ส่วนที่ 2 ตอนที่ 127

ตอนที่ 127 ยังคงเป็นภูเขาฤดูใบไม้ร่วงลูกนั้น (ตอนต้น)

ศิษย์เขาหลีซานผู้นั้นยืนอยู่ที่ด้านหน้าถ้ำพำนัก เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่กลับไม่เคยถอยแม้เพียงก้าวเดียว ทั้งที่เผยความกลัวออกมา แน่นอนว่าไม่ต้องสงสัยถึงความกล้าหาญและจงรักภักดี แต่ในเวลานี้กลับอดไม่ได้ที่จะถามคำถามเช่นนี้ออกมา บนยอดเขาได้เงียบสนิท และก็เป็นเพราะเหตุผลเดียวกัน ศิษย์เขาหลีซานส่วนใหญ่ล้วนยืนหยัดที่จะอยู่ข้างเดียวกับหัวหน้าพรรค ความโกรธแค้นที่มีต่อความไร้ยางอายของพวกผู้อาวุโสเสี่ยวซงกงทั้งสามคน ในตอนนี้กลับมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้ว...ซูหลีเป็นแบบอย่างของเขาหลีซาน ถ้าหากคำพูดของผู้อาวุโสเสี่ยวซงกงเป็นความจริง เช่นนั้นแบบอย่างนี้ก็ค่อยๆ พังทลายลง

ที่ยอดเขาหลอมศิลาที่อยู่ด้านหน้ามีเสียงของศิษย์คนหนึ่งดังขึ้นมา “ถ้าหากศิษย์พี่ชีเจียนเป็น...ทายาทของเผ่ามารจริงๆ เช่นนั้นบางที...ก็ควรให้โถงบทบัญญัติสอบสวนสักหน่อย”

ไป๋ไช่ได้ยินเข้าจึงโมโหอย่างมาก แต่ไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้เห็นเพียงว่าที่ด้านข้างมีศิษย์เขาหลีซานผู้หนึ่งคุกเขาลงไป และโขกศีรษะกับเงาหลังของหัวหน้าพรรคติดๆ กันจนกระทั่งหน้าผากมีเลือดสดๆ ไหลออกมา