Chapter 45

"Akala ko magiging masaya na ako if I pretend to be Bea pero hindi pa rin pala..."

"Stop crying babe! Hintayin mo ako susunduin na kita!" then he hung up the phone.

I wiped my tears and opened the door.

Pak!

Why am I not surprised?

I always knew this day would come.

"Bakit mo nagawa sa kapatid mo yun Bella?!?" si dad habang mahigpit ang hawak nya sa magkabilang braso ko.

"Kapatid? Bakit? Kailan nyo ba ako itinuring na anak para maging kapatid ko si Bea?!?"

"Anak ka namin at mahal ka rin namin!" si mommy.

"Really? Remember that time Bea fainted when we were 7? Tumama ang ulo ko sa table and there was blood...did you even notice? You didn't! You just left me!"

"Tapos pagkabalik nyo galing hospital..remember what dad did? Ikinulong ako ni dad sa closet!"

Mom looks horrified.

Napabitaw si dad sa akin.

"Naisip ko nun...siguro kung may sakit din ako katulad ni Bea mamahalin nyo rin ako!"

"So I pretended to faint at dinala nyo nga ako sa hospital. Ang saya-saya ko dahil inalagaan ako ni mommy. Pero dahil lang pala yun sa pag-aakala nyang si Bea ako!"

I look at dad.

"Anong pakiramdam dad na ang pinakamamahal mong anak na si Bea ang ikinulong mo sa closet?"

Dad looks horrified.

Napaluhod sya sa sahig.

"Oh my God..." paulit-ulit na sabi nya.

Habang walang tigil sa pag-iyak si mommy.

I look at Damon na kanina pa nakatingin sa amin.

"Now that you know who I really am...do you still love me?"

D POV

After hearing everything that she's been through, hindi ko maiwasan na makaramdam ng kahit konting awa sa kanya.

But it still doesn't change the fact that she almost killed my wife!

"I'm sorry but I love my wife...the real Bea and not you!"

"It doesn't have anything to do with you being the real Bella but because she was actually the one I fell in love with at first!"

I then proceeded to tell them about how I fell in love with the real Bea.

"So...thank you for not coming to our wedding!"

"You're welcome!" I said in sarcasm.

I look at my parents.

"Since alam nyo naman na ang totoo na wala akong sakit...pwede na kayong umalis!" sabay tumalikod na ako sa kanila.

I want to hear my parents say sorry pero alam ko naman na it won't happen.

As expected agad na lumabas ang parents ko.

Napangiti ako ng mapait.

Before Damon got out I asked him...

"Damon...sa tingin mo ba...mapapatawad ako ni Bea sa ginawa ko sa kanya?"

Napahinto sya sa paglalakad.

"Wala naman syang kasalanan sa akin pero sya ang siningil ko!"