Vol.2-013 จดจำได้ (1)

บทที่ 13 จดจำได้ (1)

ตัวอักษรในตำราค่อนข้างเลือนราง แต่ถ้าหากเป็นลายมือของตนเอง ก็คงจะจดจำได้ไม่ยาก

พ่อครัวเทพเป้าพลิกดูหน้าแรกก็ชะงักไป

ทุกคนล้วนจับจ้องเขาด้วยความวิตก ก่อนที่เขาจะหยิบตำราเล่มนี้ออกมา คนสกุลอวี๋ต่างตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเขาปักใจเชื่อไปแล้วว่าอวี๋เซ่าชิงเป็นลูกชายที่หายสาบสูญของพ่อครัวเทพเป้า ทว่าวินาทีที่ส่งหลักฐานให้พ่อครัวเทพเป้านั้น ในใจก็พลันรู้สึกตุ๊มๆ ต่อมๆ ขึ้นมา

ลุงใหญ่และป้าสะใภ้ใหญ่ล้วนเหงื่อตกไปตามๆ กัน

อวี๋เฟิงไม่กล้าส่งเสียง แม้แต่อวี๋ซงผู้ซึ่งงอแงอยู่เป็นนิจ ก็ตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ

เถี่ยตั้นน้อยและเจินเจินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นผู้ใหญ่กำลังเคร่งเครียด พวกเขาทั้งสองก็นั่งเงียบเชียบอย่างรู้ความ

อวี๋หวั่นจับมือนางเจียงแน่น

พ่อครัวเทพเป้าอ่านตำราเล่มนั้นอยู่นานเท่าไร สายตาของแม่ลูกทั้งสองก็จับจ้องอยู่ที่เขานานเท่านั้น

ในห้อง ไม่มีผู้ใดกล้าส่งเสียง เถี่ยตั้นน้อยรู้สึกคันจมูกและจามออกมา พ่อครัวเทพเป้าจึงจะได้สติกลับมา เขาค่อยๆ ปิดตำราเก่าคราคร่ำนั้นลง