Chapter 100

"Ito ba?" Nakakakilabot ang nasa harapan nito at nakatingin sa labas si Liang Shaoqing. "Bakit wala akong makita?"

"Kung gusto mong makita, kaya ring makita ng tatlong anyos na gulang rin." Napaikot ang mata nito dahil sa nawang tiyaga rito. Naisip niya sa sarili bago sumimangot. Dagdagpa niya, "Kakaiba kung iisipin. Kung walang kapangyarihan ang pamilyang Zhang, itong mga opisyales ay hindi na kailangan na batiin pa nila. Bakit ang matatanda ang pigura ang galing sa probinsya ang narito?"

"Baka meron silang gagawin na ibang bagay."

Hindi tinanggap ni Chu Qiao ang sunabi nito. Bulong niya sa sarili, sabi niya, "Hindi sila mag tatangka na mag pakita rito At mag iingat sila na hindi mag pakita rito ng mainit na pag tanggap. Ang ibig sabihin ay ang pamilyang Zhang ay tiyak na may nada mababang kapangyarihan, pero bakit hindi malaman sa kadahilanan, hindi sila magtatangkang gawin ito. Ibig sabihin...

"Oh, alam ko na," umupo si Chu Qiao at sinabi kay Liang Shaoqing. Naninirahan ang pamilyang Zhang sa Tang Jing. Meron silang mas malakas na kalaban rito. Itong opisyales ay nag bigay ng galit sa ibang partido, sa makatuwid ay ginawa lang nila itong palabas. Ang pamilyang Zhang ay naging maharlikang pamilya sa Tang Empire. Gayunpaman, ay desterado kung bakit hindi alam ang rason at nasira sila sa Xia Empire. Kilala parin naman sila bilnag maharlikang pamilya ng Tang Empire. Itong paliwang kung bakit hindi sila kilala sa Xia Empire ngunit tinuturing naman ng maayos sila ng Tang Empire. Itong paglalakbay ay hindi lamang mapa salamatan ang prinsepe ng Tang kundi ay maibalik ang bayan nila. Kaya pala bumili sila ng maraming alipin at alila kasama nila. Kung bakit andito ang ibang pamilya at anak ng asawa rin ay narito rin. Bukod sa khait na masagana ang pamumuhay ng pamilyang Zhang pero wala nang laman ang kanilang bulsa. Kaya nila binili ang lahat ng mga alipin na ito sa mababang presyo sa merkado."

"Xiaoqiao, dahil ngayon ay masigla ka, bakit hindi ikaw ang lumabas para mag saya sa araw." Tumayo si Liang Shaoqing sa lupa at initutuwid ang damit. Naka suot siya na parang isang alipin pero tinuturing niyang bilang isang royal ang damit gawa sa makakayang bilhun na sutla. "Na subukan mo na bang intindihin ang karanasan ng bawat pamiya rito. Ang mga taong walang kamalayan ay siyang gawing mong motibasyon."

"Anong motibasyon meron ako? Gusto kong basagin yang bungo mo at buksan, baka makakita ak ong dahon o di kaya tubig sa loob niyan!" Simangot ni Chu Qiao at pumunta sa paanan. Ang sugat ay masakit parin pero ang kalagayan niya ay umasenso sa mga ilang araw na lumipas.

"Okay ka lang ba? Sobrang sakit pa ba?"

Pagalit na wlang tiyaga si Chu Qiao, "Gusto mo bang saksakin kita para masubukan mo?"

"Hindi na kailangan." Tawang sabi ni Liang Shaoqing. "Napakasakit niyang, hindi ko kakayanin ang kalagayan na iyan."

Ang palapag ay ma hangin. Nang lumabas sa pinto si Chu Qiao nakaramdam siya ng sigla. Sa sandaling iyo, ang pag kalembang ay hudyat ng tanghalian. Nakakain na siya sa kanyang silid para sa susunod na araw. Ngayong pwede na ulit siyang makalakad, sumunod siya kay Liang Shaoqing sa bulwagan ng kainan sa loob para sumalo sa kainan kasama ang ibang alipin.

