KABANATA 33

Hindi sya sumagot sa sinabi ko. Nanatili syang nakayuko habang nakakuyom ang kanayang kamao. Nakagat ko ang aking ibabang labi. Pinipigilan kong magsalita ulit. Binitawan ko ba talaga ang katagang iyon? Sinabi ko ba talaga ang katagang iyon? Nag sorry ba talaga ako sa kanya? Bakit parang pinagsisihan kong sabihin iyon.

Hindi ako dapat nag so'sorry sa mga taong mapanakit at manluluko. They dont deserve my sorry. They dont deserve my forgiveness. They dont deserve my kindness, anyway. Nagkibit ako ng balikat bago nagpatuloy sa hapag.

"Kong ayaw mong magsalita. Wala akong magagawa!" sagot ko sa iritasyon. Ano pa ba amg gusto niya? I used to say sorry. I already sorry? Tapos ganito? Tatahimik lang sya? Fine, no one stopping him. Nagpatuloy parin ako sa kinakain kong crab. Hindi ko na sya muling tinignan pa. Kong gusto niya ng katahimikan? Pwes, ganon din ang gusto ko. Gusto kong kumain ng matiwasay at walang ingay.

"I love you baby," mabilisan kong tinignan si Matteo sa sinabi niya. Halos lumuwal ang aking mata sa narinig. "And if it's quite all right. I need you baby to warm the lonely night. I love you baby. Trust in me when I say." nabilaokan ako sa biglaang pagkanta ni Matteo. Halos mailuwa ko lahat ng pagkain saking bibig. Umubo ako ng paulit-ulit at dali-dali niya akong binigyan ng tubig.

Hindi ko tinanggap ang tubig na binigay niya. Agaran kong inabot yong tubig malapit sakin. Dali-dali akong uminom non. Napalunok ako bago sya sinulyapan at nakangiti na ito sakin. I look him angry. Sinamaan ko sya ng tingin. Hindi ko alam kong bakit bigla akong nagalit ng kinanta niya iyon. Sa pagkakaalam ko ay hindi namin iyon theme song.

"Anong trip mo huh!? Kanina lang ay bigla-bigla kang tumahimik. Tapos ngayon bigla ka nalang kakanta? Sabihin mo nga sakin Matteo? Baliw ka na ba?" halos bumulyaw ang boses ko ngayon. Sa nakikita ko ay napapalingon na 'yong ibang costumer sa direskyon namin.

"Alam mo namang matagal na akong baliw sayo diba?" natahimik ako ulit sa sagot niya. Tila nagkakaumbabaga ang kilos ko dahil sa narinig. Napalunok ako bago inayos ang sarili. Hindi ka baliw sakin Matteo, sadyang baliw ka lang talaga. "Kahit magmukha akong baliw, Mary. It's fine! Basta't sayo lang ako nababaliw." napangiwi ako bago umirap. Hindi ko alam kong saan pa magaling si Matteo. Magaling mambola, mang-asar, at magaling sa---

Naipilig ko ang aking ulo sa iniisip ko ngayon. God Mary, why you think of that crazy thing.

"Bahala ka sa buhay mo. Kong tuluyan ka mang mabaliw wala na akong kasalanan dyan," komento kong may galit. Rinig na rinig ko ang pagtawa ni Matteo. Baliw na nga talaga! Samantalang ako ay galit na galit dito, sya naman itong tawa ng tawa. Confirm. He's crazy!

"Don't get me angry, Mary. If you do that I see every thing in the world dark." nalaglag ang panga ko sa narinig mula sa kanya. Dahan-dahan akong umayos ng upo. Bakit pagdating sa pambobola niya ay nawawala ako sa sarili kong ayos.

"Kumain muna tayo. Huwag ka ngang makulit Matteo. Nawawalan ako ng gana sa kakulitan mo." sagot ko at inilibang ang sarili sa hapag. Padabog akong kumakain. Sa totoo lang ay hindi ako nasasarapan sa kinakain ko ngayon. Naiilang ako dahil sa titig niya sakin. Halos makain ko na ang kobyertos sa inis.

"I didn't understand you, Mary. It's looks like your hungry but you look angry. Tell me, Mary. Are you one of  those angry birds?" sa puntong ito ay mabilisan kong nilunok ang pagkain. Natahimik ako ng ilang sandali. Napalunok ako ulit ng magkatitigan kami ni Matteo.

