Chapter 6

"Okay." Paalis pa lang siya ay tumulo na ang luha ko. Sa sobrang sakit ngunit sa hindi inaasahan ay pinunasan ko ito nang lumingon sya sa akin kaya dali dali na naman siyang lumapit.

"Why are you crying? You said you're okay but I think I am wrong." Gusto ko syang sapakin sa pag e english nya.

"Wala, makaka alis kana." Isasara ko na sana ang pinto nang hinarang nya nang kamay nya kaya naman napabukas iyon at mas lalo akong umiyak.

He immediately hugged me and I wanted to push him because I didn't want him to see me like this. "Shh, don't cry."

Lalo kong inipit ang puson ko sa unan at nang mapansin nya iyon ay para bang nataranta sya. Nabitawan ko ang unan nang buhatin nya ako at dali dali akong dinala sa sasakyan nya.

Nang makarating ng hospital ay agad syang nag tawag nang doctor upang matingnan ako. Ngayon ko lamang muli syang makitang nataranta nang ganoon at hindi ko alam kung bakit.

Tinanong ako nang doctor kung ano ang nararamdaman ko at sinabi ko naman iyon. Nagpaliwanag naman ang doctor na normal lang iyon at kung ano ano pa.

Pinainom ako ng gamot at unti unti nawala ang sakit kaya naman bumuti ang pakiramdam ko. Kahinaan ko iyon at nakita nya pa. Gusto kong mahiya kahit ang tagal na naman naming magkasama. Dahil sa gastusin nya ay dapat ako ang gumastos noon.

Nang buksan nya ang pinto ay naka tingin lamang ako sa sahig at ginagalaw ang aking paa. Nararamdaman ko naman na tumabi ito sa akin at rinig ko ang pag buntong hininga nya.

"Sorry." Hindi ko alam kung bakit ako humihingi nang tawad. Hindi ako ganito noon at gusto ko na lang ulit mahiya.

"It's okay."

He said he would only buy it so when he left it was at the same time as the door opened again.

Si Jack at Zaiu na para bang nag madali para ma puntahan ako. They immediately hugged me and asked how I was feeling and I said I was fine.

"I'm sorry, I wasn't in your side." Pag aalala ni Zaiu dahil nga sa tagal namin magka kilala ay alam na nya iyon.

Nag kwentuhan kami matapos noon dahil sa tagal dumating ni Daven. I didn't even notice the time I was here. Sa Oa nya ay na confine pa ako. I really hate hospitals kaya nagpapasalamat akong makaka uwi ako agad.

Nang makapag paalam ay naiwan na naman kaming dalawa ni Daven at umuwi na rin papuntang mansyon. Dahil sa nakasanayan ay para bang nakatira na rin ako doon dahil minsan ay ayoko nang magpa balik balik pa.

Hindi ko inaasahang pinagluto ako ng soup ni Daven. Sometimes I am always surprised when he treats me like this.

"Come here." Wika nito at lumapit naman ako natakam naman agad ako. Hinipan ko iyon at kinain samantalang siya ay uuwi muna sa kanila kaya naman naiwan akong mag isa dito.