CHAPTER TWENTY - TWO

"SHE IS beautiful." Mahinaman ang pagkakasabi ni Cole noon ay umabot pa rin iyon sa kanyang pandinig.

Nagpumilit itong makapasok kanina sa kwarto. Nais din daw nitong makita ang mukha ng bata dahil ito ang ama ng bata. Of course, the doctor didn't believe him. Si Kurt kasi ang alam nilang ama ng bata. Si Kurt ang lagi niyang kasama magpacheck-up. This is the first time Cole come to her. Hindi nakapunta si Kurt dahil sobrang busy nito sa negosyo at dahil na rin sa iniiwasan niya ang binata. She still not replying his text message even his call, she didn't answer.

Napatingin siya sa kaibigan. Pinayagan ito ng doctor niya na sumama sa loob ng sinabi niyang payagan ito. At hindi siya nagsisisi sa ginawa dahil sa nakikitang emosyon sa mga mata ni Cole. He also has teary eyes. Emotional din it kagaya niya at hindi din nito inaalis ang tingin sa monitor.

"Natural kamukha ko ang baby ko." Biro niya sa kaibigan.

Tumingin sa kanya si Cole at ngumiti. "Of course, sayo magmamana ang baby natin."

Natigilan siya sa huling katagang sinabi ni Cole. 'baby natin.' Bakit pakiramdam niya ay may humaplos sa puso niya sa sinabi ni Cole? Cole loves her unborn daughter and that's one reason why her heart keeps on falling to him. Every words Cole said makes her heart flatter. Pinapabilis nito ang tibok ng puso niya. She feels comfortable beside him. She feels complete when she is with him.

"Baby natin?" Hindi niya napigilan ang isang ngiti.

"Bakit, Clara? Baby naman talaga natin ang nasa tiyan mo di ba?"

Naiiyak siyang ngumiti dito. "Yes Cole. Anak natin. Anak natin siya."

"Ow!"

Natigilan sila ng biglang magsalita ang doctor. They both look at her. Nakatingin ito sa monitor at hindi maitago ang sayang nakarehistro sa mukha nito.

"Was is it, Doc?" Nag-aalalang tanong niya.

Agad na hinawakan ni Cole ang kamay niya. Waring binibigyan siya nito ng lakas ng loob gamit sa pamamagitan ng paghawak sa kanyang kamay at sa marahan na pagpisil noon.

"Your baby is reacting on both of you. Seems the baby is happy knowing how much her parents love each other."

Nagkatingin sila ni Cole dahil sa sinabi ng doctora. Pareho silang natigilan ni Cole. Agad siyang nag-iwas para itago ang namumulang pisngi. Wala pa rin silang pormal na relasyon ni Cole maliban sa best friend. They taking it slow now. But the doctor says truly tell what she really feels towards her best friend.

Mukhang napansin ng anak niya ang nararamdaman niya kay Cole dahil muli itong gumalaw. This time she feels her movement.

"My gosh, Cole. She moved."

Nanlaki ang mata ni Cole at agad na hinawakan ang tiyan niya para maramdaman ang paggalaw ni baby. "Oo nga." Hindi makapaniwalang sabi ni Cole.

"The baby is reacting to your touch, Mr. Cortez."

"Yes! She knows that her father is beside her." Tumingin si Cole sa kanya. "You are amazing, Clara. Thank you." Hinalikan siya sa noo ni Cole na ikinapikit niya para maramdaman ang kapayapaan na hatid noon. "I love you, Clara. I wait for you."

Hindi siya tumugon. Nanatili siyang tahimik. Pagkatapos ng ultra sound ay binigyan ulit siya ng OB niya ng vitamins. Iba naman daw ito sa vitamins na una nitong niresita. She also told me to switch my new vitamins to my old one.

Nasa sasakyan na sila ni Cole pa-uwi ng muling magsalita si Cole.

"I'm happy that the baby is healthy," sabi nito

Ngumiti din siya. "Ako din. After all the stress I been thought this past few days because of that damn letter, I am afraid that the baby will suffer."

