KABANATA 23

Bumalik ako sa lobby. Wala sa sarili akong naglakad palapit sa kanila. Ano kayang nangyari sa braso niya? Last time I remember, malapit syang mamatay sa allergic niya. Did I care about him?

Ayaw ko naman kasing paniwalaan ang kasabihang. Every one care's when it's too late, but I think his okay now, maybe I dont know. Nahihirapan akong mag-isip. Pano nga't mas lumala 'yong allergic ni Matteo sa braso niya? Lalo na't magmamaneho pa sya pauwi. Oh ghad! Dont tell me Mary you care for him? No, I'm not.

Dahil minsan na akong nag-alala sa lalaking iyon. Minsan ko na syang pinaniwalaan. No matter how much I care for him. He's only meant to hurt me back. So Please, Mary. Huwag kang mag-aalala sa lalaking iyon minsan ka narin niyang sinaktan.

"Maey okay ka lang?" naputol ang imahinasyon ko ng sinalubong ako ng katanongan ni Ivony.

I shook my head. Isa-isa ko silang tinignan na walang ekspresyon ang mukha.

"No, I mean Oo okay lang ako. Medyo sumakit lang ang likod ko." hinimas ko ang aking batok habang ngumingiwi. Naglinis pala ako kanina kaya pala nanakit ang katawan ko.

"Siguro ay kailangan na naming umuwi. Nang sa ganon ay makapag pahinga ka," sambit ni Grace na tila nag-aalala sakin. Umiling ako agad bago sulyapan si Rocky.

"Tama si Grace." bahagyang tumayo si Rocky. Lumapit sya sakin at hinimas ang noo ko. Napanguso ako sa ginawa niya habang ang tatlo ay nagtutulakan sa upaon. Di umano'y kinikilig. "Magpahinga kana. Babalikan kita mamaya dito." dahan-dahan akong tumango bilang sagot.

"Mukhang kailangan na naming umalis. Magpapa iwan ka ba dito, Sir?" sumulyap ako kay Jessica na sobrang laki ng ngiti.

Nagkatinginan kami panandalian ni Rocky. Okay lang naman sakin kong sasabay sya sa pag-uwi nila Ivony. Okay lang din sakin kong magpapa-iwan sya dito.

"Siguro ay maiiwan ako dito. Kailangan kong bantayan si Mary hanggang sa makatulog sya." nagtutulakan ulit ang tatlo habang nag uusap-usap ang kanilang mga mata.

Mabilisang tumayo si Ivony, Grace at Jessica. Lumapit sila sakin na may ngiting aso. Isa-isa nila akong niyakap.

"Babalik kami sa susunod dito huh? Pwede nga araw-araw para libre 'yong kain namin hehe." natawa ako sa sinabi ni Grace.

"Pwede kayong tumira dito sa condo ko. Mas masaya nga iyon eh." nagkatinginan ang tatlo.

"I-Ikaw talaga Grace." hinampas ni Jessica si Grace.

"Aray naman Jessica. Kong makahampas ka naman dyan." hinimas ni Grace ang kanyang braso.

"Hali na nga kayong dalawa. Alis na kami Maey. Sa uulitin ulit huh? Bye." dali-daling hinila ni Ivony ang dalawa. Kumaway pa ako sa kanila bago sila nawala saking paningin.

Napasinghap ako dahil sa pagsara ng pinto.

"Samahan na kita sa kwarto mo," na statwa ako sa anyaya ni Rocky. Dahan-dahan akong humarap sa kanya na may init sa pisnge.

"Ah. Sige!" tumango ako bago nagsimulang maglakad. Pinihit ko ang pintoan at ramdam ko ang pag-sunod niya sakin.

Bahagya akong lumingon sa kanya at nakapamulsa lang ito saking harapan. Dahan-dahang sumilay ang ngiti ni Rocky sa kanyang labi.

"Sigurado ka bang babantayan mo ako? Wala ka bang lakad ngayon?" wika ko. Dahan-dahan syang lumapit sakin. Nilagpasan niya ako at tumungo sya saking kama.

Inayos niya ang unan at kumot bago sumulyap sakin na may ngiti.

"I love to watching you sleep. Just like before. Naiilang ka na ba sakin ngayon?" namilog ang mata ko sa katanongan niya. I clean my throat at this time.

"H-Huh? Bakit mo naman iyan natanong?" utal ngunit may ngiting pilit. Damn! Hindi ko alam kong bakit ako nagkakaganito.

Napatuwid sya ng tayo.

