บทที่ 364 ป้อนยา

บทที่ 364 ป้อนยา

ผูกเชือกข้อมือเรียบร้อยแล้ว ทว่าเซียวลิ่วหลังยังคงไม่คลายมือนาง

ข้อมือขาวนวลของนางตกอยู่ในฝ่ามือตน สัมผัสเนียนนุ่มยากจะอธิบาย ทำเอาเขาทนไม่ไหวอยากจะลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา

ข้อมือเล็กขาวนวลเรียวบางดุจหิมะจุดไฟในทรวงของเขาให้ลุกโชน แผดเผาเสียจนเขาเลือดลมพลุ่งพล่านไปหมด

หากเป็นเมื่อหนึ่งปีก่อน เซียวลิ่วหลังคงจะรีบปล่อยมือทันที ทว่ายามนี้เขากลับทำใจไม่ลง

เขาไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องนี้มาก่อน และไม่เคยไปสถานที่ที่ไม่ควรไปพรรค์นั้นมาก่อนเช่นกัน แต่เฝิงหลินมักจะคุยเรื่องของผู้ชายๆ กับหลินเฉิงเย่ต่อหน้าเขาเป็นบางคราว

เขารู้ว่าเป็นเรื่องปกติยิ่งนักที่บุรุษจะมีความคิดเช่นนี้ แต่เขาไม่แน่ใจว่าความคิดที่ตัวเองมีต่อนางนั้นมาจากสัญชาตญาณของบุรุษ หรือว่าเขารู้สึกกับนางจริงๆ...

“งามหรือไม่” กู้เจียวโคลงศีรษะมองเขา

เผลอสบตาเข้ากับเขาโดยไม่ทันตั้งตัว เซียวลิ่วหลังประหม่าเพราะรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจจนทะลุปรุโปร่ง ลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลง ก่อนรีบปล่อยมือนาง “งาม!”

กู้เจียวยกข้อมือซ้ายของตัวเองขึ้นมา มือขวาเกี่ยวเล่นหยกบนเชือกแดงอย่างแผ่วเบา “ข้าก็ว่างามเหมือนกัน!”