472 อูเมิ่งหลันลอบโจมตี

บทที่ 472 อูเมิ่งหลันลอบโจมตี

ดูเหมือนก่อนหน้านี้จะเข้าใจซุนเหลียนผิงผิดไปแล้ว สาเหตุไม่ได้มาจากตัวซุนเหลียนผิง แต่มาจากสภาพแวดล้อมทั้งหมด

เหมียวอี้ถึงขนาดเข้าใจบ้างแล้ว ว่าทำไมเจ้าชั่วนั่นถึงกดดันชีสิ้วหงให้ไปการปราบจลาจลทะเลดาวนักษัตรได้ ขนาดประมุขตำหนักฮั่วหลิงเซียวที่เก่งกาจยังต้องปิดบังว่าตัวเองทำให้เหมียวอี้ต้องไปทะเลดาวนักษัตร แต่ประมุขจวนทางฝั่งนี้กลับกล้าเล่นไม่ซื่ออย่างเปิดเผยเพียงเพราะอยากจะได้หญิงงามใต้บังคับบัญชาตัวเอง ไม่กลัวจะก่อให้เกิดผลกระทบด้านลบใดๆ ทั้งนั้น นึกออกเลยว่าทางฝั่งนี้ไร้เหตุผลขนาดไหน!

ครุ่นคิดจนฟ้าสาง เหมียวอี้ก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ เขาเปิดหน้าต่างออก ขณะยืนอยู่ริมหน้าต่าง 'ศาลาเมฆธารา' และทอดสายตามองออกไป ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวชื่นชมไม่ได้

เหยียนซิวกับเฉินเฟยที่ก็คิดหนักเช่นกัน พวกเขาเดินไปที่ริมหน้าต่างหลังจากได้ยินเสียง เห็นเพียงเหนือทะเลสาบที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตามีหมอกขาวปกคลุมอยู่หนึ่งชั้น ทำให้ทั้งจวนเมฆธาราราวกับเป็นภาพฝันมายา ดุจดั่งเมืองสวรรค์ ช่างทำให้คนผ่อนคลายสบายใจจริงๆ