PART 39 BITIW

ASH POV

"Good morning sweetheart." Bati ni Spencer na kakalabas lang ng aking silid.

"Good morning." Sagot ko habang hinahanda ang niluto kong pritong itlog.

"Ako na lang sana ang ipinagluto mo." Usal niya habang naka yakap mula sa aking likuran.

"Gusto kitang ipag luto. Nasa bahay kita kaya ako naman ang mag-aalaga sa iyo." Saad ko saka siya hinarap.

Muaps!

Napangiti ako ng bigla niya akong halikan.

"Brunch muna tayo. Baka ma-late ka sa work mo." Saad ko saka naupo.

"Hindi ako papasok. I want to rest. I gotta spend time with my future wife." Usal niya saka iniusog ang bangko sa aking tabi.

Nag ring naman ang aking phone kung kayat dali-dali ko iyong kinuha sa aking bag na nakalagay sa sofa. Nagkalat tuloy at nabuhos ang mga gamit ko dahil sa pagka taranta.

Missed call from "Mamá".

"Bakit kaya?" Tanong ko sa aking isip saka dinial muli ang kaiyang numero.

Iyon nga lang, hindi ko na siya matawagan. Siguro ay dadaan na lang ako sa Hacienda.

"Ash?" Tawag ni Spencer mula sa aking likuran.

Naka upo siya at hawak ang isang banig ng tabletas. Tumayo saka inilahad sa aking mukha ang hawak.

"Hindi mo pala iniinom ang nireseta sa iyo ni Doc?" Kunot noo niyang tanong.

Agad ko iyong inagaw saka iniligpit ang lahat ng gamit ko na nagkalat.

"Oo e. Kasi kung kalooban ng Dios na magka baby tayo--darating 'yon sa tamang panahon." Saad ko saka siya nilagpasan para ipagpatuloy ang aking agahan.

"But Ash! Para rin ito sa ikakabuti mo." Nag aalala niyang sabi habang naka tayo sa aking gilid.

"Ayos naman ako. Tsaka isa pa, masyadong maaga para masundan ang baby niyo ni--" Hindi ko na natapos ang aking sasabihin nang biglang gumaralgal ang aking tinig.

Agad kong pinunasan ang luha na mabilis n umagos sa aking mga mata. Tila hirap ako sa pag lunok at pag nguya. Minabuti kong bitiwan ang aking kubyertos. Pumasok ako sa aking silid saka sinara ang pinto at sumandal dito at sumalampak sa sahig.

"Nakikilala pa ba ako ng Dios?" Usal ko habang umiiyak.

"Hanggang kailan ko ito mararanasan? Hanggang kailan ako mag hihirap ng ganito?" Tanong sa aking isip.

"Knock-Knock -Knock--Ash?" Tawag ni Spencer sa mahinang tinig.

"Bakit parang hindi ako naririnig ng Dios?"

"Ash? Open the door. Please." Mahinahon na utos ni Spencer.

Sa halos araw-araw na dumadaan, palagi kong karamay ang luha't kalungkutan. Nakakapagod din pala mabuhay.

"Ash, I want you to listen to me." Saad ni Spencer.

Naramdaman ko ang pag sandal niya sa pinto at halos kapantay lamang ng aking tainga ang pinag mumulan ng kaniyang tinig.

"With or without a baby, Still my love for you is limitless. I don't wanna see you cry." Saad niya.

"Then leave!" Sagot ko.

"I can't! I love you Ash." Garalgal niyang sabi.

"Spencer? What if hindi talaga tayo ang para sa isa't-isa?" Humihikbi kong tanong.

"Mahal mo ba ako Ash? Kasi kung Oo-dapat alam mo na ang sagot sa tanong mo."

"Mahal na mahal kita. Pero nakakapagod kang mahalin..." Saad ko saka yumuko at niyakap ang aking mga tuhod.

"You may rest. But please don't quit." Usal niya.

Dinig ko pa ang kaniyang pigil na pag hikbi matapos mag-salita.

"I won't. But I am weak." Sambit ko.

Matapos ang ilang sandaling katahimikan, tumayo na ako upang mag handa ng damit na susuotin ko papunta sa Hacienda ni Papá.

Wala na si Spencer sa kusina. Siguro ay umalis na siya at 'di na nakapag paalam.

Pero habang palapit ako sa comfort room naririnig ko ang pag patak ng tubig sa bukas na gripo.

"Akala ko umalis ka na?" Tanong ko.

"Did I say goodbye? Hindi ako aalis basta lang." Usal niya habang naka tingin sa aking mga paa.

"Are you okay now?" Tanong niya na tinanguan ko lang.

"Puwede ba kitang sabayan?" Tanong niya saka kinalas ang lock ng aking bra.

Dinampian ng halik ang aking kaliwang balikat.

