Kabanata 6: Love

Kabanata 6

Love

After a few minutes of traveling, we arrived at the school. My smile was wide and my heart was pounding with joy after watching the outside of the school. I lifted my head and from where I was standing, a smile formed in my lips. I read in my mind the engraved name of the school above the gate.

"Welcome to San Juan, Elementary School."

"Teacher Samara?" Tanong mula sa aking  likod. Hinarap ko siya at nakita si Teacher Annalyn.

Katulad ko, bago lang din siya rito. Kaibigan ko siya at madalas kaming magka-chat, hindi ko na matandaan kung paano ko siya nakilala at kung paano kami naging close. Basta nagkagaanan kami ng loob at pareho naming pinangarap ang magturo, 'yon na siguro ang dahilan.

"Good morning, Teacher Ann." Bahagya pa akong umikot at pagharap sa kaniya, nag-pose ako na parang model at nakataas pa ang kamay sabay sabing "Pak!"

"Good morning, Teacher Samara." Ang hindi naman siya nagpatalo, umikot rin siya at nag-pose. Nakahawak ang isa niyang kamay sa ulo, habang ang isa naman ay sa kaniyang baywang. "Pak!"

At sabay kaming natawa. Kapag talaga nagsama kaming dalawa, ang daming kalokohan ang aming ginagawa. Minsan kahit na nakakahiya na kami, wala kaming pakialam basta masaya kami.

"Ready ka na ba?" Nilahad niya ang isang kamay sa napakaarteng paraan.

"Yes! Readyng-ready na." Sagot ko at inabot ang kaniyang kamay, kapareho ng paraan niya ng pagkakalahad.

Nagtawanan ulit kami at masaya kaming pumasok sa loob.

This school is only public, there are only fifteen rooms including the principal's office and library. From grade 1 to grade 6 are only students studying here. There are two sections at each level and only have one canteen.

The new surroundings are not new to me because I come here from time to time every time I go on vacation. So somehow, I feel comfortable

"Sige, dito na ako." Binitawan ko ang kamay niya. "Goodluck!"

"Sige, Goodluck din sa'yo." Kinawayan niya ako at tuluyang ng umalis.

Humugot ako ng hininga at dahan dahang nilingon ang room kung saan ako magtuturo. Nakabukas ang pinto kaya kitang kita ko mula sa kinatatayuan ko ang mesa na bahagyang nakaharap sa akin, sa gitna n'yon ay tanaw na tanaw ko ang pangalan kong nakadikit doon.

'Teacher Samara Dyade Banez"

My face warmed up. I was very happy because in the end, despite all my hardships and sacrifices, I was able to trace the top. I also fulfilled my dream.

You can't really achieve something easily. Learn to suffer and endure. Not everyone should be in hurry. You may be useless now; the day will always come for you… at the right time.

Also do not forget to trust and believe in God, because in battles, he is the only one who can bend and guide us.

Pinahid ko ang luhang pumatak sa aking pisngi at inihakbang ang mga paa papasok sa loob.

"Good morning, Teacher Samara!" Sabay sabay nilang bati sa akin.

Nginitian ko silang lahat. "Good morning, Children. Kamusta kayong lahat? Masaya ba kayo?" Tanong ko.

"Ayos naman po, Teacher. Masaya ako dahil nadagdagan na ang baon ko ngayon." Magiliw na sagot ni Soi. Bawat isa sa kanila, may nakadikit na maliit na papel na may nakasulat na pangalan nila para madali lang silang makilala.

"Medyo malungkot po ako, Teacher. Kulang po kasi ang tulog ko tapos kulang pa ang baon ko." Medyo maiyak iyak namang sagot Chan.

"Huwag kayong magalala dahil may regalo ako sa inyo. Sana ay magustuhan niyo." Masaya kong balita sa kanila. Agad naman nagliwanag ang kanilang mukha at nagpalakpakan pa sila.

Abot langit ang aking ngiti habang pinagmamasdan silang natutuwa at masaya sa mga regalong natanggap nila. Kung nandito lang si Kael, malamang matutuwa rin siya kagaya ko.

Unti unting nawala ang aking ngiti ng bigla ko siyang maisip. Kamusta na kaya ang isang iyon? Di bale, ikukwento ko nalang sa kaniya mamaya.

"Teacher Samara. Salamat po dito, ang saya saya ko po. May ganito po 'yong bata sa kapit bahay namin at gustong gusto ko pong magkaroon din nito." Sabi ni Lumie hawak hawak ang isang magic blackboard na binigay ko sakaniya. Malawak niya akong nginitian dahilan upang lumitaw ang bungi bungi niyang ngipin.

Tumawa ako. "Walang anuman Lumie, basta promise mo kay Teacher, na magaaral kang mabuti at huwag maging pasaway." Sabi ko habang hinahaplos ang kaniyang pisngi.

"Promise po, Teacher." Itinaas pa niya ang kanang kamay, animoy nanunumpa.

Ginulo ko ang kaniyang buhok. Tumunog ang bell hudyat na magsisimula na ang flag ceremony. Tinawag ko na silang lahat at inalalayang lumabas patungo sa ground kung saan gaganapin ang seremonya.

The day ended quickly. My schedule is only 6 hours so it will be about three o'clock, I got home. I handed over my payment to Manong driver before finally entering the house.

"Kamusta ang unang araw mo Anak?" Masaya niyang sambit.

"Maayos naman po, Mama." Sagot ko at humiwalay ng yakap sa kaniya.

