2

Two weeks before the official starting of online class. There were these two teenagers who are sitting on the school ground. Chilling with their ice cream under the sad form of gasses – cloudy sky. It's Sunday afternoon, wala pang pasok. They were talking about sa paparating na pasukan.

"Ready ka na ba sa pasukan?" Nick asked and licked his ice cream.

"Oo naman noh, alam mo naman na... this school is my only hotspot (free zone). I can do whatever I want." Dixie answered.

"You can do whatever you want? Are you sure?" he laughed sarcastically. "Kahit nga nandito ka sa school, parents mo pa rin ang palaging nasa isip mo. At kahit gusto mo man gawin lahat ng bagay na ikakasaya mo...," he stopped talking at nilingon ang mga nakatayong bodyguard wearing face shield and face mask na nasa hindi gaanong kalayoan mula sa kinaroroonan nila.

"I mean look at them and look at you, nakakulong ka pa rin kahit nasa labas ka. Wala namang mali sa ginagawa mong pagsunod sa parents mo. Actually, nakakaproud ka nga. Every students and teachers in this school ay idol ka, hindi ka lang kasi anak ng mayor, mabait at matalino pa. And besides, hindi na tayo sa school mag-aaral. Online class na tayo."

"Kaya swerte mo at hindi ka naging ako!" sagot ni Dixie at pagkatapus sinundot niya si Nick nang hawak niyang ice cream sa ilong. "Para akong tanga. Online class na pala. Mami-miss ko 'tong school." Malungkot nitong sabi.

"Ang school lang ba ang mami-miss mo?" nagdra-dramang wika ni Nick.

"Para kang tanga, Nick! Syempre ikaw din noh!"

Pag lumalabas kasi Dixie ay may kasama siyang bodyguards. It may sound cringy and overacting, pero it's her parent's decision. They just want the best of safety that they can give para sa nag-iisa nilang anak.

It'll soon be time for dinner, kaya lumapit na ang isa sa mga bodyguards ni Dixie upang ipaalam sa kaniya na uuwi na sila.

"Miss Dixie, malapit na mag alas sais. Uuwi na po ba tayo?" wika ng bodyguard habang nakatingin ng mababa.

Agad na tiningnan ni Dixie ang orasan sa kaniyang kanang kamay, "Oh my gosh! I have to go." tumayo siya sabay suot ng face mask niya at nagpaalam sa kaniyang kaibigan.

"Goodbye, Nick! Chat chat na lang tayo." paalam ni Dixie at umalis.

"Sige, later. Goodbye, Dix!" sagot ni Nick at nag-wave habang nakatayong mag-isa.

Pag-uwi ni Dixie ng bahay. Sakto naman ang kaniyang pagdating. They were about to have their dinner. Nakahanda na ang kanilang pagkain sa mesa at habang nilalagay pa ng mga katulong nila ang ibang pagkain. Before entering the house, nag-disinfect muna siya and after it. She noticed na wala pa ang mga parents niya kaya nauna na siyang umupo.

"Manang? Nasaan po si mommy at daddy?" pabulong niyang tanong sa katulong nila.

"Nasa office sila ng daddy mo. Parang mainit ang ulo ni Sir ngayon, anak. Kaya mabuti at nakauwi ka sa saktong oras." sagot ni manang Faye habang inaayos ang mga kutsara at tinidor.

Bigla namang dumating ang mga magulang ni Dixie na halata sa kanilang mukha ang hindi pagkakasundo o may pinag-aawayan. Nakasuot pa sila ng formal na kausotan. Kaya napatanong si Dixie sa kaniyang isipan. "Saan kaya sila galing."

Nag-iba bigla ang kondisyon ni Salie, ang mommy ni Dixie. Binati niya ang kaniyang anak at tinanong ito.

"Hi baby! How was your day?" at inayos nito ang table napkin sa kaniyang lap to protect her clothes from food stains.

"Hello mommy! It was okay. The school is just fine." sagot naman ni Dixie at nag-smile.

"Are you doing your advance studies?" biglang sabat ng daddy niya.

"Yes, dad. I've finished it already. Kaya nga pumunta muna ako sa school to unwind." As if na may iba pang lugar na puwede niyang puntahan. Her parents, her dad specifically. He only allows his daughter na lumabas ng bahay if sa school ang pupuntahan.

"What? You are having advance studies, baby?" nagulat ang mommy niya nang malaman ang tungkol dito. "Bakit mo ginagawa sa anak mo ang mga bagay na 'yan?" mataas nitong boses na pagkakasabi sa husband niya.

"Bakit? Anong mali dun?"

"Imbes na mag-enjoy ang anak mo with her summer vacation, just like other teenagers. Eh, kinukulong mo siya sa bahay and do advance studies!"

"Well, I'm just preparing your daughter para sa darating na pasukan. Lalo na't bago na ang paraan nang pagtuturo ngayon. Dapat nga ikaw mismo gumagawa at nagpapaalala sa anak mo niyan kasi ikaw ang nanay! I'm busy taking good care of our city from this sh*t virus!"

"Dad! Mom!" sigaw ni Dixie habang tumutulo ang kaniyang mga luha. "Enough! We are having our dinner. Can we just eat?"

Natahimik naman ang kaniyang mga magulang. Kumain sila na parang walang nangyaring bangayan. Masasarap naman sana ang mga pagkaing nakahanda sa ibabaw ng mesa nila. Pero kasing pait naman ang lasa nito ng dahil sa mga nakaupong kumakain dito.

After nilang mag-dinner, nauna nang umalis si Dixie papunta sa kaniyang kwarto. Nagpaalam siya na magpapahinga muna at inaprubahan naman ito ng kaniyang daddy.

Pagpasok niya sa kaniyang kwarto ay agad siyang humiga nang pabagsak. Sobrang bigat ng kaniyang katawan kasama na ang bigat ng kaniyang nararamdamang lungkot at pighati. Nagsimula na namang lumabas ang mga naipon niyang lungkot at pighati sa pamamagitan ng kaniyang mga luha. Hindi niya mapigilang maiyak dahil sa bigat ng kaniyang nararamdaman.

"I have this freak blessed family, but unfortunate life. I can get whatever I want, pero happiness and freedom hindi ko makuha. Unless I can buy it with money." salitang lumabas sa kaniyang bibig habang yakap-yakap ang kaniyang human size stitch stuff toy.

She is thinking and confused at the same time, kung bakit ganun ang daddy niya. Her dad is very strict pagdating kasi sa kaniya. It's like her dad wants to control her life. Lahat nang gusto niyang mangyari at gawin ng anak niya ay nakaayon dapat sa plano niya.