812 จนใจมาก

บทที่ 812 จนใจมาก

เฟิงเป่ยเฉินหยุดเขียนพู่กันแล้ว ตอนนี้ใบหน้าเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม "เสวียนเอ๋อร์ เป็นบุรุษต้องหยิ่งในศักดิ์ศรี ต้องรู้ว่าเวลาไหนควรยึดเวลาไหนควรปล่อย ไม่ว่าใครก็มีทั้งช่วงที่แพ้และช่วงที่ชนะทั้งนั้น ลูกผู้ชายล้มลงตรงไหนก็ควรลุกขึ้นตรงนั้น หากเจ้าแต่งผู้หญิงคนนั้นกลับมาไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้เจ้าก็เงยหน้าไม่ขึ้นแล้ว หากเจ้าแต่งงานนำนางกลับมาได้ นั่นก็แสดงว่าความขื่นขมทั้งหมดที่เจ้าได้รับก่อนหน้านี้เป็นการมีขันติธรรม แสดงว่าเจ้าจะได้หัวเราะในตอนจบ ไม่อย่างนั้นคนในโลกนี้จะเห็นเจ้าเป็นคนขี้ขลาด! เจ้าไม่ต้องห่วง ในเมื่ออวิ๋นอ้าวเทียนปล่อยเจ้าออกมาแล้ว นั่นก็แสดงว่าเขายอมรับการแต่งงานของพวกเจ้าแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยเจ้าออกมาหรอก"

จะไม่พูดก็ไม่ได้ การที่เฟิงเสวียนโดนนภาจอมมารทรมานมาหลายปีขนาดนี้ ก็ได้ทิ้งเงามืดเอาไว้ในใจอย่างล้ำลึกแล้ว แต่พอได้ยินเฟิงเป่ยเฉินพูดแบบนี้ ลองคิดไปคิดมาก็พบว่ามีเหตุผลจริงๆ ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องศักดิ์ศรีหน้าตา ถ้าไม่ใช่เพราะทางอวิ๋นอ้าวเทียนอนุญาตแล้ว แล้วเช่นนั้นจะปล่อยเขากลับมาทำไม?