บทที่ 061 ไม่ทอดทิ้ง

บทที่ 61 ไม่ทอดทิ้ง

ไม่รู้ว่าเส้นทางที่ใกล้ที่สุด จะใช่เส้นขอบฟ้าหรือไม่?

อุณหภูมิรอบๆ ลดลงรวดเร็วอย่างน่าประหลาด จากเดิมที่ไฟร้อนยังโหมกระพือ มาบัดนี้กลายเป็นเพียงแสงเทียนจางๆ ที่ไกล้มอดดับเท่านั้น

อากาศที่หนาวที่สุดและร้อนที่สุด ไม่น่าเชื่อกลับมาปรากฏขึ้นพร้อมกันที่สุสานจักรพรรดิแห่งนี้

คิ้วของชายหนุ่มที่อยู่ในความมืดขมวดมุ่นขึ้น ใบหน้าเขาซีดขาวราวกับสีเหล็ก ผิวที่ขาวเผือดบัดนี้เห็นแม้กระทั่งเส้นเลือดเล็กๆ ที่อยู่ข้างใต้ เสื้อผ้าของเขาถูกเผาไหม้ไปด้วยเปลวไฟแล้วหลายส่วน ผ้าบนตัวขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดี ปลายชุดยาวกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว ขณะนี้เขากำลังนอนอยู่ในห้องน้ำแข็งที่เย็นจัด ดูเหมือนถูกแช่แข็งไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ ลมหายใจของเขาขาดหายไปในบางช่วง แทบไม่เหลือร่องรอยของการมีชีวิต

“ฉินจือเหยียน...”