0107 มีแค่อวิ๋นตั่วจัดการเขาได้

บทที่ 107 มีแค่อวิ๋นตั่วที่จัดการเขาได้

อวี่ซีเป็นคนนำอาหารเที่ยงมาส่ง โดยที่มีหลินเพียวเพียวเดินตามหลังมาด้วย

หลินเพียวเพียวปฏิบัติกับทุกคนอย่างมีน้ำใจไมตรี ทำราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นเถ้าแก่เนี้ย ทุกคนที่ได้รับน้ำใจจากเธอต่างก็รู้สึกอึดอัดจนทำตัวไม่ถูก อวี่เจ๋อใช้สายตาถามน้องสาวของตัวเองว่าทำไมถึงมีเหตุการณ์แบบนี้ได้

อวี่ซีอธิบายให้พี่ชายฟังเบาๆ “อย่าโทษหนูนะ พอดีเจอกันกลางทาง พี่เขาก็จะมากับหนูให้ได้เลย หนูคิดว่าเราเป็นเพื่อนบ้านกันมาหลายปี เลยไม่สะดวกใจจะปฏิเสธจริงๆ”

“ฉันอยากจะมาดูนานแล้วแต่ว่าไม่มีเวลาเลย นึกไม่ถึงว่าพวกนายจะทำกันได้ดีขนาดนี้!” หลินเพียวเพียวว่า

เฉินอวี้จึงบอกว่า “นี่ยังไม่เรียกว่าดีหรอก ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย ทุกอย่างเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง ยังต้องรอหัวหน้ามาให้โอวาทอยู่เลย”

“หัวหน้า? ผู้ลงทุนของพวกนายน่ะเหรอ” หลินเพียวเพียวถาม

“ผู้ลงทุนส่วนใหญ่ก็ถือว่าเป็นพาร์ทเนอร์ของเรา พวกเขาใช้เงิน พวกเราใช้เทคโนโลยี พวกเราต่างเท่าเทียมกัน”

หลินเพียวเพียวมึนงงเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นใครที่เป็นหัวหน้ากันล่ะ?”

“ไม่ใช่คุณหรือไงล่ะ?”