LOKI DAN

His point of view

Who i am???...

I'm a vampire hunter, a ruthless and a cold hearted human, but after meeting him everything change.

ONE YEAR AGO...

Without hesitation and thinking, mabilis at malakas na binuksan ko ang kulay itim na double swing door. There he is the asshole, sitting backward with his red contemporary style table, he knows im here pero hindi man lang niya ko nilingon kahit saglit, he just staring outside through with the room high window. Napatingin rin ako sa labas ng bintana with my both hands are on inside of my leather brownish jacket pocket. With the high windows, kitang kita mo ang green area and landscape na nakapalibot sa buong mansion, nasa 5th floor kami and it was built in the center of nowhere, where you can see only big old trees, different kinds of roses and a beautiful falls that is 2 kilometer away from this mansion.

"What is this all about asshole??...guarding stranger is not my thing..." i said calmly but full of authority. Nakatayo lang ako malapit sa pinto, at kahit hindi ko nakikita ang mukha niya i know he just smile. "What?? im not joking, asshole..." i said with irritated tone. Hindi ko alam kung bakit naiirita ako sa tuwing nalalaman ko na nakangiti lamang siya sa kahit ano sabihin at gagawin ko sakanya.

"She's not a stranger...you know her well too..." he said with effortless tone but full of authority.

"What?? im mean...maybe you're right but still she's different from..." i said but hindi ko naituloy pa ang nais sabihin ng magsalita siya ulit.

"I know, you will like her too..."

Natahimik ako, gusto ko pa sana magprotesta sakanya pero alam ko hindi ako mananalo kahit ano pa gawin at sabihin ko. I hate complicated things. Napahawak ako sa ulo ko, "im done here...where she is??..." i said with surrender tone. He is my only best friend and my only master, kaya hinding hindi ako mananalo sakanya, we are different from each other but those differences are just nothing to him, hindi ko narin maalala ang reason why i strated following him, those old and scary days na akala ko hindi ko na matatakasan pa, those bloody days where i almost lost my hopes and humanity until i meet this person, who is asshole and he intentionally hold my hand and invite me to follow him.

"She's just here too..." he said, but what he said give me full of questions.

PRESENT TIME...

Napabangon ako sa pagkakaupo, nakatulog pala ako sa upuan, ramdam ko ang pawis na nagmumula sa leeg ko, agad ko niluwagan ang pagkakatali ng necktie na suot ko at tumayo. Nabunggo ko ang lamesa na nasa harapan ko sanhi para mahulog at mabasag ang wine glass na iniinom ko kanina lang bago ako makatulog.

"Tsss...so bothersome...Azrael..." i said because of frustration.

Isang buong araw ko na hinahanap ang lalaki na iyon, wala ako tigil sa paghahanap, nasuntok ko ang lamesa dahilan para mahati ito sa dalawa at masira na ng tuloyan. Frustration, that's what im feeling right now. I don't know where that childish vampire bring Sera. I know Azrael for so long, because of his childish attitude he can hurt everyone, and the thought of he hates human bring me so much frustration.

KNOCK...KNOCK...KNOCK...

"Any news??..." tanong ko doon sa taong kumatok, isa siya sa mga underlings ko.

"Master we already locate Master Sera..." he said respectful.

Binuksan ko ang mga butones ng suot kong black suit, "good..." sabi ko at hinubad ang suot ko sabay abot sakanya. "Prepare my things..." dagdag ko pa sabay naglakad paalis. Dumiritso ako sa pinakadulong bahagi ng hallway kung nasaan ako ngayon, sa dulo ng hallway nakatayo ang isang statue, the angel of darkness. Pumunta ako sa likod nito, hindi ito nakadikit sa wall at kasya ang isang tao. Tinignan ko ang kabuoang bahagi ng pader at may kinakapa, hinahanap ko ang secret button para mabuksan ang lagusan na meron sa likod nito. At hindi rin nagtagal nahanap ko ang hinahanap ko, pinindot ko ang button at kusang bumaon ang bahagi ng pader na halos tatlong metro ang taas, bumukas ito sabay ang pagilaw ng mga torch na nakasabit sa taas na nagbibigay liwanag sa daan, pumasok ako sa loob at tinahak ang hagdan pababa. Sa dulo nito makikita mo ang isang lagusan patungo sa secret garden ng mansion, paglabas ko sa lagusan napatingin ako sa paligid, sobrang ganda, punong puno ng pulang rosas. Sa tagal ng panahon ngayon lang ulit ako nakapunta dito, no one can enter this garden because this is his secret garden. And he loves red roses a lot.

Napatingin ako sa langit, gumagabi na at malapit na mag-full moon, that's why im so feel frustrated today because tonight was a full moon, and that childish vampire will become crazy soon.

Sa gitna ng garden makikita mo ang tunay na statue ng angel of darkness, dahil iyong statue na nakatayo sa loob ng mansion ay isang repleka lamang nito. Napatingin ako sa kabuoan ng statue, bigla ako may naalala but mabilis na iniwas ang sarili na maalala ang lahat. There's no time for me to think anything else. Sera need me.

"What the hell asshole...it's all your fault...Sera now in trouble..." saad ko sa sarili, parang nababaliw ako sa sobrang frustration, kinakausap ko na tuloy ang sarili, i can't help myself thinking of Sera. That kid, she has this eyes so innocent and warm, but i know those eyes are full of lies, they are really different to each other that's why i dunno how they...oh nevermind.

ONE YEAR AGO...

Matagal narin ng una ko siya makita, nakatalikod siya saakin habang nakatayo malapit sa high window and looking outside, the same scenario when i last seen that asshole. She was wearing white long dress that time at aaminin ko natulala ako ng una ko siya makita, she's so beautiful lalo na ng magreflect ang sinag ng buwan sa mismong kinatatayuan niya. She looks like a goddess.

Nagising ako sa realidad when she looked back at me, binuka ko ang bibig pero i feel speechless. Parang may kung ano bumara sa lalamunan ko para hindi ako makapagsalita. At hindi lang iyon, gusto ko lumapit but i can't walk, para ako naging bato sa kinatatayuan ko. Mas lalo ako natulala ng makita ko siya ngumiti.

Naramdaman ko ang paglapit niya saakin, we are now three steps away from each other and those sweet smile never fade in my sight.

"Hi!!...Sera daw po ang pangalan ko sabi ng mga tao dito, hindi ko alam kung bakit wala ako maalala, pero ang sabi nila ikaw lang daw po ang makakasagot ng mga tanong ko kasi kilala niyo daw po ako, ikaw daw po ang guardian ko..." mahaba niyang sabi na hindi parin nawawala ang ngiti sa labi.

Gusto ko siya sagutin but i don't know why i feel so speechless. Hindi ko siya sinagot sa halip tumalikod ako at lumabas sa kwarto kung nasaan siya. Pagsarado ko ng pinto agad na napasandal ako sa hindi ko alam na dahilan, i feel weak that time. Napahilamos ko ang dalawa kong palad sa mukha, ano bang nangyayari saakin?? What the hell i feeling this???

Hindi lang iyon unang beses na nangyari, for second time nagkita kami sa sala, ng maramdaman ko na papasok siya sa sala ay agad na umupo ako sa sofa, umupo at kumuha ng libro na babasahin kunwari. Teka, why im acting like this by the way?? Parang ewan lang.

Nakatingin lang ako sa libro at kunwaring nagbabasa pero ramdam ko ng makarating siya sa sala ay agad na dumako ang tingin niya sa pwesto ko. I feel irritated, hindi sakanya kundi sa sarili ko, what the hell im doing?. Lumapit siya saakin, tumingin ako saglit sakanya at agad na bumaling ulit ang tingin ko sa libro. She's wearing white long dress again but with different style and designs, maybe she loves white.

"uhhhmmm...Loki??..." saad niya, nagulat ako ng bigkasin niya ang pangalan ko kaya agad na napalingon ako sakanya.

"Sabi nila Loki daw po ang name mo...galit ka ba saakin?? Kasi nakaraan nung kinausap kita bigla mo nalang ako tinalikuran??..." tanong niya sabay kagat ng ibabang labi, that's so cute kaya muli ako natulala sakanya and feel speechless again. Ng maramdaman ko na muli siyang lalapit saakin ay agad na bumalik ang paningin ko sa librong binabasa ko and ignore her again.

"Ok...im sorry, mukhang naabala kita..." dagdag pa niya with a sad tone sabay hinga ng malalim.

Ganoon lang araw araw ang pakikitungo ko sakanya, hindi ko siya kinakausap and i just ignore her. Kahit sa oras ng kainan, magkasabay kami pero walang imikan o usapan. Kahit iyong araw na iyon, hindi ko siya pinansin.

She already done eating, pagtayo niya hindi niya inaasahan na masasagi niya ang isang wine glass na ginagamit niya kanina lang. Nahulog ito sa sahig at nabasag, rinig na rinig sa buong kwarto ang pagbasag nito. Nagulat siya at agad na lumuhod upang pulutin ang mga basag, nagulat ako sa ginawa niya pero hindi ko siya pinigilan.

"Im sorry, hindi ko po sinasadya..." sabi niya at halatang kinakabahan, patuloy lang siya sa pagpupulot sa nabasag na wine glass hanggang sa nahiwa ang isa niya daliri. "Ouchh!!..." hinaing niya, napatayo ako sa pagkakaupo ng makita ko siya na nasaktan pero imbis na lapitan siya at tulongan ay wala ako ginawa kundi tumayo at pinagmasdan lamang siya. Ng makarinig ako ng impit na iyak ay doon ko na narealize na umiiyak siya, dahan dahan tumutulo ang luha niya na pumapatak doon sa dugong tumulo mula sa sugatan niyang daliri.

Nais ko na sana siya lapitan at tulongan, pahakbang na ko palapit sakanya ng muli siyang magsalita, "im sorry Loki...hindi ko sinasadya...naabala tuloy kita sa pagkain mo..." saad niya habang humihikbi, nakaramdam ako ng pagkainis at guilt dahilan para tumalikod ako at muli siyang iniwan kahit sa ganoong sitwasyon.

Paglabas ko sa dining hall ay agad na napasuntok ako sa pader, what the hell im doing?? Halong inis, galit, guilt and frustration ang nararamdaman ko.

LOKI DAN YOUR SO STUPID!!!