Ang bulwagan ng kainan ay hindi talaga na bulwagan. Sa likuran ng bulwagan, ang dating mga alipin ay nag hudyat ng utos para ibigay ang rasyon nila. Humilig si Chu Qiao sa sasakyan at umupo sa baba at Tumingin kay Liang Shaoqing sa linya ng likuran ng ibang grupong alipin. Dahil sa matanda ang magara na pananamit niya ay na ipakitnito ang malaking pag palagayang loob sa iba. Ang mga tao sa harapan ng ay napapalingun sa kanya atbinabati siya na may ngiti sa mga labi. Napangiti si Chu Qiao at nakahanap ng nakakainteresado. Matagal din siyang hindi naging maligaya sa mahabang panahon. Humilig siya sa likuran at tumingala, nakikitaan niya ang nag liliparang ibon sa kalangitan. Ang mga huni nila ay malamyos sa pandinig.

Sa sandaling iyon, nakadama siya ng malamig na yelo sa kanyang uluhan. Nagulat siya, napatayo at nakita ang nag lalakihang mga katawan ng lalaki na nakatayo sa harapan niya. Isa sa mga lalaki ay may hawak na mangkok, natingin ng masama sa kanya. Siya iyon ang nag buhos sa kanya ng mangkok na may lamang tubig sa uluhan niya.

"Anong ginawa mo?"

"Wala naman?" Sagot ng lalaki sa wala sigla. "Gusto ko lang umupo at kumain. Galaw."

"Xiaoqiao! Anong problema?" Nang mag sasalita na sana si Chu Qiao, Liang Shaoqing ay tumakbo pabalik at nag tanong, "Anong nagyari?" Bago siya maka lapit sa gilid ay ibang lalaki ang biglang pumatid kay Liang Shaoqing sa dinadaanan. Liang Shaoqing, ay nakahawak sa tatlong mangkok ng pag kain sa dalawang kamay nito, dahil na walan siya ng balanse ay na hulog sa lapag at umiyak na may hinagpis!

Nag madaling dinaluhan niya ang binata, na bumagsak sa sahig. "Anong ginafawa mo?" Pagalit na sabi niya.

"Itong batang ito ay mainitin ang ulo! Anong mali? Iyang kapatid mo ay hindi alam ang maayos na pag lalakad tapos mag bibintang ka pa sa ibang tao?"

"Tama ka. Meron nga siya na hindi maayos mukha, dahil siya ay isang bayaring lalaki." Pumalahaw ang tawanan ng mga grupo ng lalaki. Ang isang lalaki naman ay nag dagdag, "Nakakbastos yang tingin nila pero sa looban nila mahina. Sanay sa panitikan? Wala akong paki. Anong akala nila na sila ay ang mas mataas na Scholar."

Napasulyap si Chu Qiao na parang pusa. Nilinis ni Liang Shaoqing ang sarili ng pagalit. Gayunpaman, ang galit na nasa mukha niya ay napawi ng makita ang ekspresyon ni Chu Qiao. Mabilis na nag salta siya, "Xiaoqiao, okay lang ako. Wag kang magalit."

"Munting bobo! Matuto ka sa nakakatandang kapatid mo at alamin mo kung saan ka lulugar. Wag mo isiping na sa mataas kang estado kahit na tumira ka sa maayos na silid." Ang grupo ng kalakakihan Ay nag iwan ng pamamaalam na salitaat umalis, nag mumura parin.

Tinulungan i Chu Qiao si Liang Shaoqing sa paa nito. Ang gulo ng anyo nito. Ang nabasag na mangkok ay ang nakahiwa sa kamay nito at umagos ang dugo sa sugat. Nanggalaiti sa sakit si Liang Shoaqing pero hindi siya nag salita para hindi siya matakot sa galit ni Chu Qiao.

"Itong si Cheng Shuang. Siya ang nag pagana sa karwahe at siya ay hawak ng mayordoma. Tinugun niya ng pantay si Tiyo Qing. Kailangan ay mag ingat ka sa iyong hinaharap kapag na galit mo siya," sabi ni Liang Shaoqing.