"Dahil nanliligaw na ako sayo. Naiilang ka dahil nalaman mong may gusto ako sayo. Kaya ayaw kong sabihin sayo noon ang nararamdaman ko dahil mas gusto ko iyong nakadikit ka sakin na walang iniisip na pagkailang." nakagat ko ang ibabang labi ko sa sinabi ni Rocky. Ang kanyang mata ay mas lalong kumulay gray dahil sa titig niyang sobrang lalim.

Sobrang lambing namin sa isat-isa noon. Bakit nga ba nagbago ngayon? Dahil ba sa halikan namin sa Gregoria? Dahil ba sa nalaman kong mahal niya ako at liligawan niya ako? Matagal ko ng ipinangako sa sarili ko noon. Love yourself before others, iyon ang palagi kong sinasagip sa isip ko. Minsan na akong nagmahal ng sobra kaya nakalimutan kong mahalin ang sarili ko. I relationship with myself. Based on that I learn to respect myself.

Napasinghap ako. Dahan-dahan akong lumapit kay Rocky. Inalayayan niya akong humiga sa kama. Umayos ako ng pagkahiga bago sya umupo sa gilid ng aking kama.

Marahan niyang hinimas-himas ang aking noo. Napayakap ako sa kumot. Dahan-dahan akong tumagilid at tila hinihila ako paantok sa ginagawa niyang pagsuklay saking buhok.

Mariin akong napapikit.

"R-Rocky,"

"Hmhmhm," ungol niyang sagot.

"Hindi ako naiilang sayo." sagot ko habang nakapikit. Ramdam ko ang malalim niyang buntong hininga.

"Maybe. Kilala kita Mary. Pati galaw mo ay alam ko. Alam kong nag-iba ang pakikitungo mo sakin, but It's okay. Naiintindihan kita." dahan-dahan kong inangat ang ulo ko. Nagtama ang aming mga mata.

"Liligawan mo ba talaga ako?" nguso ko. Umawang ang kanyang labi ngunit nakangiti.

"Yah. Sa ayaw at gusto mo, liligawan parin kita." napasinghap ako sa sinabi niya. Naiisip ko lang kong matatanggap niya ba ako. Matagal ko na syang kilala at alam kong hindi magawang manluko ni Rocky.

Dahan-dahan akong umupo sa pagkakahiga. Sa puntong ito ay magkalevel na kami. Nagtama ang sobrang lalim naming titigan. Nakagat ko ang ibabang labi ko.

Gagawin ko ba talaga ito? Hindi ko alam. Gusto ko lang syang pasalamatan.

Umusog ako at dahan-dahang inilapit ang mukha ko sa mukha niya. Nakita ko kong pano nagulat ang kanyang mukha. Napapikit ako bago idinampi ang labi ko sa kanyang labi. His lips touch mine. We breathing each other in. When his mouth pressed against mine, ay mabilisan akong kumalas sa halik. Shit! Napamura ako dahil nasa kwarto pala kami..

Umiwas agad ako ng tingin. Alam kong gumuhit ang kanyang ngiti sa ginawa ko.

"What was that for, Mary?" dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Nakagat ko ang ibaba kong labi.

"I just want to say thank you for being good. I'm sorry," yumuko agad ako. Nagulat ako dahil sa mahina niyang tawa. Sobrang init ng pisnge ko.

"It's okay. I like it, actually." ngisi niya habang napakalmot sa kanyang batok. "Sige na matulog ka na. Baka ano pang maga---," sinamaan ko sya ng tingin.

"Na ano?" putol ko sa sasabihin niya. Humalukipkip sya sa harap ko.

"Nevermind. Sige na't magpahinga kana. Aalis din ako agad pag nakatulog kana." dahan-dahan akong tumango. Bumalik ako sa pagkakahiga. Tumagilid ako at niyakap ang malambot kong unan.

Nag-simula ulit syang suklayin ang buhok ko. Hindi ko alam kong bakit nakangiti akong nakapikit. Ramdam na ramdam ko ang mainit na palad ni Rocky sa noo ko. Sobrang lambot at nakakagaan ang ginagawa niya.

"I love you, Mary. Sorry but I have to do this."

***

Rocky Point of View

Rinig na rinig ko na ang idlip ni Mary. Sigurado akong pagod na pagod sya sa pagkakataong ito. Hindi ko alam kong bakit bigla ko nalang syang minahal ng ganito. Natatakot ako, natatakot na muli syang masaktan. Ayaw kong may kaagaw. Ayaw kong may kahati sa pagmamahal na gusto kong maramdaman kay Mary. I'm sorry Mary if I have to do this. Mahal na mahal kita at ayaw kong mawala ka sakin. Ayaw kong masaktan ka dahil doble ang balik sakin.