"Proud na proud talaga ako sa iyo, Anak. Napakaswerte ko at ako ang naging Nanay mo." Madrama niyang sabi kasabay ng pagtulo ng kaniyang luha.

"Mama naman, huwag nga kayong magdrama," Suway ko sa kaniya pero naramdaman ko ring may tumulong luha sa aking pisngi. Agad ko iyong pinunasan at nginitian siya. "Bakit po kayo nandito? Paano na po iyong Flowershop niyo sa Maynila?" Magkasunod kong tanong.

"Inihabilin ko muna iyon sa Tita Maria mo," Sagot niya. "At syempre, hindi naman pwede na mawala ako sa celebration ng unang araw mo sa pagtuturo." Hindi niya talaga iyon nakalimutan. Promise nya kasi sa akin na mag-celebrate kami sa unang araw kong pagtuturo, akala ko nga hindi na niya naalala pa iyon.

Sasagutin ko na sana siya ng may tumikhim mula sa aking likuran, kumunot ang noo ko dahil boses lalaki iyon. Wala naman kaming kasamang lalaki dito, maliban nalang kay Kael ngunit posibleng siya iyon dahil nasa salamin siya at iba rin ang boses ng lalaking ito.

"UHhmm… AHhhh.." Bigla'y nanginginig na sabi ni Mama.

Sumibangot ako at pinaningkitan siya ng mata, alam na alam ko na ang ibig sabihin nito.

Nilampasan niya ako at pinagpatuloy ang kaniyang pagsasalita."Ahh.. Anak eto nga pala si Lucio… nobyo ko." Nahihiya niyang sabi.

Lumingon ako sa aking likuran at bumungad sa akin ang magkaholding-hands na si Mama at ang kaniyang bagong nobyo. Bigla akong kinilabutan. I examined the old man, he was tall and big, his skin was white and his eyes were red. Things I dislike most about a man, especially when he is old.

Nginitian niya ako at mas lalo naman akong nandiri. Unang kita ko palang sa lalaking ito, hindi na ako komportable.

This is also a reason why until now I am still NBSB, nanadahil iyon sa mga nakikita kong sides ng iba't ibang lalaking kinakasama ni Mama. Mama is now a widow so it is no wonder why so many men are flirting with her, even though she is not that beautiful.

Kung hindi pera, sex lang ang habol ng mga ito sa kaniya. Ilang lalaki na rin ang pinatulan ni Mama at kahit isa sa kanila ay walang sumeryoso sa kaniya at si Mama naman, hindi man lang nadadala. Ilang beses ko na siyang pinagsabihan, ni ayaw niyang makinig sa akin.

"So, ikaw pala si Samara. Nice to meet you." Maging ang kaniyang boses ay kinikilabutan ako. Nilahad niya ang kaniyang kamay ngunit tinangnan ko lang ito.

"Mabait ang Tito Lucio mo, Anak. Palabiro rin siya. Sigurado akong magkakasundo kayo." Tumawa pa si Mama ngunit halata namang peke iyon. Nakitawa rin iyong Lucio at unti unting binawi ang kanina pang nakalad na kamay.

"Tito?" Nakangiwi kong tanong. Eww!! Iniimagine ko palang na tatawagin ko siya sa endearment na 'yon, namamaluktot na ang dila ko, nakakasuka.

"Pwede mo kong tawaging Tito, Samara.. Pwede ring Papa kung gusto mo." Nagpapatawa ba isang 'to? Ni hindi ko na nga malunok 'yong Tito, Papa pa kaya?

"Papa? Hindi naman kita Ama." Pabalang kong sagot. Nawala ang kaniyang pagkakangiti at unti unting yumuko.

"Samara! Alam kong tutol ka sa amin. Pero irespeto mo naman ang Tito mo! Gusto ka lang niyang makilala!" Galit na sigaw ni Mama. Wow! Just Wow! Ako pa ngayon ang walang respeto? Siya nga itong hindi nirerespeto si Papa! Tapos gusto pa niyang tawagin ko ang lalaking ito na Papa? Huh! Walang hiya lang!

"Magpapahinga na po ako, tawagin niyo nalang ako kung kakain na." Sabi ko at agad na umakyat sa aking kwarto. Kung hindi pa ako aalis doon, baka kung ano pang isumbat ko at masasakit na salita ang masabi ko kay Mama. Kahit na masama ang loob ko sa kaniya, ayaw ko parin naman siyang saktan gamit ang masasakit na salita. Nanay ko parin siya at mahal na mahal ko siya, masakit para sa akin ang makitang siyang nasasaktan.

"Welcome home, Samara. How was your firstday?" Pagkasara ko palang ng pinto, ang maganda na niyang tinig ang bumungad sa akin. Ang kaninang inis at galit ko, bigla na lamang iyon naglaho lalo na ng makita ko ang kaniyang mga ngiti at nagniningning na mga mata.

"I missed you." Bigla ay dagdag niya.

I slowly approached him until we were only a handful away from each other. I raised one of my hand and pressed my palm to the mirror opposite his face.

"I missed you too, Kael.." Halos pabulong kong sagot habang nakatitig sa kumikinang niyang berdeng mga mata.

He smiled at me. My heart was pounding, it was beating so fast that I could hardly breathe.

His sweet smile made me fall... and his nature eyes made me fall hard.

I don't know how did it happen but, I already love him.

_____________________________

The Old Cupboard