Special Finale Chapter

Special Finale Chapter: Life is beautiful

Arthea Primero-de Cervantes' POV

NAPANGITI ako nang makitang maganda ang sikat ng araw ngayon. Masarap ang simoy ng hangin na humahalik sa aking pisngi.

Nilapag ko ang dala kong bulaklak sa puntod ng aking mahal. Kahit wala na siya ay alam kong naging masaya naman siya bago nilisan ang mundo.

Miss na miss ko na siya. Walang araw na hindi ko siya naaalala. Palagi siyang nasa puso ko. Siya ang isa sa taong minahal ko nang lubusan.

Masakit sa parte ko ang mawala siya. Mahal na mahal ko siya pero wala akong magagawa kundi tanggapin ang kapalaran niya.

Wala tayong magagawa kung oras na ng taong mahal natin. Kahit hilingin mo pa na bigyan pa siya ng kaunting oras ay wala rin. .

Kung oras mo na, oras mo na. Kung ang Diyos na ang may gusto ay siya na lang din ang masusunod.

Ganito naman ang role ng tao, natin. Dadaan lang tayo rito sa mundo. Dahil ang mundong ito ay pansamantalang tirahan natin.

Ngunit sa kabilang mundo naman talaga ang totoo nating tahanan. Binigyan lang tayo ng Diyos na mabuhay upang makita ang mundong nilikha niya.

"Kamusta? Masaya ka na po riyan? Miss na miss na kita. I want to hug you, d-daddy-lo..." Pumatak ang mga luha ko mula sa aking mga mata.

Daddy-lo passed away, two years ago. Nagpaalam naman na sa akin si daddy-lo na malapit na raw ang oras niya saka isa pa, masaya na ako dahil nakita at nayakap naman niya ang bunso naming anak ni Lervin. Si Adrianna.

Matanda na rin naman si daddy-lo. Nakasama ko siya ng 39 years, kaya kontento na rin ako.

Rafido Arthur Primero, basa ko sa pangalan ng lolo ko. Napangiti ako nang maramdaman ko ang malamig na hangin na tila yumayakap sa akin.

Nagbibigay ito sa akin ng comfort.

"Tiyak na masaya naman si lolo, dahil kapiling na niya ang babaeng mahal niya," singit ng asawa ko sa tabi ko at pinadausdos pa niya ang braso niya sa baiwang ko.

"Yeah, saka isa pa. Kasama na rin niya sina mama at papa," nakangiting sabi ko at hinarap niya ako sa kanya. Para punasan ang mga luha ko saka niya ako hinalikan sa noo pababa sa ilong ko at sa mga labi ko.

Ang bilis-bilis nang tibok ng puso ko at nanindig din ang balahibo ko sa batok dahil sa ginawa niya.

Oh, well. Mahal na mahal ko pa rin naman siya kaya ang lakas pa rin ng impact niya sa akin. Nagtagal ang mga labi naming magkadikit at yumakap na ako sa leeg niya upang mas lumalim pa ang halikan namin.

Hinaplos pa niya ang pisngi ko at dumiin ito. Buong puso kong tinugon ang halik niya na naputol din naman nang may sumingit sa gitna namin.

Natatawang naghiwalay kami ng asawa ko at bumaba ang paningin namin sa batang babaeng may inosenteng mga mata.

Mabilis na kinarga siya ng daddy niya. Hinalikan ko siya sa noo niya.

"My Adrianna," nakangiting sambit ko sa pangalan niya at ngumiti naman siya.

"Mommy..."

"You're just in time, my princess," Lervin commented at pinanggigilan nito ang pisngi ng anak namin na dahilan napabungisngis ito.

Lumabas tuloy ang magandang dimple nito na nakuha niya sa daddy niya.

"Hi, daddy-lo." Inakbayan ko naman ang panganay naming anak.

Si Athena, dalaga na ang baby bulol namin. 13 years old na siya at junior high school na.

She's pretty kaya binabakuran ng daddy niya dahil sa dami ng manliligaw kahit napakabata pa nito.

"Hey, daddy-lo. I have something for you!" masayang wika naman ni Yerbin Atticus at may pinakita na laruan, an airplane.

Dalawa ito at nilapag niya ang isa sa puntod ni daddy-lo. Kumunot ang noo ko sa ginawa niya.

"Binigyan mo ng eroplanong laruan ang daddy-lo, Atticus?" tanong ko sa kanya at malawak naman ang ngiting bumaling sa akin saka siya tumabi sa akin.

Nasa right side ko pa rin si Athena at nakaakbay.

"Mom, you know someday, I want to be a pilot," aniya at kumindat pa sa akin.

Manang-mana nga naman sa daddy niya. Ginulo ko lang ang buhok niya. Parang mini version lang siya ng daddy niya. Hindi na ako magtataka kung paglaki nito ay kamukhang-kamukha nga ni Lervin.

"Why pilot, Atticus?" tanong sa kanya ng daddy niya.

"I just want, daddy. Mukha kasing cool kung isa kang pilot," he said and he shrugged his shoulder.

"Cool?" nakangiwing tanong ni Athena. Atticus is now six years old at hindi na siya bulol magsalita.

"I wanna be a pilot, too, daddy," singit ng maliit na boses ng bunso namin.

Three years old pa lang si Adrianna pero diretso nang magsalita at walang bulol-bulol. Hindi katulad ng ate Athena niya na five years old na noon pero bulol pa rin magsalita at pati ang kuya Atticus niya.

"Whoa, that's cool. But, little bud, choose the better one. Lahat naman cool pero dapat passion mo rin 'yon," pangangaral ng asawa ko sa anak namin.

"Don't you worry, dad. I love being pilot, someday..." ani nito at nagsalubong ang kilay ni Lervin.

Tiningnan niya ako at umiling. "How I hate that someday," he uttered.

"And to you, my little princess. Dapat nasa palasyo ka lang namin at pagsisilbihan ka. Ayos na sa amin na ang kuya Atticus mo ang maging pilot, baby girl. That passion is too dangerous," aniya.

"But dad, it's cool!" sigaw ni Atticus.

"Nah, nah..." Iyon lang ang nasabi ng daddy niya.

"Come on, let's go home...loves" Sabay-sabay na nga kaming umuwi.

Death anniversary kasi ni daddy-lo ngayon kaya dinalaw namin.

***

"Mamita!" tawag ni Adrianna kay mommy at tumakbo pa ito palapit sa lola niya.

"Hey, baby. Don't run!" dad shouted our daughter at mabilis na sinalubong ito ni daddy. Natawa na lang ako.

"Hay, Adrianna baby. Love na love mo talaga ang lolo't lola mo," Lervin said at niyakap ako nang naka-gilid. Sumandal naman ako sa balikat niya at nakangiting pinagmasdan ang mga anak naming masayang nagku-kuwentuhan kasama ang lolo't lola nila.

"I love you, baby..." my husband whispered and he kiss my temple.

"I love you, more." "Athena, what was that?" Lervin asked our daughter, Athena.

Nagsalubong ang mga kilay niya at nagtatagis ang mga bagang na inagaw niya ang flowers and gifts from Athena.

"Ah, I don't know, dad. Pinadala lang po 'yan sa akin," inosenteng sagot naman ni Athena.

Habang ako ay napapangiti na lang. May secret admirer yata ang anak namin.

"F*ck this b*stard," mahinang bulong niya at hinaplos ko lang ang braso niya.

"They are not allowed to courting my daughter. Athena?"

"Yes, dad?"

"Don't say 'yes' to your manliligaw. Dadaan muna sila sa akin bago ka makuha," he said, possessively. Well, over protected naman ang asawa ko.

"Yes, dad," nakangiting sagot niya.

"That's my girl," ani Lervin at hinalikan pa niya ang noo ni Athena.

"But can I have a chocolate, dad?"

"No! I bought you another chocolate. Not this, princess."

"Oh, okay, dad." Kinuha ko naman sa kamay niya ang chocolate kasi alam kong itatapon na naman niya.

"Baby, don't eat that." Nilayo ko sa kanya ang chocolate nang akmang kukunin niya sa akin.

"Sayang naman, babe. Kainin ko na lang, ako na lang ang makikinabang sa mga chocolates ni Athena," nakangiti pang wika ko but Lervin is still a Lervin.

Inagaw niya ito sa akin at binigay sa kasambahay namin.

"I can afford a million chocolates for you, and for Athena." I just shrugged my shoulder.

"I love you, baby... Art." Masanay po kayo sa 'I love you', ng asawa ko. Walang araw o oras ang hindi lilipas na hindi niya pinaparamdam sa akin ang pagmamahal niya.

Particular the Lervin...

***

"CERVIX?" gulat na tawag ko sa anak ni Cervin nang madatnan ko siya sa labas ng kuwarto ni Adrianna.