Sinulyapan siya ni Cole. Don't mind the letter again. It will ruin you again if you keep on thinking about it. I think someone is trying to mess up your life again. Ako na ang bahala sa taong nagpadala ng sulat na iyon. No one will harm you and our baby."

"Thank you, Cole." Hinalikan niya sa pisngi ang kaibigan.

"Just be healthy for the baby, okay?"

Tumungo siya bilang tugon. Dumaan sila sa isang restaurant dahil pareho silang nakaramdamn ng gutom. Cole orders all the foods she wanted to eat. Cole makes sure that everything is already serve. Tahimik lang sila ni Cole habang kumakain.

"Kamusta na pala si Tita, Cole?"

Tumigil saglit si Cole sa pagkain at napasulyap sa kanya. "Mom is doing okay. Nasa farm siya ngayon at busy. May upcoming event kasi si mommy na kailangan supplyan ng maraming bulaklak. She needs to be in focus. You know my mom."

"Yap. Si Tita ang tipo ng tao na nasa ayos ang lahat bago niya iwan. Sa tingin ko namana mo ang ugaling iyon ni Tita." Ngumiti siya. "You also going to do everything once you decide it."

Isang ngiti ang sumilay sa labi ng kaibigan. "You really know me, Clara."

"Of course, I'm not your best friend if I didn't know that."

Ngumiti lang si Cole na ikinatigil ni Clara. Those smiles on Cole's face reminds her of the child Cole. He didn't smile especially to other people. Sabi nga ni Tita, sa kanya lang daw ngumiti si Cole ng ganoon. Ngiti na puno ng saya at walang halong pagpapanggap. At kapag ngumiti ng ganoon si Cole ay lalo itong naging magandang lalaki. His smile that can bright up her whole world. Now, she really happy that she does it again. Na nagawa niyang ilagay sa mga labi nito ang mga ngiting iyon.

"Are you going to manage your cake shop again? The doctor said you are free to do your basic day that means working on your cake shop is not prohibited again."

Hindi agad siya nakasagot. Oo nga pala, sinabi nga pala iyon kanina ng doctor. The baby is healthy. Malakas na rin ang kapit nito sa kanya dahil sinunod niya lahat ng payo nito noong huli niyang check-up kung saan kasama niya pa si Kurt.

"I don't know. What I been thinking lately is how to take care of my baby. And if I came back to my cake shop again the baby will be in danger again."

"Well, you are right. The doctor may say the baby is okay but we don't know. Then, focus on your baby from now on, I will take care of the rest"

"What do you mean?" Nagsalubong ang kilay niya.

"I mean, I will add some people on your cake shop to help your staff and their salary will be on me."

"But Cole...."

"I want the best for you and the baby, Clara. I promise to protect you remember and this is me protection you."

"I know, but it's my responsible as the owner to take care of my staff's salary. Hindi pwedeng ikaw ang magpapasahod gayong sa akin sila nagtatrabaho."

"Pero alam kung hindi ka maghihire ng bago para lang eh cover ang absence me. Let me be Clara. This is my own way of protecting you."

Napabuntong hininga siya. Kailan pa ba siya nanalo laban kay Cole. Kung matigas ang ulo niya mas matigas pa ang ulo ni Cole. "Thank you, Cole."

Ngumiti si Cole. "You're welcome, Clara." Umayos ng upo si Cole. "Let's change the topic."

"Ano naman ang pag-uusapan natin?" Natatawang tanong niya.

Ngumiti si Cole at kinuha ang phone nito sa bulsa. "Now, we know the baby's gender. Anong ipapangalan mo?"

Natigilan siya sa tanong ng kaibigan. Oo nga pala. Nalaman na nilang babae ang nilalaman ng kanyang tiyan. Her little princess. Ngayon pa lang ay nagwoworied na siya dahil baka matulad ito sa kanya but she will pray hard that it won't happen to her daughter again.

"I can't think a name right now."

