้สาเหตุ เขานั่งมองโทรศัพท์สักพัก ก่อนจะกดโทรหาคนที่คิดถึงมากที่สุด
"สวัสดีค่ะ"
"แม่"
"ภีม อยู่ไหนเนี่ย ลูกเปลี่ยนเบอร์หรอ ถึงว่าแม่โทรไม่ติดเลย"
"ครับพอดีโทรศัพท์ภีมหาย แม่…เดี๋ยวภีมไปหานะ"
"เอ๋ วันนี้หรอ"
"ครับ พรุ่งนี้วันเสาร์ ภีมอยากไปนอนที่บ้าน"
"จร้า เดินทางดีๆ แม่จะเตรียมของโปรดไว้ให้"
"ครับ"
ภีมวางสาย จัดการเก็บของจำเป็นบางส่วนใส่เป้ด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ดีหน่อยที่วันนี้ไม่ถูกล่ามโซ่เหมือนหมาเฝ้าบ้าน ไม่รู้เพราะไอ้เสือมันลืมหรืออะไร เขารีบขึ้นรถแท็กซี่ เพื่อไปขนส่งเดินทางต่อไปที่บ้าน บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯมากนัก เดินทางไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง
แต่ภีมคงนึกไม่ถึงว่าอีกคนรู้ทุกอย่างว่าเขาจะไปไหน ทำอะไร เพราะโทรศัพท์ของเสือที่ให้ภีมไว้ใช้ สามารถบอกพิกัดตำแหน่งของผู้ใช้ได้เป็นอย่างดี