ส่วนที่ 7 ตอนที่ 29

ตอนที่ 29 ประมุขตระกูลผู้มาถึง

ไม่มีใครยอมกินอาจม ไม่ว่าจะขี้หมา ขี้หมาหรือขี้อะไรก็ตาม 

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงบรรดาท่านอ๋องแห่งตระกูลเฉินเหล่านี้กว่าจะได้กลับคืนนครหลวงและยากเย็นเพียงใด ผ่านจุดสูงสุดของชีวิต ใครกันจะยอมกินอาจมเล่า

จงซานอ๋องไม่ยอม หลูหลิงอ๋องไม่ยอม คิดไปแล้วต่อให้เป็นหลัวหยางอ๋องผู้อ่อนแอนั้นก็ยังไม่มีทางยอมเช่นกัน 

แต่หวังผ้อมาถึงนครหลวงแล้ว พวกเขาไม่มีวิธีใดๆ คงได้แต่กินอาจมแล้ว

ดูสถานการณ์ตอนนี้ เว้นเสียแต่เซี่ยงอ๋องจะออกหน้าเอง

ปัญหาอยู่ที่ว่า ใครจะไปรู้ถึงเจตนาในการไปที่เมืองลั่วหยางของเฉินหลิวหวัง หรือว่าเหตุใดทุกวันนี้จวนเซี่ยงอ๋องถึงได้สงบนิ่งเพียงนี้

คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้น สีหน้าจงซานอ๋องก็ยิ่งหมองหม่น เขาสบถด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “สันดานหมาป่า ละโมภไม่รู้จักพอ!”

ต่อให้เซี่ยงอ๋องออกหน้าเอง ก็ไม่แน่ว่าจะได้เรื่องอะไร 

หวังผ้อคือดาบเหล็กที่เผยให้เห็นคมวาวนั้น

ข้างกายเขายังมีสำนักต้นไหว พรรคกระบี่หลีซาน เทือกเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์รวมถึงตระกูลใหญ่โตและพรรคต่างๆ นับสิบจากทางใต้