Hindi ko na mapigilan pa. Halos lumubo ang magkabilang pisnge dahil sa pinipigilan kong tumawa. Tinakpan ko ang aking bibig gamit ang dalawang kamay. Umungol ako ng tawa at tuluyan ko na talagang inilabas ang halakhak na kanina ko pang balak ibuga.

"Hahahahahahahahahahaha!" isang masigabong halakhak ang binitawan ko. Halos umalingawngaw ang boses ko sa kakatawa. Hindi ko lubos maisip na sasabihin iyon ni Matteo. Gusto kong tumawa ng tumawa. Hindi ko mapigilang hindi tumawa. Pano lumabas iyon sa mismong bibig ni Matteo. "Hahahahahahahahaha!" hawak-hawak ko ang aking tiyan sa kakatawa. Sa puntong ito ay alam kong nasa akin lang ang titig niya. Sinulyapan ko sya sandali at sobrang kunot ng noo nito.

"Whats funny Mary?" kunot noo niya at tila nagugulohan sa inasta ko. Mas lalo akong natawa. Halos sumakit ang panga ko sa kakatawa.

"I could stop laughing. Hahaha! You're so funny, Matteo. Hahahaha! I cannot," tinuro-turo ko pa ang mukha niya habang tawang-tawa ako. Sobrang sakit na ng tiyan ko sa kakatawa. Natahimik si Matteo at pinapanunuod lang akong tumatawa. "Hahahaha. Hindi ko na kaya! Hahaha." nagpatuloy parin ako sa pagtawa. Hinampas ko pa ang isa kong kamay sa mesa rason kong bakit mas nakuha ko pa ang atensyon ng lahat.

"Mas lalo kang gumanda pag palagi kang nakatawa." sa puntong ito ay natahimik ako. Ang ngiti kong abot tenga ay dahan-dahang napawi. Nag-taas ako ng kilay subalit may ngiti parin saking labi. Inayos ko ang aking upo. Humarap ako sa kanyang may bahid na saya. Sa isang pangu-ngusap na binitawan ni Matteo ay halos mamatay ako sa kakatawa.

"Nakakatawa kasi 'yong sinabi mo. Imagine that, isang Matteo Edelbario ay kilala ang mga angry birds?" humalakhak ako ng mahina. Napangiti si Matteo sa harap ko. Isang ngiting maliit ngunit may aliwalas sa kanyang mga mata.

"Yah. Remember, my parents own the big toy industry here in the Philippines. Lahat ng bagong laruan ay pinag-aaralan ko." napa "ahh" ako saking isipan. Oo nga pala at may ganon silang negosyo. Biglaang bumigat ang damdamin ko sa narinig. Kumusta na kaya si Mrs. Torria? Sigurado akong donyang-donya parin iyon hanggang ngayon. Gusto ko sana syang makita. Ayaw ko namang tanongin si Matteo tungkol dun. I choose to keep my mouth shut.

"Ahh I see. Sorry I dont remember anything about that or you. Nakalimutan ko na kasi kong anong meron ka." sagot kong wala sa sarili. Sumulyap ako sa ķanya ng walang ekspresyon ang mukha. Sorry Matteo, I only remember your name not your life.

"Am I really that easy to forget?" nagulat ako sa katanongan ni Matteo. Sobrang kunot ng noo ko habang nakakuyom ang aking kamao. Naitanong pa niya talaga? What he want to expect for? Hindi habang buhay ang pagiging tanga, may hangganan din ang pagiging tanga.

"A-Ano?" utal ko. "Ano sa tingin mo? Matagal na kitang kinalimutan Matteo. Nagpapatawa ka ba talaga? Haha." tumawa ulit ako ng nakakatawa kahit alam kong walang nakakatawa. Ramdam na ramdam ko ang ka plastikan ng aking labi ngayon.

"Mabuti ka pa nakalimut na, samantalang ako? Hanggang ngayon naalala parin kita." nag-iwas ako ng tingin sa sinabi ni Matteo. Hindi ko alam kong bakit ako napalunok ngayon. Tila may bumara saking lalamunan. Hindi ko ipagkakaila kong pano ko sya minahal noon. Ang tanong minahal niya ba talaga ako? "Doesn't matter if you miss me or not. I miss you, Mary. Doesn't matter if you hate me or not. But I still love you, Mary." naging mapakla ang boses ni Matteo pagkatapos sabihin iyon. Direkta ang mata ko sa kanyang mata. habang sinasabi niya iyon ay ramdam na ramdam ko ang sakit saking puso.