"Merong mayordoma sa pamiyang ito?"

Patango lang ang sagot ni Liang Shaoqing, "Oo. Natinig ko na maganda raw iyon. Kaso ngalang ay malamig. Siya ay may kakambal na kapatid pero namatay rin."

Nabasag ang ngiti ni Chu Qiao, nailabas nito ang mapulang labi at puting ngipin nito. Nabigla ang mga alipin. Tinulungan ni Chu Qiao si Liang Shaoqing sa paa nito at nag salita ng malalim na boses, "Sumunod ka sa akin."

Nag papakita ng sakit si Liang Shaoqing, maingat na nag salita, "Xiaoqiao, hindi pa ako kumakain."

Tumingin si Chu Qiao sa mata nito at dinala pabalik sa kanilang silid. Inilabas niya ang gamot na ibinigay ng manggagamot noong nakaraang araw at umupo sakama habang ginagamot niya ito.

Si Liang Shaoqing ay nag hahanap ng mapag uusapan, "Xiaoqiao gutom ka ba?" Tanong niya.

Napasimangot si Chu Qiao, "Anak ka ni Liang Zhongtang. Ikaw ang nakakabatangmaster ng pamilyang Liang. Paano ka nagiging bukas ang pag iisip, na kayang sikmurain ang lahat na ibigay sayo?"

"Anong gagein mo kung hindi ako kakain?" Humaba ang mukha ni Liang Shaoqing ng mag salita ito. "Alam ko na panget ang lasa ng pagkain ngunit magugutom ako kung hindi ako kakain."

Sa tunog na Thud, itinapon ni Chu Qiao ang nakarolyong telana hawak niya sa kamay. Tumayo siya at nag lakad patungo sa labas ng silid niya. Nagulat si Liang Shaoqing, naisip nito na baka balikan ang mga lalaki kanina. Nag madali siya sa harap ng dalaga at humarang sa dinadaanan. "Xiaoqiao, ang makapangyarihang dragon ay hindi kayang sugpuin ng hamak na ahas. Hindi mahalaga kung na galit ka sa kanila sa maliit na bagay. Hindi naman tayo mag tatagal sa lugar na ito. Kapag nasa Tang Jing na tayo ay pwede natin bisitahin ang kaibigan ng ama ko at pwede natin…"

"Aalis muna ako para kumuha ng pagkain," mahinang sabi ni Chu Qiao. "Diba sinabi mo na gutom ka?"

"Ah?" Nanlalaking mata si Liang Shaoqing, na nag bigay ng pag katanga. Pagtapos ng sandali, napatango ito at sumagot, "Oh. Kung ganon, sige, puntahan mo."

Ang kalangitan ay nag dilim. Tumungo na si Chu Qiao sa kanyang silid sa palapag. Nang malapit na siya sa silid ay may nakita siyang bagay na nakatali roon. Walang makikitaang naiwan na pagkain. Nang siya ay nag alala, ay ang lalaki na nasaktan at nakausap nila kanina ning lumapit ito sa kanya. Ibinigay nito ang dalawang mangkok ng pagkain at naapngiti, "Alam ko na kayong dalawa ay hindi pa nakakain. Tinabi ko ito para sa inyong dalawa."

Ang dalawang mangkok ay pinuno ang bibig ng kanin kasama ang gulay at maliit na hiwang isda. Nanlambot ang puso ni Chu Qiao. Sa katapatanng sagot niya, "Salamat nakakatandang kapatid."

"Wag mong banggitin. Tayo ay mabubuhay na mag kakasama sa hinaharap, natural na lang sa atin na kitain ang bawat isa. Napansin ko na kayong dalawa ay parang hindi alipin. Anong nangyari? Malaki ba ang pagdusa ng inyong pamilya?"

Napatango si Chu Qiao at sumagot, "Walang makakaligtas sa iyong mata nakakatandang kapatid."

