บทที่ 291 หยอกล้อ
สายตาของเสี่ยวจิ้งคงจับจ้องไปที่เซวียนผิงโหวราวกับกำลังมองคนสติฟั่นเฟือน “ไก่น้อย…”
พอเซวียนผิงโหวเอ่ยจบ เขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรพูดออกไป ไม่เช่นนั้นเจ้าตัวเล็กต้องเข้าใจผิดแน่ๆ
และแล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
“เงียบ! ไม่ต้องพูดต่อแล้ว!” เซวียนผิงโหวผวายิ่งกว่าตอนไปออกรบเสียอีก
เสี่ยวจิ้งคงจึงต้องยอมเงียบเสียงลง
โธ่ ก็ได้
พลางคิด โลกของผู้ใหญ่นี่มันช่างซับซ้อนจริงๆ นอกจากจะตั้งชื่อแปลกๆ แล้ว ยังเอาหมูเห็ดเป็ดไก่มาพ่วงด้วยอีก!
เซวียนผิงโหวถอนหายใจโล่งอก
สักพักเสี่ยวจิ้งคงเริ่มเอามือไขว้หลัง ก่อนจะเอียงหัวแล้วพูดว่า “เจ้าแปด”
จนแล้วจนรอดก็พูดคำนั้นออกมาอยู่ดี
เซวียนผิงโหว “…!!”
คนอย่างเซวียนผิงโหวยอมเสียเลือดแต่ไม่ยอมเสียน้ำตา ไม่เคยเกรงกลัวคมดาบคมมีดใดๆ ทั้งนั้น แต่เจ้าหัวเหม่งนี่กลับมีรังสีอำมหิตที่รุนแรงกว่าฝูงม้าเหล็กหรือทหารเป็นพันเป็นหมื่นนายเสียอีก รู้ตัวอีกที เซวียนผิงโหวก็ดันเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อออกมาเสียแล้ว!
น่ากลัวชะมัดเจ้าเด็กนี่!
เซวียนผิงโหวผู้ที่ทั้งชีวิตกุมชะตาความเป็นความตายของคนอื่นมาโดยตลอด บัดนี้เขากลับมาโดนเข้าเสียเอง
Dukung penulis dan penerjemah favorit Anda di webnovel.com