Chapter 7

Apologies ~

"D*MN it!" Dinig kong pagmumura ni Lervin at mabilis ang mga kilos niya at pinangko niya ako.

"D-don't touch me!" sigaw ko at tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko pero hindi nagpatinag si Lervin.

Hindi niya ako pinansin at naglakad na siya papasok sa loob ng silid namin.

"I hate you..." I whispered, enough to him to hear that.

"I know, I know," sagot niya at maingat na ibinaba niya ako sa kama.

Iiwas na sana ako nang umupo siya sa gilid ng kama na nasa tabi ko pero hindi ko naman magawa. Dahil namamanhid nga ang mga tuhod ko sa hindi ko malaman na rason.

"Please, stay still, Arthea. Let me see your knee." Iyong boses niya ay punung-puno ng emosyon.

Ngayon lang, ngayon lang ko lang nakita ang iba pa niyang side. At kahit disappointed ako sa kanya ay parang gumaan agad ang bigat sa dibdib ko.

"Thanks God, hindi ka naman nagalusan. Please, baby, don't do that again." Heto na naman ang paglalambing niya.

Ang paglalambing niya na ngayon niya lang ipinakita sa akin. Na akala mo madalas namin itong ginagawa.

Hindi ko alam kung ano ba ang tumatakbo sa isip ng asawa ko. Hindi ko alam kung totoo ba ang mga pinapakita niya sa akin. Hindi ko alam kung mapagpanggap lang siya.

Pero may nag-uudyok sa akin na hayaan na siya. Hayaan na siya sa kung ano man ang ginagawa niya.

Hayaan siya na paulit-ulit niya akong saktan? Pero gusto ko iyon. Gusto ko ang ganitong side niya.

"Come on, baby. Stop crying," pag-aalo niya sa akin at para talaga akong bata kung umiyak.

Ganito ako kapag siya ang dahilan, e. Pinapaiyak niya ako na palagi.

Hinawakan niya ang braso ko at kinulong na naman niya ako sa mga bisig niya.

"I'm sorry. Pinaiyak na naman kita, but baby. Don't think that I cheated you, again. Jillian is a friend of mine at nandito lang siya dahil gusto niya lang na may kausap to comfort her. She's in pain now, Art. She needs a friend. Because, her husband wants to annulled their marriage." Lies, lies, lies.

BAGO pa ako makasagot sa kanya ay bumukas ang pintuan ng aming silid at pumasok ang babaeng pinakaayaw kong makita.

I can't believe that Lervin brought this girl in our home. Kaya siguro galit na galit ako ngayon.

"Sorry kung pumasok ako sa loob ng kuwarto niyo. And to you, good wife. Huwag kang mag-isip ng masama. Your husband is my friend. He's just my friend," aniya at pinagdiinan ang 'just my friend,' saka siya matiim na tumingin sa akin.

"There is no something between us. Sorry, okay? I just want a friend to lean on, dahil sa broken hearted ako ngayon.. Look, my husband wants to annull our marriage and because I love him, I don't have any choice but to agree what he wants." Another lies, lies.

"Ganoon naman ang ginagawa natin, 'di ba? Ang hayaan ang mga mahal natin sa kung ano man ang gusto nila. Sige, iyon lang. I have to go, Lervin. Thank you for comforting me and, I'm so sorry Mrs. de Cervantes." Pagkatapos no'n ay lumabas na siya.

Ganoon? Ganoon ba ang pag-ibig? Hindi ba dapat ipaglaban natin? Hindi basta-basta na lang tayong bibitaw.

Ganoon ba ang pag-ibig sa kanya? Ang sumuko na kaagad? Dahil lang ba na una siyang sinukuan?

Hindi ba dapat may gawin tayong paraan para hindi matuloy ang paghihiwalay?

At hindi ko na alam kung maniniwala ba ako sa mga sinasabi niya. Na baka puro kasinungalingan lang.

Love wasn't involved, at all.

Ano 'yon? Bakit parang si Jaickel naman ang nahihirapan at broken hearted?

Ano 'yon? Isa rin bang sinungaling ang asawa niya? O lahat sila mapagpanggap?

"You heard that, baby? We are just a friend. I'm sorry dahil dinala ko siya rito sa bahay natin. Nagulat na lang kasi ako nang makita ko siya sa gate ng mansyon natin," kalmadong sabi niya.

Umupo naman ako at tinitigan siya. Mukhang sincere naman siya sa sinabi niya.

"It's okay. N-nagulat lang kasi ako, akala ko..." I took a deep breathe.

"That's enough, you can take a rest first. Gusto mo bang ipagluto kita?" nakangiting saad niya.

Namamanghang napatingin ako sa kanya, "you can cook?" tanong ko at bakas ang excitement sa boses ko.

"Of course, I can. So, what do you want for dinner?" malambing na tanong niya and he caress my cheek.

"Anything, basta luto mo."

He dropped, three sweet kisses on my lips before he stepped out from our room.

To be continue...

Edited · 304 · Like · React · Edit · Aug 29, 2021

JrLyn Hortilano replied · 3 replies

S Lyn Hadjiri

SOMEDAY, I'LL BE GONE

Chapter 7 (3.3)

YESTERDAY, night was a great dinner with my husband.

Sino ba naman ang hindi magiging masaya kung ipinagluto ka ng sarili mong asawa? And after that natulog akong katabi siya at may ngiti sa labi.

"So, how about this one?" Shin asked me.

Nasa music room kami. Wala ng klase dahil busy na ang lahat dahil sa foundation ng school na gaganapin next next week na. Sunday na bukas at naisipan na naming mag-practice.

Kasama ko si Shin dito at dito na rin kaming kumain ng lunch namin.

"A moment like this, ni Kelly Clarkson? Mukhang maganda at alam ko kung paano tugtugin. Ikaw?" baling na tanong ko sa kanya.

"Paano kung isang music instrument na lang ang gamitin natin, Art? Ikaw na lang ang tutugtog ng piano at tig-isa tayong kakanta sa dalawang kanta. Share tayo ng isa pa. What do you think?" Napaisip naman ako sa ideya niya at mukhang maganda nga ang gayon. Para kahit papaano ay may solo kami.

"Nice. Gusto ko 'yon," nakangiting tugon ko.

"So, una nating practice-in ang kanta ni Kelly Clarkson."

Umupo ako sa may piano at bago ako tumugtog ay binalingan ko si Shin na nakatayo lang.

"Ikaw ang kakanta, sa first song natin. E, paano kung ako na? Ako rin ba ang tutugtog?" kunot-noong tanong ko.

"Siyempre ako naman ang tutugtog, pero gitara naman," nakangiting saad niya.

And then, nag-practice na nga kami.

__________________

Hapon na ng makauwi na ako sa amin at mukhang excited din akong umuwi.

Dahil baka sa bahay na naming uuwi si Lervin. Kaya tumulong ako sa kasambahay naming magluto ng dinner namin.

Malawak pa ang ngiti ko at pakanta-kanta pa. Hindi na lang din ako pinansin ng kasambahay namin na nakatukang magluto.

Mahal ko na nga talaga si Lervin. Dahil never ko pa 'tong naramdaman. At hindi ako ganitong kasaya sa tuwing naiisip ko siya.

Natapos ang paghahanda ko ng dinner namin at nilibang ko ang sarili ko sa cellphone ko.

Binuksan ko ang Facebook account ko at nagbabad na lang din ako.

Nalibang naman ako sa paghihintay kay Lervin na makauwi na. Sana talaga ang totoo na ang naiisip ko na may puwang na ako sa puso ni Lervin.

Na sana ay maayos namin ang malabong relasyon namin.