He's mute.

Five years later...

| L I V

"Good day,Madame.", bati sa akin ng security na winasiwasan ko nalang ng shades ko.

Savi,my friend, called me and ask for help.

Napahinto ako sa paglalakad upang sagutin ang tawag ni Savi.

"Nas -"

"Just wait for me.", mabilis na putol ko sa kanya bago ibaba ang tawag at pindutin ang button to go up sa elevator.

Pagkabukas ng pinto ng elevator ay isang batang lalaki ang bumugad sa akin base sa laki niya ay nasa apat o limang taong gulang palang ito. Pansin ko rin ang buhok niyang kulay tanso na kaparehas ng buhok ko maging ang hugis ng mukha niya ay parang mukha ko n'ong nasa kaedaran niya lang ako.

Bahagya akong ngumiti dahil sa pag-iisip na marahil kaedaran niya na sana ang anak ko at ganito rin siya kaguwapo. Kung hindi lang siya namatay.

Liv relax. Nakarecover kana tiba kaya relax masaya na ang little Liam mo sa heaven.

Huminga ako ng malalim bago pindutin ang button ng eight floor at napalingon muli sa bata nang sumara ang pinto.

Nasaan kaya ang mga magulang nito at hinahayaang mag-isa siya rito sa elevator? Kung may ganito akong kaguwapong anak hindi ko ito ilalayo sa tabi ko.

Uupo palang sana ako para tanungin siya nang biglang huminto ang elevator at namatay ang ilaw nito sa loob. Bahagya pa ako napahawak sa railing upang hindi matumba ngunit mas kinabahan ako nang marinig ang iyak ng batang kasama ko. Mabilis ko siyang kinapa sa dilim at ng mahawakan ay mabilis ko siyang niyakap.

"Baby are you okay?", Liv he's not okay because he's crying.

Nang balak ko siya kargahin ay pansin kong nakatali pala ang suot niyang jacket sa grills nitong elevator.

Sinong walang puso ang gumawa nito! ?

"Okay baby I'm here,Liv is my name don't be afraid ah. ",pagpapatahan ko sa bata .

Habang yakap siya ay hinanap ko ang phone ko upang tawagan si Savi but no signal! My God. Inis kong naihagis ang phone ko at nakaramdam ng sakit sa puso ng halos hinahabol na ng bata ang paghinga niya.

Mabilis kong hinubad ang jacket niyang nakatali sabay buhat sa kanya upang kunin muli ang phone ko. I opened my flashlight to give us a light at pansin ko ang pagtingin nito sa ilaw ng phone ko.

"Baby look at me.", utos ko sa bata habang iniharap ang ulo niya sa akin,kahit kasi huminto na siya sa paghahabol ng hininga ay nanginginig parin siya.

"Listen to me baby.", then he nodded, " Lets inhale and exhale together. Inhale, Exhale ,Inhale,Exhale.", patuloy lang kami sa ginagawa namin at gan'on nalang din ang tuwa ko ng tumigil siya sa panginginig sabay yakap sakin.

"Don't leave me,mommy.", sinisinok pang bulong niya.

"I won't baby.", I said and hugged him so tightly and tears start to flow from my eyes.

Three minutes elapsed , bumalik na ang ilaw at siyang pagbukas ng pinto ng elevator . Bago lumingon ay pinunasan ko na ang mga luha ko at siya nalang pagkabigla ko sa nakita ko. May dalawang maintenance ng hotel,mga lalaking nakaitim,si Savi na naluluha,isang matandang babae at itong isang lalaki na seryosong nakatitig sa akin at sa batang karga ko.

This little boy must be his son. They're look alike.

"Liv okay ka lang? Anong masakit sa'yo?Tell me!Tell me!", parang baliw na tanong ni Savi ngunit ng mapansin ang karga kong bata ay nanahimik siya.

"Ma'am maraming salamat po akin na po siya. ", wika ng isang matandang babae.

Iaabot ko na sana ang bata ng humigpit ang pagkayakap niya sa leeg ko. Nagkatinginan kami ng babae at nabaling agad ang atensiyon ko sa lalaking papalapit sa amin.

"I'm Han Montreverde and he's my son.", pakilala nito na halos ikanganga ko.

Montreverde.