"Wag ka mag alala," pinatungan nito ang dibdib at nag salita, "hindi ako makakatulong ng ibang bagag ngunit kung kayo ay nagugutom ay hanapin niyo lang ako. Nag tatrabaho ako sa kusina."

"Kung kagon ay nag papasalamat ako, makakatang kapatid." Siya at ang lalaki ay mag kahiwalay ng pinuntahan, bumalik siya sa kanyang silid.

Nang lumapit siya sa gilid ng palapagay isang pamilyar na boses ang umalingawngaw galing kabilangdako ng palapag.Tumigil si Chu Qiao sa kanyang gingawa at lumakad pasulong sa pader ng palapag.

"Ano yung kinakanta mo kanina lang?" Malinis at malutong na boses na umalingawngaw sa likuran niya. Napatingin si Chu Qtkung saan nanggagaling ang tinig, nakita niya ang lalaki na nakaupo sa kahoy na upuang gulong, na nakatingi sa kanya ng tahimik.

Natigilan si Chu Qiao. "Sino ka?" Tanong sa kanya.

Nakitaang may katatawanan ang lalaki kaya ngumiti. "Sino ka kung ganon?" Habang ginagalawa ang kamay nito sa makahoy na upuang gulong na gumawa ng paraan patungo sa palapag.

"Ako si Xiaoqioa. Ang bagong alipin."

"Xiaoqiao?" Bulong ng lalaki. Pagtapos ng sandali, ay ngumiti ito, "Mabilis lang maalala." Sabi nito na may ngiting nakakapawi na parang hangin ng buwan ng marso. "Ako si Zhan Ziyu."

Nabigla si Chu Qtat hindi niya inaasahan na ang master ng pamilya ay isang lumpo. Napabalik siya ng hakbanga at nag mamadali mag mano, Ito ang First Master. Patawad sa kabastusan ko."

Napatango ng maliit si Zhang Ziyu. Tumalikod ito at tuming patungo sa ilog.

Tumayo si Chu Qiao sa orihinala niyang posisyon, nanag pakit ng kunting ilang. Hindi siya sigurado kung mananatili siya o aalis. Nang matimbang niya na ang desisyon ay biglang humarang si Zhang Ziyu sa kanyang iniisip. "Ang kanta nito ay maayos. Angong pangalan nito?"

Biglang na pag tanto ni Chu Qiao ay gising siya ng ginawa niyang humuni sa tono. Namula siya at nagsalita, "tono lamang sa aking bayan. Hindi sinasadyang na ikanta ko."

"Bayan?" Buling ni Zhan Ziyu. "Saan nga ba ang iyong bayan?"

"Ang aking bayan ay napaka layo. Hindi ko lang alam kung habang buhay na hindi ako makabalik roon."

"Oh." Mailiit na ngiti ni Zhan Ziyu at hindi na pianhaba ang pag sisiyasat.

"First Young Master, mahangin po sa labas. Gusto niyo po bang bumalik na?"

Napatingin si Zhao Ziyu at natawa. "Ibinuhos ko ang lahat na makakaya ko para lang maka alis roon. andito na ako at gusto mo akong bumalik?"

Ang liwanag na nagmula sa kaduluhan ng sasakyan ay siyang nakita ni Zhao Ziyu. Mabilis na pagtanto ni Chu Qiao na ang kanyang buhok ay may puti sa ilalim ng pagsasalamin ng liwanag sa kanya. Hindi niya alam kong paano sumagot, at ang ginawa na lang ay tahimik na tumayo sa gilid.

"Alam mo ba kng paano sumakay sa kabayo?" Pagkatapos, biglang napakingon si Zhang Ziyu at nag tanong. Naguluhan si Chu Qiao. Tango ang kanyang sinagot, "Oo, magaling ako rito."

natawa si Zhan Ziyu, "Meron naman akong maayos na kabayo nung bata pa lang ako. Ito ay bigay sa akin ng asawa ko."sabi nito.

Sumagot si Chu Qiao, "yang ang pinaka maayos na kabayo."