Gulat na napalingon siya sa akin pero ngumiti lang din. Nahawa ako sa ngiti niya dahil naalala ko lang sa kanya ang kaibigan kong si Shin.

"Hi, ninang Art," bati niya sa akin at lumapit na ako. Eight years old na siya.

"Hmm... Secret admirer ka rin ni Adrianna?" bulong ko sa kanya at kumunot ang noo niya.

"No, ninang. B-Binabalik ko lang po sa kay Adrianna ang..." aniya sabay pakita sa akin ang chocolate. Chocolate and flowers?

Wait...parang kay Athena 'yon?

"Why?"

"Ninang, your daughter is courting me!" naiinis na wika niya at napatawa ako.

"Yeah? Oh, little boy." Hinawakan ko siya sa kamay niya at sabay na bumaba na kami. Adrianna like Cervin.

Three years pa lang si Adrianna at nagkaka-gusto na sa isang batang lalaki. Anak pa ng kaibigan ko.

Hay...

"Let it be, Cervin. She's just likes you," sabi ko.

"Okay," tipid na saad niya.

Kunot-noong lumapit naman sa amin si Atticus pero maya-maya lang ay ngumisi ito. Like father like son nga.

"Cervix, bro. Is Adrianna courting you again?" Base sa boses ni Atticus ay mukhang binu-bully niya ang inaanak ko.

"Atticus, remember kuya mo na si Cervix. Huwag mo siyang pagtawanan, anak."

"Mom, I don't," aniya at siya na ang umakbay kay Cervix.

Mukhang magkasing edad lang sila. Dahil maliit naman talaga si Cervix dahil premature baby siya nang pinanganak noon ni Shin.

"Ma'am, Art. May bisita po kayo." Salubong sa akin ng kasambahay namin.

"Sino po?" tanong ko.

"Hindi po sinabi ang pangalan niya. Nasa dining room na po siya, ma'am." Tumango na lang ako at tinungo ang living room.

Nadatnan ko roon ang babaeng nakatalikod ngunit kilalang-kilala ko ang pigura ng katawan niya.

"Oh, the snake is back," bulong ko sa sarili ko at tumayo naman siya nang makita ako.

"How are you, good wife?" nakangiting tanong niya at tumaas ang kilay ko.

"Oh, I'm still good. How about you, snake?" nakangising tanong ko.

"I'm fine, b*tch," sagot naman niya at lihim na natawa ako.

Parang normal na tawagin namin ng ganoon ang isa't-isa. Pilit ko naman hinahanap sa ddibdib ko kung may galit pa ba ako sa kanya.

But I found nothing. Siguro matagal na akong nagpatawad sa isang taong may kasalanan sa akin?

"I am so sorry for everything I did, Arthea. I know, I'm such a b*tch way back then. But I'm sorry. Nandito lang ako para hingin sa kamay mo ang kapatawaran ko."

Sincere naman siya noong sinabi niya 'yon sa akin at nawala ang matapang na aura niya. Okay, mukhang malaki ang pinagbago niya.

"Bakit ngayon lang?" nakataas na kilay na tanong ko pa rin sa kanya.

"Ngayon lang din ako nagkaroon ng oras para makita ka."

"Okay, I forgive you," mabilis na sabi ko at napaawang pa ang labi niya.

"T-That fast?!"

"Hindi naman kasi ako ang tipong babae na nagtatanim ng sama ng loob sa kapwa ko. But, hey mind you, snake. Maybe, I forgive you. But I'm sorry for this," sabi ko at sabay na sinampal siya sa pisngi niya.

Pero sa halip na magalit at gumanti ay ngumiti lang siya sa akin.

"I deserve it, anyway."

"Okay, we're done," sabi ko at nilahad ko sa kanya ang palad ko.

"Arthea..."

"Jillian..."

Ang mga taong nagkasala ay deserve rin nila ang kapatawaran natin. Oo nga, malaki ang kasalanan nila at gumawa pa ito ng sugat sa puso natin.

We move on, but we never forget, right? Deserve nila ang mapatawad mula sa taong nasaktan nila ng lubusan.

Tao rin sila, nagkakasala at nagkakamali. Because no one is perfect.

"That's nice." Napangiti ako nang sumingit ang asawa ko.

"How's you heart, baby?"

"I'm good at nakausap ko na ang ex-kabit mo," sabi ko at umiling lang siya.

Who would have thought that Someday, I'll Be Gone is just a words at never na nangyari sa akin? I'm still here, alive and contented.

Finale The End...