Tumungo-tungo si Cole. "How about this name?" Pinakita ni Cole ang pangalan na nakasulat sa phone nito. It's a photo of a name with a wings and halo.

"Jewel Angela?"

"Ya! Jewel because she is the most valuable treasure for us. Angela o Angel, is it because she came to our life like an angel. She heals your broken heart."

Hindi niya napigilan ang pagbagsak ng mga luha niya dahil sa sinabi ni Cole. He gives those name not because it sounds beautiful but because of the meaning of that name. "Jewel Angela, our precious angel." Hinawakan niya ang tiyan.

"Yes, Clara. She will be our precious treasure and I will die first before someone hurt her."

Lalong bumuhos ang masaganang luha sa kanyang mga mata dahil sa sinabi ng kaibigan. He really considered the baby inside her as a daughter. He loves the baby even it's not his blood and fresh. At iilan lang ang lalaking kagaya ni Cole ngayon na tatanggap ng responsibilidad ng hindi sa kanya. His loves make her believe that there will be forever for three of them. She is happy. Sobrang saya niya na hinihiling niya na sana ganito na lang buong buhay. She wants to keep on holding Cole hands until the day she dies.

Masuyo niyang inibot ang kamay ni Cole na nakapatong sa mesa. Tumayo siya at lumipat sa upuan na nasa tabi nito ng hindi naghihiwalay ang mga kamay nila. Pinagsalikop niya ang mga daliri nila bago humilig sa balikat nito. She feels home. NO! She is home with Cole's shoulder.

SINABI NG KATULONG na nasa sala si Kurt at nais siyang maka-usap. Hindi na sana siya bababa ngunit sinabi ni Kurt na hindi ito aalis hanggat hindi siya nakakausap. Wala siyang nagawa kung hindi harapin ito. Nakita niyang seryuso itong nakatingin sa larawan na nakalagay sa wall ng sala nila. May mga bagong nilagay siya doon. Iilan doon ay may larawan nila ni Cole. Hindi niya napigilan na hindi malungkot para sa kaibigan.

Tumikhim siya para kunin ang atensyon ng dating nobyo. Agad naman lumingon sa kanya ito. Isang ngiti ang sumilay sa labi nito. Hindi niya napigilan ang pag-usbong ng guilty sa puso niya. She hurts this man but still, he manages to smile at her like this no pain she cost to him.

"Hi, Marie." Lumapit ito at balak sana siyang halikan sa pisngi kagaya ng nakaugalian nito ng umatras siya.

Nakita niya ang pagrehistro ng lungkot at sakit sa mga mata nito ngunit agad din naitago ni Kurt sa isang pekeng ngiti. Nasasaktan siya sa asta ng dating nobyo. Nasasaktan siya para dito. Nasasaktan siya hindi dahil sa mahal niya pa rin ito, nasasaktan siya dahil kahit papaano ay may pinagsamahan naman silang dalawa.

"What are you doing here, Kurt?" Malamig niyang tanong.

Ayaw niyang maging mabait dito. Nais niyang lumayo ito at iwasan na siya. Tanging nakikita niyang paraan ay ang maging malamig dito. Alam niyang masasaktan ito pero wala siyang magagawa. Kung patuloy na mananatili si Kurt sa kanyang tabi lalo lang itong masasaktan. Tama na ang sakit na idinulat niya rito. Dapat na itong lumimot at hanapin ang babaeng para dito.

Yumuko si Kurt. "Alam kung iniiwasan mo ako nitong huling linggo. Alam kung ginagawa mo ito para tuluyan na kitang kalimutan ngunit hindi sa ganitong paraan dahil mas lalo lang kitang naiisip. Mas lalo lang nababaon ang puso ko sa pagmamahal sa iyo."

"Kurt, please!"

Clara can't help it but feel guilty towards Kurt. Nasasaktan din siya para dito. Hindi niya hinangad na masaktan ito kahit pa nga ilang taon din siyang sinaktan ng binata dahil sa pangbabaliwala sa kanya. She doesn't want to hurt someone. Wala siyang ibang hinahangad para dito kung hind imaging masaya.