"Stop acting that you miss and you still love me, Matteo. This is not a drama to make sweet lies and predicti0n. Tumigil kana please. Nirerespito ko lang ang gusto mong mangyari and after this? Please, stop following me." wika kong may pagbabanta. Binalotan kami ng katahimikang dalawa. Rinig na rinig ko pa ang malalim niyang hininga. Hindi ako komportable sa usapang ito. Lalo na't ayaw ko ng pag-usapan pa ang nakaraan namin.

"You change a lot," tanging naisagot niya sakin. Natawa ako. Isang tawa na may inis sa mukha.

"Hindi ako nagbago. Natuto lang akong umiwas sa mga taong akala ko ay totoo." sagot kong sarkastiko. Bahagyang yumuko si Matteo. Mas lalong bumigat ang nararamdaman ko dahil alam kong natamaan sya sa sinabi ko.

"I know," sagot niyang pabarang na may ngiti. Kumunot ang noo ko sa naging ekspresyon niya. "Something never change, Mary. Like, you still love me." umawang ang labi ko sa sinabi niya. Halos malaglag ang panga ko sa narinig.

"Really?" pabarang ko ring katanongan. "I still love you? That's a fact huh? Even a million apologies can't bring me back to you, Matteo. Sorry just forget me," ngiti kong sagot. Nagkibit sya ng balikat habang titig na titig parin ito sakin. Ang kanyang mata ay halos ayaw kumawala sa titigan namin.

"Sobrang sakit ang kalimutan ka Mary. What hurts me the most is that I still fucking love you." naging ma awtoridad ang tono ng kanyang boses. Ang kilay niya ay nagkasalubong ulit. Dahan-dahan akong sumandal sa back rest ng upoan. Humalukipkip ako sa puntong ito.

"Well, I dont blame you, anyway. It's your problem." sagot ko bago nag-iwas ng tingin.

"Pinagsisihan ko ang ginawa ko noon, Mary.  I watched you walk away that day, and I realized I knew you weren't coming back anymore. Napaka gago ko dahil naging duwag ako para ipaglaban ka. But believe me, Mary. Mahal na mahal parin kita hanggang ngayon." umusok ang tenga ko sa sinabi niya. Naikuyom ko ang aking kamao sa galit. Dahan-dahan akong humarap sa kanya na may galit sa mukha. Mas lalo kong naramdaman ang hapdi saking puso. Gusto ko syang sampalin at suntokin. Gusto ko syang pahiyain. Galit ako sa kanya! Galit na galit!

Tumuwid ako ng upo at hinarap syang may tapang.

"Anong gusto mong gawin ko? You left me with nothing, Matteo. But now I am waiting here for the chance to give everything? My love. My loyalty? Ganon ba? Ganon ba ang dapat kong gawin? Kahit ang sakit-sakit na?" sigaw ko sa sakit. May namumuong luha saking mata subalit pinipigilan ko lang ito. Ayaw kong umiyak sa harap niya. Akong makita niya akong umiiyak.

"I am very sorry, Mary. I'm really sorry." padabog akong sumandal sa upoan. Itinaas ko ang aking noo dahil ayaw kong umiyak. Ayaw na ayaw kong maging kaawa-awa sa harap niya.

"Sorry? Dyan ka magaling eh. Pagkatapos ano? Sasaktan mo ulit ako? Tapos ano? Mag so'sorry ka ulit? Tapos ano ulit? Babalik naman sa dati? I can't trust you anymore, Matteo. Once is already enough. I don't love you, anymore. Yan ang tandaan mo." padabog akong tumayo. Dali-dali kong inabot ang aking bag sa upoan. Hindi pa ako nakakaalis ay hinawakan niya agad ang kamay ko. Binawi ko iyon ngunit hindi niya ako binitawan.

