บทที่ 224 ปู่หลานพานพบ
บทที่ 224 ปู่หลานพานพบ
มัวเลิ่กลั่กอะไรอยู่ได้ โถ โถ โถ
หลังจากที่ถือวิสาสะลวนลามคนตรงหน้าจนหนำใจแล้ว กู้เจียวก็เดินกลับห้องไป ทิ้งเซียวลิ่วหลังที่กำลังตกอยู่ในสภาพว้าวุ่นไว้ที่ห้องโถง…เพียงคนเดียว
ครั้งนี้กู้เจียวนอนหลับได้อย่างเต็มอิ่ม
เซียวลิ่วหลังที่มัวแต่พะวงอย่างหาเหตุผลไม่ได้ เอาแต่พลิกตัวไปมาจนรบกวนเสี่ยวจิ้งคง
“นอนดีๆ หน่อยไม่ได้รึ พวกผู้ใหญ่นี่ดื้อแบบนี้กันหมดเลยหรืออย่างไร” เสี่ยวจิ้งคงโพล่งขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
หลังจากที่โดนเด็กน้อยเอ็ดไปหนึ่งครั้ง ถึงคราวเซียวลิ่วหลังจำต้องสงบจิตสงบใจลงเสียที เขาหลับตาลง ก่อนจะเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน
ฝนฤดูใบไม้ผลิตกพรำทั้งคืนจนถึงช่วงเช้า บนพื้นเต็มไปด้วยความชื้นและน้ำขัง เสี่ยวจิ้งคงเดินไม่ทันระวังจึงพลาดลื่นล้ม
ด้วยความที่มีของติดไม้ติดมือมาด้วย ขณะที่ลื่นล้มเขาเลยไม่ทันได้ป้องกันส่วนต่างๆ ของร่างกายไว้ สุดท้ายเสี่ยวจิ้งคงก็ได้แผลที่บริเวณหัวเข่า
กู้เจียวออกนอกเรือนไปแล้ว
จิ้งคงได้แต่ขมวดคิ้ว เดินมาที่หน้าเรือนแล้วนั่งลงหน้าประตูเรือน พยายามทำให้แผลของเขาเป็นที่สังเกตเห็นให้ได้มากที่สุด
Bab Terkunci
Dukung penulis dan penerjemah favorit Anda di webnovel.com