Chapter Five

Childhood Memories

"Hey do you want me to be friends with you?," tanong ng isang batang lalaki.

Napaangat ako ng tingin sa lalaki. Gwapo siya na parang prinsipe.

Teka... Nasaan ako?

Ahhh oo nga pala... Pinaglaruan ako ng mga bata dito sa playground. Pero nasaan na ang mga iyon? Wala na akong pakialam.

Puno na naman ako ng mga galos at sugat sa katawan. Madungis din ang damit ko. But I'm a total numb! Kahit ilang beses nila akong saktan wala akong pake at kakalimutan ko na ang ginawa nila kinabukasan.

Tumingin ako sa isang batang lalaki ng walang kainte-interes. Nakangiti ito at nakalahad ang kamay niya.

Nagdalawang- isip pa ako bago ko tinanggap iyon at tinulungan niya akong tumayo.

"I'm Kayfer... So ummm... Friends?," nangiti niyang sabi.

Tumingin ako sa kanya na para bang hinahalungkat ko kung totoo at sinseryo ba siya sa sinasabi niya. Isa pa hindi pwedeng pagkatiwalaan lahat ng tao. At kung iisipin ang bilis naman ata iyon. Ngayon lang kami nagkita at gusto na niya agad akong maging kaibigan.

Lalong lumawak ang kaniyang ngiti. Tumunungo naman ako. "Bakit?," tanong ko sa kanya. Pinangiliran na ako ng mga luha.

This is the first time I remember that someone wants to be my friend in a young age of twelve.

"Huh?," ang tangi niya lang respond. Naiiyak ako. Hindi ko alam kung lungkot ba iyon o saya. Kakaiba ang nararamdaman ko.

"Bakit?... Bakit mo ako gustong maging kaibigan?," may tumulo ng isang butil ng luha sa aking mga mata. Buti na lang at nakayuko ako.

"Is it bad? Because I don't see any bad reasons for me to don't befriend with you... And also you look stunning and kind you know," masaya niyang sabi.

Dahil doon nagtuloy-tuloy na ang pag-iyak ko. Masaya ako, for sure! Hindi lungkot ito! For the first time I know ngayon lang ako nagkaibigan ng katulad niya.

Agad ko siyang niyakap... "H-Hey! I... can't... bre-ath!," nahihirapan niyang sabi kaya agad akong kumalas.

"Ako si Almera! Masaya akong maging kaibigan mo!," masigla kong sabi at yumakap ulit.

"Halika! Ghayne bring the med kit!," utos niya sa babae na nakasuot ng itim na formal suit. Ngayon ko lang napansin siya.

"Ouch! Masakit!," daing ko dahil masyadong napadiin ang pagdampi ng bulak na may alcohol.

"Shhh! I promise I'll be more gentle," nag-aalo niyang saad. Ngumiti ako dito.

Nang matapos na niya akong lagyan ng gamot ay para akong mummy na puno ng mga benda sa katawan.

"Pfft! You look like a kind and beautiful mummy! But seriously ou looks more like a goddess covered in white fabrics! Now go and rest my goddess," nakangiti niyang sabi.

"Salamat...," yun lang ang nasabi ko at iniwan siya. Napangiti ako. Kanina ko pa pinipigilang kiligin.

I remember Kayfer! My only friend! Ang napakamabait at maalahanin kong kaibigan. From that time on I can't no longer feel loneliness. Isang araw...

"Is she your friend Kayfer?," tanong ng isang babaeng mukhang elegante. Masexy siya at mukhang mabait.

"Yes mom," masiglang saad ni Kayfer samantalang ako ay nahihiyang nakatungo.

Natatakot ako sa anumang sabihin niya.

"Hmmm... What a trash of garbage you bring to our mansion Kayfer," kalmado ngunit batid kong ayaw niya sa akin at nararamdaman ko ang kanyang masasamang titig sa akin.

"Mom what are you talking about?," naguguluhang saad ni Kayfer kaya naman lalo akong napayuko. Nangingilid na naman ang aking mga luha.

"She's a filty creature! She belong to a poor family with low status! What if she only here to take advantage of our family? What if our enemy ask her to be a spy? What if she only wants mone-," hindi ko pinatuloy ang kung anong masasakit niyang sinasabi.

"Miss! Hindi po ako ganun! Hindi po ako mag-aadvantage sa inyo! Hindi rin ako spy! Lalong hindi ako nakipagkaibigan para lang sa pera! Hindi po ako masamang tao!," dipensa ko sa sarili.

"Oh really?," may duda niyang sabi. "Yes mom! She is not bad!," sang-ayon ni Kayfer.

Napabuntong hininga ang mama ni Kayfer. "Ok! You two can be friends...," sumusukong sabi ng mama ni Kayfer. Napa"Yes" si Kayfer at ako ay napapahid ng luha.

"BUT...if somethings wrong... I garantee you to stay away from my son," paalala sakin ng ina ni Kayfer...

"Yes miss, I promise," pangako ko.

