เซียน

บทที่ 1

ร้อยดินเเดน ในพิภพที่ถูกสร้างขึ้นด้วยผู้ทรงพลังสูงสุด ร่างของชายชรา นามโจวหมิง ถูกทัณฑ์สวรรค์ ฟาดลงมาใส่ร่างของเขา ที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนยอดเขาลูกหนึ่งที่สูงเสียดเมฆ

ชายชราลืมตาขึ้น ดาบที่ทำจากเหล็กกล้าเล่มหนึ่ง ชักขึ้นจากพื้นที่ที่ปักอยู่ พลังชี่เเข็งเเกร่งควบเเน่นที่ดาบ เเละฟาดฟันออกไป คลื่นดาบตัดสายตาที่ผ่าลงมาอย่างน่าอัศจรรย์

"ท้ายสุดสวรรค์ ก็เเค่นี้" ชายชราเอ่ย ดวงตาจ้องมองเมฆดำบนชั้นฟ้า ทันใดนั้นทั่วร่างของเขาโอบล้อมด้วยเเสงสีทอง

ท้ายสุด หลังจากขัดเกลาวิถีดาบของตนเอง โจวหมิงก็บรรลุขั้นเซียนสำเร็จ

สายฟ้าสิบเเปดสาย อันเป็นตัวเเทนของสิบเเปดชั้นฟ้า ซัดเข้าใส่เเบบไม่ทันตั้งตัว ทว่าโจวหมิงมิได้ต่อต้านมัน เพราะนี่คือสิ่งที่เขาเฝ้ารอ หลังจากบรรลุขั้นเซียน สายฟ้าจากสวรรค์สิบเเปดสายนี้ คือ ตัวเเทนของสวรรค์ มันได้ทำลายกายเนื้อของเขาทิ้ง เเละสร้างขึ้นมา ท่ามกลางกระเเสลมกรรโชก ฟ้าคะนองราวกับอาเพศ

ร่างของเขาถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง รอยเเยกปรากฏขึ้น วิญญาณของโจวหมิง สัมผัสได้ถึงตัวตนอันทรงพลัง จากรอยเเยกนั่น

"สามหาว ใครกันที่กล้ามารบกวนข้า!" โจวหมิงร่างวิญญาณขับพลังสายหนึ่งอัดใส่ร่างในรอยเเยก เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น พร้อมกับขนสีขาวคล้ายกับขนนก ที่กระจุยกระจายออกมาจากรอยเเยก

"โปรดให้อภัย ข้าเปิดรอยเเยกผิดผลาด จะรีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้เเหละ" ร่างหนึ่งที่เป็นร่างเเสง รูปลักษณ์เเละเพศไม่ชัดเจน ทว่าปีกสีขาวเเปดคู่ สิบหกอันสลายอออก พลังอันทรงอนาจกำจายออกมา ทว่าโจวหมิงกลับชำเลืองมองเเวบเดียวเเล้วไม่สนใจอีก

ขยะ

ใช่สำหรับเขา พวกเทพเจ้านี่ เป็นขยะดีๆ นี่เอง

ร่างนั้นโขกศีรษะให้ ก่อนจะมุดกลับรอยเเยก

ทว่าฉับพลันนั้น บังเกิดเเรงดูดมหาศาล ทำให้วิญญาณของโจวหมิงที่บัดนนี้ไร้ร่างกายอันเเข็งเเกร่งพลันถูกดูดเข้าไปในรอยเเยกทันที

"บัดซบเกิดอันใดขึ้น" โจวหมิงคำรามลั่น เขาพยายามใช้ของร่างวิญญาณในการขัดขืน กระนั้นยังไม่เพียพอ

วิญญาณเขาหลุดหายไปในรอยเเยก ขณะเดียวกัน ร่างอมตะก็ถูกสร้างขึ้นสำเร็จ เพียงเเต่ร่างนั้นยืนนิ่งบนยอดเขาสูงเสียดฟ้า ดวงตาไร้รีวิต สองมือกุมดาบคู่กายไว้ ทว่ากลับไม่มีท่าทีจะขยับใดๆ เพราะว่าร่างอมตะนี้ ไร้วิญญาณ ทำให้ได้เเต่นิ่งงัน เวลาผันผ่านไปร้อยปี พันปี ก็ยังคงไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว