Vol.2-012 จดจำได้ (2)

บทที่ 12 จดจำได้ (2)

“เจ้าจะไม่ปลอบใจข้าหน่อยหรือ?” พ่อครัวเทพเป้ากล่าวด้วยความขุ่นเคือง พลางมองไปยังอวี๋หวั่นซึ่งไม่รู้สึกสะทกสะท้านอันใด

อวี๋หวั่น “เอ่อ...”

พูดมาเสียยาวเหยียด ที่แท้ระบายความในใจเช่นนี้ ก็เพราะอยากให้ปลอบหรอกหรือ?

อวี๋หวั่นไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร

“พ่อครัวเทพเป้า” อวี๋หวั่นเค้นสมองอย่างหนัก แล้วถอนหายใจเบาๆ “ที่จริงแล้วคนที่สูญเสียคนในครอบครัวไปไม่ได้มีแค่ท่าน ท่านพ่อข้าเขาก็...ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของปู่ข้า เขาพรากจากครอบครัวตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าคนที่บ้านไม่ต้องการเขา หรือว่าเพราะเหตุผลอื่น แต่สรุปว่าตอนนี้พ่อข้าก็โตแล้ว มีลูกสองคนแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดตัวเองคือใคร”

“หึ! ลูกข้าอายุสองเดือนก็หายไปแล้ว”

“พ่อข้าก็ถูกเก็บมาตอนที่ยังอยู่ในห่อผ้าเหมือนกัน”

“ลูกข้าขาดสารอาหาร อ่อนแอมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่”

“พ่อข้าก็ร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนกัน! ท่านลุงใหญ่บอกว่า พ่อข้าป่วยบ่อย เกือบจะเลี้ยงไม่โตแล้ว!”

“นายท่านกับแม่นางท่านนั้นเล่า?” บ่าวหนุ่มยกจานขนมซึ่งเพิ่งทำเสร็จมา พร้อมกับเอ่ยถามน้องสาว