"Call me tita," nakangiting sabi niya sa akin.

Ngumiti din ako. "Yes... t...tita," nahihiya kong saad.

"Where are you came from... My little girl?," tanong niya at ginulo ang buhok ko...

"Hey! Huwag mo nga akong tawaging little girl! Parehas lang tayo ng edad.," nahihiya kong saad. Napakamot ako ng ulo.

"Kahit na! I am way few months older than you and I love it when I call you that it thinks me that your mine," nakangiti nitong sabi.

"Hmph! Bulero ka!!! Anong mine mine mine ang sinasabi mo dyan!? Kailan pa ako naging pag-aari mo?!," masungit kunyari kong asik. Nagcross-arms at tumalikod. Narinig ko siyang tumawa ng mahina.

Lumapit siya at itinapat ang kanyang bibig sa tenga ko.

"Since you I laid my eyes on you," bulong niya sa akin. Psssttt! Ang laking epekto nun. Tumawa na lang ako para mapigilang mamula.

"Pfft! Binubusog mo naman ako sa mga sweet words mo eh!," singhal ko at humarap sa kanya at pinalo ko siya ng mahina sa dibdib.

Tumindig siya ng ayos. "I'm serious ok!," parang nagmamaktol ang boses niya. Napangiti ako. "Then tell that you love me!," hamon ko dito.

"Almera Choel Saragoza...I Kayfer Mandragas love you with all my heart... I love you Almera," malambing niyang sabi.

Pero na freeze ako ng mahinhin at mabagal niya akong hinalikan sa noo.

Tapos may hawak na siyang garlands gawa sa rose at bougainvilla.

Tapos inilagay niya ang bulaklaking korona sa ulo ko.

"You really looks a goddess. Eventhough you have so many scars... Your skin is still soft, white and smooth," papuri niya sa akin. Hayst! Nakakapamula ng pisngi. Baka sumabog ang katinuan ko niyan.

"S-salamat! Gusto ko ito," nakangiti kong sabi saka umikot.

"By the way napadaan ako sa ice cream stall dun sa may kanto... Sabi nila sikat daw at masarap ang mga tinitinda dun...," saad ko.

"You want to go,my little girl?," tanong niya. Nakangiti naman akong tumango- tango.

Lahat ay maayos naman hanggang sa...

"Kayferrrrrrr! Hindiiii! Bilisan mooo! Tumakbo kaaa!," nag-aalala kong sigaw. Maraming pumapatak na pawis mula sa pisngi ko habang pinagmamasdan ang bumabagal na paggalaw ng mga bagay.

Nagmamadali akong tumakbo at itinulak siya sa kabilang side para hindi siya masagasaan...

Kanina lang ay naglalaro kami ng habulhabulan... At ngayon nakikita kong palapit nang palapit ang truck sa akin...

Sa isang pagpikit ko lang nangyari na! Nakita ko sarili na nakahandusay sa kalsada. Maraming dugo ang makikita.

Napasinghap ako. At agarang tumulo ang maraming luha sa mga mata ko.

Nanatili ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko migalaw ang katawan ko. Napatakip ako ng bibig na humihikbi.

Pinapanood ko lang ang pagdating ng ambulansya at ipinasok ako. Napatingin ako kay Kayfer na lumuluha habang nakamasid sa akin.

Kumaway ako dito. Tumkbo siya papunta sa ambulansya pero isinarado na ang pinto.

Napapikit ako at nawalan ng malay pero napangiti ako bago nun.

Maraming araw ang lumipas matapos ang insidente. Walang ni isa ang dumalaw sa akin.

Wala si Kayfer! Wala akong nabalitaan tungkol sa kanya hanggang sa makalabas ako ng ospital.

Ngayon nag-iisa na naman ako. Walang makasama! Wala sila Madam at Sir.

Pero mayroon sa aking umaasa na dadalawin niya ako. Kahit ang alam ko ay hindi na. I cried a lot at that time.

Does I already fallen for him? No! It can't be! I don't love someone! Maybe I'm just so attached to him that when the time comes that he's not around makes me uncomfortable and sad.

Wala ang kapatid kong prinsesa. No one can keep my company anymore. Nawala lahat ng gana sa buhay ko.

Hindi rin nila ako pinalabas that time ng bahay. And I always did is to sleep! Wala sila sa bahay kaya magagawa ko lahat ng gusto ko.

Makalipas ang ilang linggo okay na ako! Minor head injury lang ang natamo ko.

Dumating si Sir at biglang nagalit at pinaghahampas ako ng latigo.

Sufferings in sadness and pain! Nawalan ako ng pag-asang mabuhay. Ayaw! Ayaw ko na muling magkaroon ng kaibigan! No! Never! Siguro wala talaga akong magiging tunay na kaibigan!

Ayaw na siguro ni Kayfer sa akin! Kapag nagkita ulit kami... Mapapatawad ko pa kaya siya? Anong sasabihin ko? Ewan!

{Chapter Five Finished}

[To Be Continued]

>"Chapter Six In The Next Entry"<