"Please listen, Mary. Sasabihin ko sayo lahat ng rason ko. Sasabihin ko sayo ang totoong nangyari kong bakit hindi kita nabalikan agad sa bar. Sasabihin ko sayo lahat-lahat. Magpapaliwanag ako sayo. Please, just forgive me. Please! Please!" may namumuong luha sa mata ni Matteo. Ang kanyang kamay ay nangi-nginig at tila ayaw akong paalisin. Malalim akong huminga. Ma pwersa kong binawi ang aking kamay at nagawa ko naman iyon.

"Para saan pa? Para bumalik ako sayo?" komento ko na ikinatahimik niya. Naglaban kami ng titig. "We can forgive. We can forget the bad that was done to us. But we can't back to the past. Sorry Matteo. Someone give me the chance to love again. But this time, I will give it to Rocky." huli kong sabi bago sya tinalikuran. Hindi ko na nakita kong ano ang reaksyon ng kanyang mukha. Ayaw ko syang tignan sa mukha dahil ayaw kong makaramdam ng awa.

Dali-dali akong lumabas ng resto. Sobrang sikip na ng dibdib ko at gusto na yatang tumulo ng aking mga luha. Hindi pa ako nakakaabot sa may kalsada ay may biglang humila saking palapulsohan. Namilog ang mata ko sa nakita. Ang mga mata ni Matteo ay sobrang galit. Hingal na hingal sya.

"Even if you turned your back on me, I will love you always, Mary." mapakla niyang sabi. Halos mabali ang buto ko sa mahigpit niyang hawak. Binawi ko ang aking kamay. Inayos ko ang aking sling bag. 

"Hindi na kita mahal, Matteo. Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina? Si Rocky na ang mahal ko." sigaw ko sa galit. Umiling si Matteo ng ilang ulit. Tila ayaw maniwala at hindi makuntento sa narinig.

"I dont believe you, Mary. No once can replace me in your heart. I'm permanent and you can't erase me." natawa ako sa sinabi niya. Pano ba sya nakakasiguradong mahal ko pa sya? I dont feel the same, anyway. Iyon ang lagi kong itinatak saking kukute. I don't love him! I don't love him! I don't love him.

"As I said. I can't blame you." huli kong sabi at dali-dali syang tinalikuran. Hindi ko alam kong bakit ganito kabilis ang tibok ng puso ko. Sobrang kilit ng dibdib ko at dumaloy ito saking batok. Nanghihina ako! Hindi ko alam kong bakit.

Dali-dali akong naghanap ng taxi. Nabigla nalang ako ng may humila ulit saking braso. Bahagya akong napaharap kay Matteo. Nanatiling poker face ang kanyang mukha. Halo-halo ang ekspresyon at hindi ko alam kong galit ba sya o hindi. Nasasaktan ba sya o nasisiyahang makipaglaro sakin?

"Tapos na ang date natin diba? Napagbigyan na kita. Ano pa ang kailangan mo?" suhestyon ko. Dahan-dahang sumilay ang ngiti ni Matteo sa kanyang labi. Nabigla ako dahil sa paghila niya sakin. Halos matalisod ako dahil sa pamimilit niyang paghila. "Matteo ano bang ginagawa mo?" sigaw ko ngunit hindi niya ako binibitawan. Binabawi ko ang aking braso ngunit malakas sya. "You dont own me, Matteo. So please bitawan mo ako, wala kang karapatang hilahin ako kong saan." sigaw ko ulit. Hindi niya parin ako pinapakinggan. Hinila niya ako palapit sa kanyang kotse bago sya humarap sakin na nakangiti.

"Make love with me," namilog ang mata ko sa sinabi niya. Halos lumuwal ang mata ko sa narinig.

"A-Ano?" sigaw ko at mapwersang binawi ang aking braso. Napaatras ako sa gulat. Napahawak ako saking dibdib dahil sa kaba at nginig.

"Make love with me for the last time. And after that? I will forget you." halos matumba ako sa kinatatayuan ko ngayon. Nanginig ang dalawa kong tuhod sa narinig. Dahan-dahan akong napaatras subalit inabot niya ang bewang ko at ma pwersang ipinasok sa kanyang kotse.

Tila nawala ako saking sarili. Tumigas ang katawan ko sa kinauupoan ko ngayon. Hindi ako makagalaw at tila hinayaang makapasok ako sa kanyang kotse. Make love with him? Damn! NO.

Continue...