Ganito naman pagdating sa love diba? You have to do something to got better way. If you Love someone, do not make her cry even though only a few minutes. But this time I know Mary will cry for this, pero ito lang ang tanging paraan. I can make her show my loyalty. But I can't make her love me either back. Alam kong nalilito pa sya ngayon, alam kong meron pang puwang sa puso niya si Matteo. I know about her plan, her revenge. Subalit kailangan ko syang unahan. This is not good, dahil alam kong sa huli ay masasaktan sya.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at hinalikan ang kanyang noo. Mary sana ay mapatawad mo ako. I can't just tangled under this shit situation, anymore. Please dont come back for him. Please ignore him after he stating you. It wouldn't be long until you got back. Please be mine and I will love you forever. I wont hurt you just Matteo did.

Ramdam ko ang mainit kong luha saking mata. Napahingos ako kaya minabuti kong pigilan ang sarili. Dahan-dahan akong tumayo at tinititigan sya ng panandalian.

"Sorry, Mary. If I lost? Please just close your eyes and drift off knowing I'm right there beside you. And just before you fall into your sleep, you look at me with those beautiful eyes of yours and I wonder what you're thinking and if you're already dreaming. I will always remember these moments and I hope you will always remember me. I love you and I wont let anyone else hold you. Ako lang dapat. Ako lang ang mamahalin mo at ako lang ang magmamahal sayo," naikuyom ko ang aking kamao bago napagdesyonang umalis sa condo niya.

Sobrang lalim ng hininga ko habang iniisip ang nasa isipan ko ngayon. I hope Mary you don't fall in love again  with someone always hurt you. I am here waiting for you. I am here to catch your breathe eveytime you hurt.

Pinaharurot ko ang kotse patungong  hospital. Dali-dali akong nagtungo sa office ni Dr. Robredom. I hope his here. Inayos ko ang sarili ko bago pinihit ang pinto ng opisinia niya. Sobrang laki ng ngiti ko ng bumungad sakin si Dr. Robredom na may kinakausap na pasyente.

Napadpad ang tingin niya sakin bago ito ngumiti.

"Mr. Brintklin?" lumapit sya sakin. Nakipag shake hands ako sa kanya.

"Did I disturb you?" tanong kong ngiti. Umiling sya agad.

"No. Unfortunately you are in the right timing. Katatapos ko lang sa huli kong patient." sagot nito. Sinulyapan ko ang palabas niyang pasyente na inalalayan ng kanyang secretary.

Ibinalik ko ang tingin sa kanya.

"I just want to know the result. May I have the result papers?" natahimik sya sa diretsahan kong tanong. Narinig ko ang munti niyang hininga.

"Come with me," tango niya bago ako sumunod. Tumungo sya sa kanyang table at may kinuha syang kulay brown na envelop. Inilahad niya sakin iyon.

Naikuyom ko ang aking kamao. Ang aking puso ay sobrang bilis ng tibok nito. Dahan-dahan ko iyong tinanggap. Tama ba ito? Bakit ako nakaramdam ng pangamba at pag-sisisi?

"Are you sure about these, Mr. Brintklin? You haven't scared? You know this is just not a papers. And beside maraming ma-aapektohan. It's stage three cancer." napasinghap ako sa sinabi niya. Dahan-dahan kong binuksan ang envelop na hawak ko. Stage three cancer? Parang kinurot ang puso ko sa narinig. I think this bullshit! This is not good idea. But---

"Just keep your mouth shut, Doc. Would you please?" inangat ko ang ulo ko at tinignan syang may pagbabanta. Nagkibit sya ng balikat bilang sagot. Tila kalmado at hindi takot.

"Okay. I will. As much there are people around you who care. Let me remind you for this Mr. Brintklin. Clear terms avoid confusion, in the other words. Don't lie to them." napahawak ako ng mahigpit sa envelop. Dahan-dahang bumagsak ang magkabila kong braso sa sinabi niya. Did I lie? I just want to---

"Because I love her. I am all about because of her." natahimik sya sa sinabi ko. Igting panga akong napatitig kay Dr. Robredom. "Have you love someone so much that it made you cry, Doc?" wika kong dugtong. Naging mapakla ang titig niya sakin. Tila nag-sisisi. "Kong wala, please just keep this a secret. Don't tell anyone else or maybe to my Mom. I can barely pay you as you want. Just keep your mouth shut!" bagsak boses ko. Sa puntong ito ay malalim syang magbuntong hininga bilang pasang-ayon.

Dali-dali akong lumabas ng opisina niya. Hindi ko na kailangan ng kasagotan mula sa kanya. All I need to do is his help, with no question. Ayaw kong kini'question ako tungkol dito.

Yes, I'm crazy. And it's because of Mary. I make mistake, I hurt people lalo na sa kalagayan kong ito. I'm scared because Mary mean more to me than other people. Everything I need, everything I want I will always love her. I will still love her.

Continue...