"Lillian. ", tawag nito sa bata na agad na kinalingon nito sa kanya.

So Lillian is the name of this little kiddo.

Lumuwang ang pagkakayakap niya sa akin and mouthed to put his down. I squatted to put him down on floor at lumakad na siya palapit sa dad niya . Kung titingnan ay magkamukha nga sila maliban lang sa buhok nila.

"Next time don't let your son to be alone.", saad ko kay Mr. Montreverde na kinatingala niya sa akin bago buhatin si Lillian.

Nakatingin lang siya sakin ngunit hindi na nagsalita . Nang tumalikod silat nagsimula ng maglakad ay lumapit sakin si Savi.

"Montreverde 'yun tapos ganon mo lang kausapin.", gulat na wika nito.

"Then?Parehas lang kaming tao. ", sagot ko.

"L-Liv. ", kinakabahang tawag ni Savi sa akin habang nakatingin sa kanang braso ko.

It's bleeding. And I'm a hemophobic.

Habang nakatingin sa braso ko ay siyang panginginig ng buong katawan ko't tila'y umiikot ang paligid ko.

"Liv! "

"M-Mommy!", sigaw ng paos at maliit na boses ni Lillian at kahit nanlalabo na ang paningin ko'y aninag ko ang takot sa mukha nya while crying and extending his two little arms.

Someone's poking my cheek that's why I forcefully open my eyes. Puting kisame ang bumungad sa akin kasabay ang paglitaw ng mukha ni Savi  sa paningin ko at ng maliit pero matatambok na pisnge ni Lillian.

Lillian?

Babangon pa sana ako nang bigla ako ambahan ng yakap ni Lillian. His little two arms sneaking on my nape while embedding his face on my neck.

"Lillian be careful with your action. ", mautoridad na wika ng isang lalaki na nakatayo malapit sa mini sofa nitong kuwarto.

I know I'm here in hospital.

"It's fine.", I said to him, he must be Mr.Han Montreverde.

'Are you okay now?' ,basa ko sa sulat ni Lillian sa hawak niyang tablet.

"Yes I'm okay now.", tugon ko, "Why are you here kiddo?", I ask him but suddenly he cross his arms and pouted ,"W-What's the problem?", natatarantang tanong ni Liv.

'Call me 'baby'' , he wrote on his tablet again.

"Okay,baby.", I said while pinching his little but pointed nose.

"That's enough. Lillian you're finally assured her safety can we go home now?", biglang singit ni Mr.Han.

'No I'll stay with mom.', sulat ni Lillian sa tablet bago ako yakapin muli.

Mom.

It's like I'm in cloud when I hear that one word.

I saw Mr.Han pinched the gap of his two thick eyebrows and shake his head.

"Kanina pa sila rito at mukhang may gagawin pa yung daddy niyan. ", bulong ni Savi.

I sighed and face Lillian, "Baby pagabi na kasi and you should take a rest now I think you should go home na. ", wika ko but umiling lang ito at niyakap muli ako.

"Lil-", Mr.Han stopped from he's going to say when I signalled him to stop.

"Baby Lillian, listen baby is not allowed to stay longer here in hospital because you might affected by some viruses here so you should go home now.", I explained.

'But I'm not baby anymore .' , he wrote.

"But you said I must call you 'baby'.", wika ko at medyo nagpamangkot face.

He bit his lower lip and cupped my face then kissed my forehead. Because of what he did I freeze in a second bumalik nalang ako sa sarili ng buhatin siya ng dad niya pababa.

'Bye mommy.', Lillian show me his tablet before the old woman follow him to get out of here in my room.

"Mr.Han may I ask why he didn't speak? ", baling na tanong ko kay Mr.Han na nakatayo parin sa gilid ko habang nakapamulsa.

"He's mute.", seryuso at simpling tugon niya lamang na naghatid ng kakaibang sikip sa dibdib ko.

"But he told me not to leave him while we're stuck in elevator and I still remember how he called me mommy before I lose my conscious. ", I said unbelievably.

"That's why I need to talk to you not now but maybe tomorrow. ", he said before he leave me and Savi.

He's mute.

He's mute.

He's mute.

Paulit-ulit na naririnig ko at hindi ko na naiintindihan ang sinasabi ni Savi.