Hinarap ko siya at sinang ayunan ang nais niya.

Binuhat niya ako papunta sa shower room. Binuksan ko agad ang faucet at kinuha ang liquid soap. Matapos mabasa ang buong katawan, isang haplos mula sa aking bewang ang siyang nag patigil sa akin.

Hinagip ako ni Spencer palapit sa kaniya. Dahilan upang maramdaman ko ang kaniyang pagkalalaki na tila nananawagan ng init.

Umiwas lamang ako at nag patuloy sa pag ligo. Alam ko na napansin niya iyon ngunit binalewa na lamang niya. Ilang minuto na walang ganap ang lumipas. Nauna akong lumabas ng banyo.

Dadamputin ko pa lang sana ang aking dress na nasa ibabaw ng kama ng bigla akong yakapin ni Spencer mula sa aking likuran. Hinalikan ang aking batok at mas lalong hinigpitan ang pagkakayakap sa akin.

Mabilis ko siyang hinarap. Tumingkayad ako saka siya hinalikan sa labi. Ngumiti saka ko siya tinalikuran upang makapag bihis na.

"Umiiwas ka ba?" Tanong niya habang naka yuko.

"No sweetie. Kailangan ko pa daanan si Mamá." Pag sisinungaling ko.

"Fine. Sasamahan kita." Saad niya saka nag bihis.

"Ayos lang naman ako kahit hindi mo na ako samahan." Saad ko.

"Hindi ayos sa akin na huwg ka samahan. Kaya sasamahan kita. I told you, gusto kitang makasama." Pag pupumilit niya.

"I love you Ash." Malumbay niyang sabi habang hawak ang aking baba.

Ngumiti ako.

"I know." Sagot ko.

"Do you still love me?" Tanong niya.

Nag iwas ako ng tingin. Saka tumango.

"Look at me. Ash please."

"I love you. More and most." Nakapikit kong sabi habang hawak ang kanang palapulsuhan niya.

"Bakit hindi ko maramdaman? Parang nag bago ka na?" Usal niya.

"Hindi--kita kayang makitang nasasaktan dahil sa akin. Ash.." pag papatuloy niya.

"Kung ang kapalit naman ng sakit ay ang pananatili mo sa buhay ko, I can take the risk." Saad ko saka tumungo sa salamin.

"Malas ako kay Papá but, I'm lucky to have you." Saad ko bago nag lipstick.

"And I am blessed to hold you now... and forever." Usal niya saka ako hinalikan sa noo.

Sa nag daang araw, buhat ng malaman ko na magkaka anak si Spencer at Trixie, unti-unti kong kinukumbinsi ang sariling mag pakatatag at kayanin lagpasan ang sakit. Gaya na lamang ni Mamá na handang manindigan para sa taong minahal.

"Magandang umaga Ash!" Bati ng manggagawa sa Hacienda.

"Ang Mamá?"

"Kasamang umalis ni Sir. Anniversary daw kasi ng kasal nila." Saad ng Hardinero.

Napangiti naman ako dahil don. Siguradong sasaya ang Mamá kahit Paano.

"May kailangan pa po ba kayo?" Tanong nito.

"Wala na ho. Ito po para sa inyo." Saad ko sabay abot ng apat na kahon ng pizza.

"Ay, salamat dito. Ang bait niyo talaga ma'am." Naka ngiting sabi ng hardinero.

"Welcome. Sige po aalis na kami. Paki sabi na lang po kay Mamá na dumaan ako." Nakangiti kong saka tumalikod.

"Saan mo gusto pumunta?" Tanong ni Spencer nang paandarin ang sasakyan.

"Sa Mansion mo?" Sagot ko.

"Sa---mansion? Bakit?"

"May naisip lang kasi akong gawin..." saad ko.

Napasulyap naman siya sa akin saka tumango.

"Hindi ka ba dadalaw sa ospital?" Basag ko sa katahimikan.

"Maayos naman na si Trixie at ang baby. Baka bukas na lang siguro." Sagot niya.

"Bukas? Baka--hindi ka na naman makapasok?" Tanong ko.

"Hindi puwede. Sayang naman kasi yung proposal ni Mr. Watanabe kung ipo-postpone yung meeting."

"Ano ba ang gusto mong gawin ngayon?" Tanong ko habang naka tingin sa daan.

"I don't know? Basta makasama ka lang." Naka ngiti niyang sabi.

"Horse riding?" Tanong ko.

"May sakit si beauty si Sexy naman matamlay these passed few days." Usal niya.

"Di ka naman ganon ka busy right? Si Mamá naman kasama si Papá." Kagat labi kong saad habang naka yuko.

"Yes. Bakit?"

"Eh kung--gusto mo, tu--tt-turuan mo akong tumugtog ng Piano?" Saad ko saka ngumiti ng malapad.

