บทที่ 338 รักกัน (1)

บทที่ 338 รักกัน (1)

เรื่องของจิ้งไท่เฟยนั้นเป็นที่เล่าลือใหญ่โต แค่เพียงวันเดียวทั่วทั้งวังหลวงก็รู้แล้วว่าจิ้งไท่เฟยโดนลอบทำร้ายถึงสองคราภายในวันเดียว

“พวกเจ้าว่า...เป็นฝีมือใคร”

มุมหนึ่งในวังหลวง บรรดานางกำนัลและขันทีกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันอยู่ แอบวิพากษ์วิจารณ์เรื่องจิ้งไท่เฟยกัน

“จะเป็นใครไปได้อีกเล่า พวกเจ้าลองคิดดูสิว่าทั่วทั้งวังหลวงนี้ใครไม่อยากให้จิ้งไท่เฟยกลับมาที่สุด”

“หรือว่าจะเป็นไท...”

“ชู่ววว! เบาหน่อยสิ! เจ้าอยากถูกจับไปตัดหัวหรือไร! เจ้าอย่าได้เอ่ยนามของคนผู้นั้นเด็ดขาด ให้มันตายอยู่ในใจไป แม้แต่ในฝันก็อย่าได้พูดออกมา! มิฉะนั้นเจ้ารอโดนตัดหัวตายได้เลย! นางกำนัลขันทีที่ตายอยู่ในเงื้อมมือคนผู้นั้นมีเป็นพันเป็นหมื่นคนแหน่ะ”

“โหดเหี้ยมเพียงนั้นเชียวรึ”

นางกำนัลที่เพิ่งมาใหม่ตกใจจนตัวสั่น

อันที่จริงไม่เพียงแต่นางกำนัลและขันทีจะคิดเช่นนี้ แม้แต่หลานสาวสายตรงของจวงไทเฮาอย่างจวงกุ้ยเฟยยังคิดว่าที่จิ้งไท่เฟยเจออันตรายหลายครั้งหลายคราเพราะฝีมือท่านอาหญิงของตัวเอง