Chapter 20

NAKANGANGA lang si Marist habang nakatitig sa kabayong si Dust. "Iyan ang sasakyan natin? Hindi iyong kabayong maliit tulad sa Manila Zoo?" tanong niya. It was a black Arabian horse. Parang kayang-kaya siyang talampakin.

"We don't have a pony here. At lahat ng kabayo dito, puro first class." Emrei touched Dust's mane. "He is a pure bred Arabian. Ang mga ninuno ni Dust ay gamit din ng mga Sheiks na ninuno namin. His ancestors are like king of the desert. Galing pa mismo siya sa Al Ashiq."

Napalunok siya. "Pwede bang huwag na lang sumakay?"

"Natatakot ka ba kay Dust? He is gentle."

"Mahal siya, hindi ba? Baka mamaya may masamang mangyari sa kanya pagsakay ko. Naku! Wala akong pambayad."

Hinaplos nito ang noo niya para hawiin ang ilang hibla ng buhok. "Hanggang ngayon ba ayaw mo pa rin sa mga bagay na may mataas na value ng pera? You will just ride a horse. Kung anu-ano pa ang iniisip mo."

"Okay naman ako kahit di ako makasakay ng kabayo. Masaya na ako sa carousel na nasakyan ko noong bata ako."

"Hindi pa ako nakakasakay ng carousel," seryoso nitong sabi.

"Ha? Bakit naman?"

"Kasi di pa ako naglalakad, sa kabayo na ako isinakay. Sabi ni Papa, marami kaming totoong kabayo kaya bakit pa ako sasakay sa machine lang. Gusto ko mang sumakay ng carousel, hindi na pwedeng dahil matanda na ako."

Ngumiti siya. "Mag-carousel na lang tayo."

Sinimangutan siya nito. "Parang inuuto mo na ako. Sige na. Sumakay ka na. Libre iyan. Hindi kita sisingilin dahil walang mangyayaring masama kay Dust habang sakay ka. Gusto ko lang naman na ma-enjoy mong sumakay ng kabayo. Gusto kitang ipasyal sa mga lugar dito sa riding club na kabayo lang ang pwedeng makadaan. Ayokong ma-miss mo iyon."

"Maganda ba ang pupuntahan natin?"

"Yes. Doon sa may waterfalls." Inabot nito ang kamay. "Come."

Tinanggap niya ang kamay nito at inalalayan siya nitong makasampa sa kabayo. Wala siyang planong I-appreciate ang kagandahan ng Stallion Riding Club. Hindi niya gustong ang mga bagay sa mundong iyon na di naman siya kabilang. But Emrei made her feel welcome.

Kinabig siya ito at isinandal sa dibdib nito. "Relax and enjoy."

Bahagya siyang pumikit nang magsimulang tumakbo si Dust. Relax and enjoy? Paano ako magre-relax? Parang mahuhulog na nga ang puso ko. But she was content with her back against Emrei. Parang safe na safe siya.

"Iba pala ang riding club kapag nakasakay sa kabayo," komento niya. "Parang mas maganda at mas mararamdaman mo ang lugar."

"Marist, may tanong ako sa iyo. Pwede mong sagutin. Pwedeng hindi."

"Ano iyon?" nakapikit niyang tanong. Pinapakiramdaman niya ang magaang hangin na dumadapo sa balat niya. Parang nakakaantok. Nakakahipnotismo.

"Bakit galit ka sa mga lalaki lalo na sa mga mayayaman?"

Dumilat siya at itinuon ang tingin sa dinadaanan nila. "Kasalanan ng tatay ko ang lahat. Mayaman ang pamilya nila at tindera lang si nanay. Sabi niya na mahal niya si nanay at magpapakasal sila. Pero nang mabuntis si Nanay, pinaaasa lang niya na pananagutan niya. Nagpakasal siya sa iba. Nagkasakit si Nanay. Post natal depression. Kung tutuusin, normal naman siya. Maliban na nga lang hanggang ngayon, iniisip niya na babalik pa si Tatay. Parang baliw siya. Paulit-ulit siyang naghihintay. Araw-araw. At masakit iyon para sa akin. Na naghihirap si Nanay dahil sa isang walang kwentang lalaki na pinaglaruan lang siya."

"I am sorry," usal nito. "So you don't like people like your father or anything that he represents. Tulad ng mararangyang bagay. And even love."

"Love is a luxury. Wala akong oras para doon. Ayokong magsayang ng emosyon. Nakita ko ang nanay ko kung paano siya masira."

"She loved the wrong man."

Umiling siya. "Parang ayokong maranasang magmahal."

Hinawakan nito ang kamay niya na nakakapit sa renda. "Ayaw mo bang may mag-aalaga sa iyo? Magmamahal? Magpapasaya?"

Tiningala niya ito. "May lalaki bang ganoon?"

Tumingin ito sa mga mata niya na puno nang emosyon. "Ako."

Ibinaba niya ang tingin. "Swerte naman ng magiging girlfriend mo." Hindi siya ang maswerteng babaeng iyon.

"Naririnig mo ba ang lagaslas ng tubig? Malapit na tayo sa waterfalls."

She never wished for her own happiness. She never wished for love. Pero nang mga oras na iyon, gusto niyang ito ang lalaki na magpapasaya, mag-aalaga at magmamahal sa kanya. Gusto na niyang maniwala sa fairy tale at sa dulo ng istorya ay magiging masaya din siya.

Ngumiti pa rin siya kahit na alam niyang matatapos din ang lahat. Wala sigurong masama kung hahayaan ko muna ang sarili kong mangarap ngayon. Iisipin ko na posibleng mahalin din niya ako. Na di niya ako sasaktan.

Hindi siya matutulad sa nanay niya. Kung maramdaman man niyang mahal niya si Emrei, hindi siya masasaktan. Dahil tanggap niyang di ito magiging kanya.