"Sure!" Naka ngisi niyang sagot saka hinarurot ang sasakyan.

The truth is, I don't have any interest in music. I just really want him to take me in his room. I want him to worship me in his territory. I wanted him to remember me everywhere he will go. Even in every little corner on his house.

"We're here!" Sambit niya ng ipag bukas ako ng pinto ng sasakyan.

"Why?" Tanong niya ng mapansin ang aking pag ngisi.

"Let's go!" Tili ko saka siya hinatak at kumaripas ng takbo patungo sa kaniyang silid.

"Careful Ash!" Sigaw ni Spencer na naka hawak sa aking bewang habang pumapanaog.

Sinimulan niyang tumugtog ng Piano. "Rewrite the Stars" ang kaniyang itinugtog.

Naupo ako paharap sa kaniya. Dahilan upang tumigil siya sa pag tugtog.

"Are you teasing me?" Nakangiting tanong ni Spencer habang naka tingala sa akin.

Sa halip na sumagot, ibinaba ko ang strap ng suot kong dress. Dahilan para humagikgik siya.

"I thought you're not in a mood?" Nakangisi niyang tanong habang naka titig sa aking dibdib na kumakaripas ng pag kabog.

"I didn't say anything like that Sweetheart." Sagot ko saka ipinulupot ang aking binti sa kaniyang bewang.

Akmang hahalikan ko siya ng bigla siyang umiwas. Mukhang nang iinis at ilang beses niya pa iyon ginawa.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kaniyang ulo at sa wakas ay nahuli ko ang kaniyang labi. Unti-unti ay nawawala na ako sa aking sarili.

Agad kong inalis ang kaniyang damit. Hinayaan kong malasing sa init ng kaniyang halik. Halik na hindi man lang naudlot buhat ng kargahin at inihiga niya ako sa kama.

"Can you sing for me?" He huskily asked.

"I can't--" I replied.

"Please. Just go with the rhythm. Ash." He spoke without even breaking the eye contact.

I nodded.

He slowly parted my legs. And started slid his tongue inside my mouth. While his hands squeezing my chest, I can feel his soft and toughed army rubbing upward and downward on my crown.

"Uhhhhh...." I moaned.

"Great. Just moaned! Go with the rhythm..." He spoke beneath his breathe.

He removed my dress gently without even breaking the kissed.

I held his nape harder and gave him a kiss. A torrid and passionately kissed that no one could ever give except me.

I slightly bended my back when his tongue played with my right nipple like an infant.

His hands are now at my back. I encircle my thighs around his waist.

The sensation is getting harder and warmth now..

"Please make it harder this time." I spoke while biting my lower lips.

I am now living in a blaze of a lustful heat that only this man could give. I want to reach and finished it now. NOW.

"Ugh---Ugh ---Pl-please!" I groaned like a thunder.

"Shh--- don't talk! Just dance with me. Virgin Turtle." He whisper that sent shiver in my spine.

He slowly going down to my crown. He insert his middle finger on it before slid his tongue inside of my howling crown. It feels like a thousand of butterfly are flying inside my stomach.

"You're wet." He spoke while removing his pants.

And now, A naked man is bended knee. Worshipping and moaning my name. Only my name.

"Shit!" He mumble.

"Harder please!" I cursed.

"Aaaah--Aaaa--Aaaah--" "Aaaah--Aaaah--Aaaah--"

"Kiss me please!" Spencer said.

I kissed him like what he wanted to.

"Will you leave me?" I asked in the middle of our love making.

"Never." He utter. "Oh shit!"

"Your mine. Now and forever. Right?" He spoke beneath his breathe while working on my top.

"And you are my present. Always be." I said while tears are flowing down on my cheeks.

He grabbed my waist and wipe my tears away.

He rested my head onto his chest.

"We will win. But we have to fight." Hinihingal niyang sabi saka ako hinagkan ng halik sa labi.

Matapos kaming magpahinga, sabay sabay naman kaming nananghalian ng kanilang manggagawa sa labas ng mansion. Sa bakanteng lupain malapit sa taniman ng ubas.

Sunod ay namahinga kami sa bakanteng lote Kung saan inutusan ko si Spencer na mag bungkal ng lupa para sa itinanim kong sunflower.

"One year after, gusto ko malago at mayabong na ang mga ito." Nakangiti kong sabi saka ipinagpag ang aking mga kamay.

"Huwag ka mag alala. Ibibilin ko na araw-araw itong alagaan at diligan." Saad niya.

"Pst! Lito!" Sitsit niya sa batang nag papalipad ng saranggola.

"Bakit po kuya?" Magalang na tanong ng bata.

"Puwede ba akin na lang iyan? Ibibigah ko sana sa--" sumulyap muna siya sa akin bago ituloy ang sasabihin.

"Sa Reyna ko." Nakangiti niyang sabi sa bata.

"Sige po!" Sagot ng bata saka pinutol ang sinulid. Iniabot niya ng maingat ang dulo ng tali saka tumakbo palayo.

"Nakikita mo ba? Ang taas di ba?" Usal niya habang naka tingala.

"Oo. Parang tuldok na lang." Sagot ko.

"Parang ang bigat naman yata?" Sambit ko.

"Ganiyan talaga. Kasi nakikipaglaban ka sa hangin." Sagot niya saka pumuwesto sa aking likod at inalalayan ang aking kamay.

Pansin ko nga ang malakas na ihip ng hangin. Medyo makulimlim na gayong alas dos pa lang naman ng hapon.

Binitiwan ni Spencer ang aking kamay nang tumunog ang kaniyang phone. Pasimple ko iyon nilingon at si Trixie ang tumatawag sa kaniya. Sa halip na sagutin, walang alinlangan niya iyong ibinulsa.

"It's Trixie. I know." Saad ko habang tuloy sa pag papalipad ng saranggola.

"Yeah. Sorry--" usal niya saka ako niyakap mula sa likod.

"Baka importante ang sasabihin niya." *I sigh*

"Ikaw lang ang mahalaga sa akin ngayon. Ash." Bulong niya sa akin.

"Pero mas kailangan ka ng baby at dapat sila naman talaga ang uunahin mo." Sagot ko.

"I'm here because I just want to be with you. At gusto kong makabawi." Sagot niya.

"Sagutin mo na please." Utos ko nang tumunog muli ang kaniyang phone.

"Yes?"

"Sorry but--I'm busy right now."

"What? Fries and--Carbonara? Okay. Bye."

"Aalis ka?" Tanong ko ng di siya nililingon.

Please wag kang umalis! Sabi mo gusto mo akong makasama...

"Hindi. Nag papagawa siya sa akin ng fries and Carbonara. Ipapadeliver ko na lang. Iuutos ko sa nutritionist ko." Sagot niya saka bumuntong hinga.

Saka lamang ako huminga ng malalim matapos marinig ang sinabi niya. Ang akala ko ay kailangan ko na naman maging taya para sa ikaliligaya ni Trixie. Buti na lang at magkaiba si Spencer at si Papá.

"You're not okay. Nasira ko ba ang mood mo?"

"No. I'm okay. Dahil hindi ka aalis." Sabi ko saka tumayo.

"Shit! Your palm is bleeding!" Nattaranta niyang hiyaw.

Pinunit niya ng kapiraso ang shirt upang itapal sa aking kamay.

"Akin na ang kamay mo." Utos niya.

Inilipat ko sa kaliwang kamay ang hawak na sinulid.

"For sure masakit ito." Usal niya habang binebendahan ang aking palad.

"Sobra. Sobrang sakit ang mahalin ka..." Lumuluha kong sabi.

"Ash?"

"Sabi mo yung saranggola, parang puso mo. Ako lang ang may hawak. Natatandaan mo?" Tanong ko saka pilit na ngumiti.

"Yes."

"Tama ka. At ito ang kapalit. Ang pilit kang hawakan kahit pa masaktan ako..."

"Parehas nating mahal ang isat isa. Pero kung makikita lang din kitang masasaktan sa araw-araw... please Ash bitiwan mo na ang pisi ng saranggola. Ako ang bubog sa buhay mo..." Garalgal niyang sabi habang hawak ang aking palapulsuhan.

"We will win. But we have to fight. I can take the risk just to lived with you." Saad ko.

Nang bigla niyang agawin ang pisi saka binitiwan. Mula sa aming kinatatayuan, pinagmasdan namin ang pag embang ng saranggola sa ere. Hanggang sa tuluyan na nga iyong mag laho sa aming paningin.

"Hindi ka na masusugatan pa Ash..."

"Tama ka. Pero naisip mo rin ba ang lagay ng saranggola? Mula sa mataas, bumagsak siya ng ganon na lang. Nawalan ng saysay ang sugat sa aking kamay na tanda na ipinaglaban ko siya sa hangin. Walang sinuman ang lumalaban ng hindi nasusugatan. Walang sinuman ang nagtaagumpay ng hindi lumalaban. Pero paano ko pa ipaglalaban ang gusto ko kung siya mismo ang bibitiw sa gitna ng digmaan?" Mahaba kong litanya habang nakatingala sa kaulapan.

Kumulog...

Kumidlat...

Bumuhos ang malakas na ulan.

Tila isang pamilyar na senaryo ang nanumbalik sa aking isip buhat ng aking pagkabata. Isang ala-ala ng mga pangakong hindi pinagkaloob ng langit na matupad.

Ala-ala ng lalaking unang minahal...

Siya rin na unang lumimot at lumisan.

Mauulit na naman ba?

"In this battle, you're not alone. I can be your soldier. I'll stay."