025

ตอนที่ 25 คืนนี้ฉันพักที่นี่ได้มั้ย? แบบจ่ายเงินแบบนั้นน่ะคะ?

ถึงหมอจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว จะไม่เข้าใจความหมายก็คงเป็นไปไม่ได้

ใบหูของหล่อนทั้งร้อนทั้งแดงขึ้นมา

เฉิงฉีตงคีบบุหรี่ด้วยนิ้วเรียวยาวสองนิ้วขึ้นมาสูบเข้าไปอย่างแรง แล้วหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆขึ้นมาดื่ม เหมือนหมดความอดทน “เสร็จแล้วหรอ”

เขาไม่อธิบายใดๆ

“ใกล้ละ” คุณหมอส่วนตัวคนนี้อายุเยอะกว่าเฉิงฉีตง รับเป็นหมอส่วนตัวให้คฤหาสน์ตระกูลเฉิงมาหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงมีความสนิทสนมกับเฉิงฉีตง ดังนั้นจึงกล้าพูด “หลายปีมานี้ ผมเพิ่งจะเห็นผู้หญิงปรากฏตัวในบ้านหลังนี้เป็นครั้งแรก”

เขาพูดประโยคนี้ให้ทั้งเฉิงฉีตงและยวี่หว่านฟัง

ประโยคนี้เข้าไปอยู่ในใจของยวี่หว่านทันที เฉิงฉีตงผู้ชายคนนี้เป็นคนหวงเนื้อหวงตัวจริงๆด้วย ถึงจะมีตำแหน่งสูง แต่ก็ไม่เคยแปดเปื้อนเรื่องผู้หญิง ซึ่งทุกวันนี้หาได้ยากมาก ที่สำคัญคือยังเป็นผู้ชายหน้าตาดีอีกด้วย

แต่น่าเสียดาย สำหรับยวี่หว่านในตอนนี้แล้ว เฉิงฉีตงกลับไม่ได้มีความดึงดูดอะไรกับเธอเลย เขาก็เป็นเพียงหมากในเกมของเธอก็เท่านั้น

หล่อนไม่ได้รู้สึกละอายกับความคิดแบบนี้ เพราะหล่อนเชื่อว่าในสายตาของเฉิงฉีตง หล่อนเองคงจะดูแย่มาก

“ผ้าพันแผลนี้ผมให้คุณเก็บไว้ ตอนคุณล้างแผลอาจจะทำเองลำบาก ก็ให้ฉีตงช่วยนะครับ” หมอส่วนตัวคิดว่ายวี่หว่านเป็นคนของเฉิงฉีตงไปแล้ว จึงไม่ได้พูดจาแบบสงวนท่าทีอะไร

ยวี่หว่านพยักหน้า “ขอบคุณคุณหมอนะคะ”

หลังจากที่หมอส่วนตัวเขาเดินออกไป เฉิงฉีตงที่กำลังจะดับก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รอบๆตัวเขาเต็มไปด้วยควันบุหรี่อบอวลกลิ่นควันบุหรี่นั้นลอยมาปะทะหน้าเธอ

“คุณไปได้แล้ว”

“ฉันรู้สึกหิวแล้วค่ะ” ยวี่หว่านขมวดคิ้ว

พ่อบ้านเดินเข้ามาได้จังหวะได้ยินยวี่หว่านพูดประโยคนี้พอดี จึงรีบถามขึ้น “พ่อครัวเพิ่งจะซื้อของสดเข้ามาเตรียมทำอาหารเช้าของพรุ่งนี้ คุณผู้ชายจะให้ทำอาหารมื้อดึกมั้ยครับ?”

“เอาค่ะ” ยวี่หว่านอมยิ้ม แล้วตอบแทนเฉิงฉีตง

“เฉียวยวี่หว่าน” เฉิงฉีตงยืนขึ้น ท่าทางขึงขังทำให้ยวี่หว่านรู้สึกกลัวขึ้นมา แต่ก็ยังคงฝืนดื้อดึง

“ทานเสร็จฉันจะรีบไปทันทีค่ะ ที่ภัตตาคารเมื่อตอนเย็นฉันไม่ได้ทานอะไรเท่าไร” ที่ยวี่หว่านพูดไปล้วนเป็นความจริง

เฉิงฉีตงกดคิ้วต่ำลง พ่อบ้านเห็นแบบนั้นก็คิดว่าเฉิงฉีตงตกลงแล้ว จึงสั่งให้พ่อครัวทำทันที

ผู้หญิงคนนี้ถึงจะไม่มีที่มาที่ไป แต่ก็ยังไงก็เป็นคนที่คุณผู้ชายพามา ถึงแม้จะดูว่าระหว่างสองคนนี้มีอะไรแปลกๆ พ่อบ้านก็ไม่กล้าที่จะขัดใจ

เฉิงฉีตงหันหลังเดินขึ้นตึกไป ปล่อยให้หล่อนนั่งอยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพัง

สิบกว่านาทีต่อมา พ่อบ้านก็ถือบะหมี่ออกมาถ้วยหนึ่ง ไม่ว่าจะหน้าตาหรือกลิ่นก็ดูน่าทานมาก ยวี่หว่านสูดกลิ่นนั้นเข้าไปก็รู้สึกอายที่ตัวเธอทั้งรักษาฟรีกินฟรีในบ้านของเขา

หล่อนกำลังจะคีบเส้นเข้าปาก ก็เห็นเฉิงฉีตงเดินลงมา เขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เส้นผมดำสนิทยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ เขาสวมเสื้อคลุมอยู่บ้านแบบธรรมดาเดินลงมา

“ยังไม่ไปอีก” เฉิงฉีตงคิดว่าถ้าหน้าไม่หนาเกินไป ก็คงจะออกไปตั้งแต่เขาขึ้นตึกไป

“คุณเฉิงคะ คืนนี้ฉันพักที่นี่ได้มั้ย? แบบจ่ายเงินแบบนั้นน่ะคะ”