วาณิชจากเมืองหลวง (2)

บทที่ 149 วาณิชจากเมืองหลวง (2)

“เจ้าขายดินประสิวเป็นหลักหรือ” โรแลนด์พูดเข้าประเด็น

“เปล่าเพคะ ฝ่าบาท” มาร์เจอรีในตอนนี้ไม่ได้ฉีกยิ้มตามมารยาทอีกต่อไป น้ำเสียงของเธอฟังดูสนิทสนมขึ้นมาก “หม่อมฉันขายสินค้ามากมายหลายชนิด ตั้งแต่อัญมณีไปจนถึงผ้าพับ ตั้งแต่โรงแรมไปจนถึงโรงเหล้า อันที่จริง เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว หม่อมฉันยังไม่ได้ขายดินประสิวเลยเพคะ เพียงแต่เจ้าของโรงผลิตดินประสิวแพ้พนันหมดตัวในบ่อนของหม่อมฉัน เลยต้องยกโรงผลิตดินประสิวให้หม่อมฉัน”

นอกจากจะขายสินค้าหลายชนิดแล้ว ยังมีธุรกิจบริการด้วยหรือนี่...แม่ค้าคนนี้มีที่มาอย่างไรกัน คนที่จะเปิดบ่อนในเมืองหลวงได้ คงไม่ได้มีแค่เงินอย่างเดียวแน่ เขาเคาะโต๊ะส่งสัญญาณให้ไนติงเกล แต่ไนติงเกลกลับบีบต้นคอเขา...นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายสวมหินอาญาสิทธิ์ ไม่สามารถตรวจสอบได้ว่าเธอพูดโกหกหรือไม่

แต่เดี๋ยวก่อน...ถ้าตรวจสอบไม่ได้ แล้วทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงบีบไหล่ขวาเขาอย่างแรงล่ะ

โรแลนด์กระแอมสองครั้ง เกือบจะหันไปถามอีกฝ่ายอยู่รอมร่อ