"Maybe this will help." May ibinigay sa kanya si Kurt.

Tinanggap niya iyo at tiningnan. Nanlaki ang mga mata niya sa nakita. "Y-you were invited?" hindi makapaniwalang tanong niya.

Tumungo si Kurt. "They said, you will be lucky on your career but not on your love life. I guess it is true. Iyong pangarap kong collaboration sa paborito kung photographer ay mangyayari na ngunit ang babaeng pinag-aalayan ko ng lahat ay wala na sa akin."

"Kurt, I'm sorry." Tanging na sabi niya. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin dito. Ayaw niyang bigyan ito ng comfort dahil magbibigay lang iyon ng pag-asa kay Kurt.

"Sorry? I'm sorry. Iyon na lang ang lagi kong naririnig mula sa iyo, Marie." Dumaloy ang mga luha sa mga mata ni Kurt. "Kailan ko muling maririnig mula sa iyo ang salitang mahal mo ulit ako?"

Yumuko siya para itago ang pagguhit ng guilt sa kanyang mukha. "I'm s---"

"Don't say I'm sorry again, Marie. Hindi ko iyon kailangan. I tried to be rational towards you but my mind keeps on telling me that you don't love me anymore. You hurt me, not once but twice already, but still... my heart beats for you. Baliw na baliw pa rin ako sa iyo."

Narinig niya ang pagkabasag sa boses ni Kurt. He is crying. He is crying in front of her again. He still loves her despite of everything. Naghari ang katahimikan sa pagitan nila ni Kurt. Pagkalipas ng ilang minuto ay nagsalitang muli ang binata. "You should be happy because I have the good news for you. I accept the collaboration. Pupunta ako ng U.S para pag-usapan ang kontrata ko para sa exhibit ng mga picture ko. I be away from you for months. I don't know when I'm going back."

Nagtaas siya ng tingin. Ngumiti siya. "I'm happy not because you going to left me but because you finally achieve the dream you been dreaming since you start learning about photography. This is what you dream, Kurt and I'm very happy for you. I'm proud of you." Pinunasan niya ang mga luha na lumandas sa kanyang pisngi.

"Yes! I want you to move away from me. I feel sorry because I hurt you. I feel guilty of what I did to you. You only love me but what I return to you. Sorry is not enough, I know that but that's the only thing I can do. I can't give you my heart anymore because..." Hindi niya naituloy ang iba pang sasabihin.

"Because someone already own your heart." Pagtatapos ni Kurt sa iba pa niyang sasabihin. Yumuko at huminga ng malalim si Kurt. "I'm sorry if I hurt you by my words right now. I'm hurt, I hope you understand."

Tumungo siya.

"Please! Take care of the baby and yourself while I'm away."

"Kurt...."

"Alam kung wala na akong babalikan pagbalik ko. But can we remain as friend? Kahit iyon na lang, Marie."

Hindi siya makagalaw dahil sa tanong nito. Pagbibigyan ba niya ang dating nobyo sa kahilingan nito o hahayaan na lang niya na magkaganoon sila. Dumaloy ang masaganang luha sa kanyang pisngi. She hates saying goodbye that can hurt someone but she needs to be honest. Iyong lang ang magagawa niya para kay Kurt. Lies may comfort you for a while but the scars will be forever be there once it's revealed.

"I'm so sorry, Kurt. I wanted to give you what you wanted but I can't hurt you anymore. Ayaw kong paasahin ka pa."

Yumuko si Kurt dahil sa sinabi niya. Ilang saglit sila ni Kurt sa ganoong sitwasyon hanggang sa basagin nito ang katahimikan sa pagitan nila. "I think, I need to go."

"Kurt..." Hahawakan sana niya sa balikan ang binata ng lumingon ito sa kanya.

"Please, Marie! Alam kung nahihirapan ka din ng mga sandaling ito. Kaya naman wag ka ng magsalita pa. I'll be fine. I know I be fine."

