365 อาลัย

บทที่ 365 อาลัย

เมื่อถึงปลายฤดูใบไม้ร่วงลมหนาวค่อยๆ แรงขึ้น

“ฮัดชิ่ว!” โหวเหลียงจามเขากระชับหนังแกะรอบๆ ตัวเขาแน่น

พวกเขาหลบหนีไปเป็นเวลาหนึ่งเดือนหนีออกจากเขาเทียนเสิน มุ่งหน้าไปทางเหนือและไปทางตะวันออก ข้ามทะเลสามนั่วเจียแล้วเลี้ยวไปทางทิศใต้เส้นทางที่คดเคี้ยวทำให้รู้สึกเวียนหัว

อย่างไรก็ตามหมิงเวยบอกว่าสิ่งนี้จะเพิ่มความยากลำบากในการไล่ล่าในช่วงเวลาที่ล่าช้าไม่สามารถกำจัดการไล่ล่าได้ โหวเหลียงอดไม่ได้ที่จะเสียใจหากเขารู้มาก่อนว่า...

“ท่านเสียใจทีหลังหรือไม่หากอยู่ข้างกายซูถูก็คงไม่ต้องโดนลงโทษด้วย”

โหวเหลียงกระแอมไอและหัวเราะแห้งๆ “แม่นางพูดอะไรน่ะข้าเป็นคนจงหยวนจะอยู่ที่หูตี้ให้คนอื่นเขาบังคับได้อย่างไร” ด้วยรูปลักษณ์อันน่าเกรงขามนี้ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเขาจงรักภักดีมาก หมิงเวยเหมือนจะยิ้ม แต่ไม่ยิ้ม นางไม่พูดแทงใจเขาอีก

โหวเหลียงมองดูแผนที่ดวงดาวในมือของนางแล้วถามว่า “แม่นางหมิง ท่านบอกว่าตนเองไม่รู้ทางไม่ใช่หรือพวกเราจะไม่หลงทางใช่หรือไม่”