เวนดี้

บทที่ 127 เวนดี้

ไนติงเกลรอจนโรแลนด์หลับแล้วจึงปรากฏตัวออกมาจากหมอกมายา เธอดึงผ้าห่มมาห่มแขนเขาที่โผล่ออกมาอย่างเบามือ จากนั้นจึงยืนมองเขาเงียบๆ อยู่ข้างเตียงสักพัก ก่อนจะเดินทะลุผนังกำแพงกลับมาที่ห้องตัวเองอย่างไร้สุ้มเสียง

“ยังไม่นอนอีกหรือ” ไนติงเกลเห็นเวนดี้ยังนั่งอ่านหนังสือที่หัวเตียงก็แปลกใจ

“ข้ากลัวเจ้าจะทำเรื่องไม่เหมาะสมน่ะสิ!” เวนดี้ถลึงตาใส่เธอ “เจ้าชายไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ต้องให้เจ้าพาเข้านอนด้วยหรือ”

“เจ้าชายทรงส่งคนไปกระจายข่าวตามเมืองต่างๆ ว่าที่นี่มีชุมชนแม่มด เกิดแม่มดคนอื่นๆ ที่ตามมาที่นี่คิดร้ายต่อเจ้าชายจะทำอย่างไร ข้าก็แค่กันไว้ก่อนเท่านั้น” ไนติงเกลหยิบผ้าขนหนูเปียกๆ มาเช็ดหน้าลวกๆ ปลดสายรัดเอวสีแดง ปลอกข้อมือ และเกราะบนตัวออก แล้วจึงถอดชุดขาวเป็นลำดับสุดท้าย...

เครื่องแบบนี้เป็นผลงานชิ้นล่าสุดของเจ้าชาย ชุดคลุมศีรษะสีขาวบริสุทธิ์ดูเด่นสะดุดตา แต่เขากลับคิดว่ามันเหมาะกับนักฆ่ามากกว่าใคร

ไนติงเกลแขวนชุดอย่างระมัดระวัง แล้วใช้มือลูบรอยยับทุกรอย เรือนร่างโค้งเว้าสมส่วนของเธอถูกห่ออยู่ใต้ผืนผ้าบางเบา หน้าท้องและต้นขาที่แข็งแรงไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่นิดเดียว