Wala siyang nagawa ng lumabas ng bahay ng kanyang magulang si Kurt. This is the right thing for Kurt. This time he is aiming to move on. Hindi na ito babalik sa kanya pa. Dapat na niyang ituon ang atensyon sa taong nasa tabi niya at si Cole iyon. Si Cole.... Si Cole na ang tinitibok ng puso niya.

"ARE YOU okay?" tanong ng pinsan niyang si Santi.

Tumingin siya sa pinsan. Kagaya niya ay malungkot din ang mga mata nito. He also broken hearted like him.

"I fine. I guess," sagot niya at inisang inum ang beer na hawak. "Ikaw?"

Bumuntong-hininga ang kanyang pinsan. "Ito, hindi okay. Sapphire is still keeping her ex. Hindi ko alam kung bakit napakabait niyang tao. Sinaktan na siya nito at iniwan sa oras na kailangan niya ito pero nagawa niya pa rin itong ipaglaban. Ngayon tinatanong ko ang sarili ko kung minahal ba talaga niya ako." Hindi maitago ang lungkot sa mga mata ng pinsan niya.

Hindi siya umimik. Binigyan na lang niya ito ng isang beer. They keep on drinking silence. Bakit ba napakamalas nilang dalawa ng pinsan pagdating sa pag-ibig?

"I want to tell Sapphire that I'm going to U.S soon for the exhibit but I don't know how. Masyadong nakatuon ang atensyon niya ngayon kay Alex. Hindi din namin mapigilan na di mag-away dahil sa lalaking iyon. I want to go but I doubting because of Sapphire."

Napabuntong-hininga siya. "Marie, call off our wedding."

Nanlalaki ang mga mata nitong napatingin sa kanya. "What?"

"Yah. Hindi na niya talaga ako mahal. She can't marry me because I lost her love." Tumawa siya ng mapakla. "Ang saklap ng love life ko. I been with her for years but still I lost her love. Kaya sana pag-isipan mong mabuti ang offer sa'yo. Kung nararamdaman mo na mahal ka talaga ni Sapphire then fight for her. Wag mo siyang iwan sa gago niyang ex. Fight for your happiness, cousin." Hinawakan niya sa balikan si Santi.

"Is this a curse to us? Tayong magpipinsan sa henerasyon natin ay puro bigo sa pag-ibig. Kane is also broken hearted dahil sa tuluyan siyang iniwan si Aliya at si Hanzel tuluyan na siyang kinalimutan ni Fia."

"Kane lost Aliya because he can accept the fact that he fall to Alice's sister. It's his fault while Hanzel is still confused of his past. Naalala niya parin si Princess kapag nakikita niya si Fia. Alam niyang si Fia July ang nagmamay-ari ngayon ng mga mata ni Princess na naging daan dati sa pagmamahal nila pero itinago niya pa rin ang katotohan. Now, he is facing the consequences of his action."

"And you..."

"I been a bad boyfriend to Marie. At dahil napabayaan ko siya noon, tuluyan ng naglaho ang pag-ibig niya. I'm too confident that her love won't fade. Pero may hangganan pala ang pag-ibig ng tao. Kapag puno na ng sakit at dusa, natoto itong sumuko. Alam kung mas mahal na ni Marie ang sarili niya ngayon at wala na akong puwang pa sa puso niya. Masyado ko siyang nadurog noon. Naging pabaya ako na naging daan kung bakit nagdusa siya ng sobra." Muling pumatak ang mga luha niya.

"It's not your fault that she got kidnap and raped." Tinapik ni Santi ang kanyang balikat.

Humarap siya sa pinsan. "No matter what you say, Santi, it's my fault why she suffers too much. I'm the one who hurt her and I should be shame of what I did."

"Cousin...."

Tumingala siya sa langit. Walang mga bituin. Sa tingin niya ay nakikisabay din ang langit sa pagdadalamhati din ng kanyang puso.