Chapter 2

NAGLIBOT-LIBOT muna si Rin sa mga bangketa habang naghihintay kay Cholo. May aasikasuhin lang daw ito sa munisipyo kaya habang hinihintay niya ito ay naglibot muna siya sa bayan. Napadpad siya sa estante na nagtitinda ng mga fancy jewelries. Napangiti siya nang makakita ng isang singsing na may batong kakulay ng sapphire. Nang subukan niyang isuot iyon sa palasingsingan niya ay napangiti siya nang makitang saktong-sakto iyon. A perfect fit.

"Gusto mo ba 'yan, Ganda? Wampipti lang 'yan. Isang daan na lang para sa'yo dahil maganda ka." Anang babaeng tindera sabay kindat sa kaniya.

Napangiwi siya. Hindi niya gusto ang mga salita nito kanina. The way she said wampipti made her feel disgusted in a way. Umiling na lang siya at iwinaksi ang iniisip. Kaagad niyang binayaran ang singsing at naglakad na papunta sa munisipyo para tingnan kung tapos na si Cholo sa pag-aasikaso ng mga sinasabi nitong dokumento. Medyo malayo-layo ang munisipyo kaya mahaba-habang lakarin ang gagawin niya.

Nasa kalagitnaan siya ng pedestrian lane nang makarinig siya ng isang napakalakas na busina ng isang sasakyan. The next thing she knew, she's already lying on the ground. Excruciating pain is all over her hips. Saglit pa ay narinig niya ang mga singhap at kaguluhan ng mga taong naroroon bago siya mawalan ng malay.

GREGO immediately picked up the telephone beside him. "Hello?"

"Mayor Perez. This is Dr. Lim. 'Yung ex-wife niyo po, isinugod dito sa ospital." Bungad ni Dr. Lim kay Grego. Dr. Lim is their family doctor kaya hindi niya maintindihan kung bakit tumatawag pa rin ito sa kaniya.

"Ikaw na rin ang nagsabi, Dr. Lim. She's my ex-wife. So, why are you calling me right now? She's on her own. I don't give a damn kung nakaratay na siya diyan sa ospital. Bakit hindi mo tawagan ang kabit niya?" He's pissed. Bakit ba lagi na lang siyang iniistorbo ng babaeng 'yon?

"Pero, Mayor. Hindi ko naman kilala ang kabit nitong si Pau."

He heaved a sigh. "You can figure something out." Kaagad niyang binaba ang tawag. Frustrated, he leans back on his swivel chair. Napahilot din siya sa sentido sa sobrang stress. Okay na ang buhay niya. He lives comfortably on his own. Bakit pa biglang bumalik ang babaeng kinaiinisan niya?

Pauline is one hell of a lying, conniving bitch. She's a cheater. A dirty woman. A stink. A trash.

He heaved a sigh. Tatlong taon na ang nakalilipas simula nang maghiwalay sila ni Pauline. Eversince the accident, bigla na lang itong nagbago sa kaniya. She's not the same Pauline he once knew. Biglang naglahong parang bula ang Pauline na minahal at pinakasalan niya noon. After a few weeks since that accident, bigla-bigla na lang itong nag-file ng annulment. She desperately wanted to get half of their conjugal properties pagkatapos ay sumama na ito sa kinakasama 'kuno' nito.

Three years have passed and yet, it still hurts. Hindi madaling kalimutan ang mga panahong magkasama sila ni Pauline. She's the girl of his dreams. She's beautiful, passionate, smart, and sweet. Limang taon silang nagsama at sa loob ng limang taon na iyon bilang mag-asawa ay wala silang naging problema. Lahat ng mga pagtatalo nila ay nadadaan sa mabuting usapan at sa mainit na pagtatalik. Kaya hindi niya naintindihan kung bakit sa isang iglap ay naghiwalay sila ni Pauline. He thought he was enough. Ang buong akala niya ay kuntento na si Pau sa kaniya. Iyon ang akala niya.

He shook his head, snapping himself out of his own reverie. Dapat ay kalimutan na niya si Pauline. Nagkaroon na sila ng maayos na hiwalayan kaya wala na siyang responsibilidad dito.

"Mahal kita, Grego. Hindi kita iiwan. Pangako 'yan. Masira man ang piano ko."

He let out a sarcastic laugh. Piano. Pauline always loves to play Piano. She grew up having an amazing talent in music kaya mahal na mahal nito ang pagtutugtog sa piano.

Hindi iiwan? He hissed beneath his tongue. What happened now? Bakit binitawan ni Pauline ang pangakong iyon sa kaniya samantalang wala naman pala itong balak na pangatawanan iyon?

Another call interrupted him from his reverie. Mabilis niya iyong sinagot. "Yes, hello?"

"Sorry sa istorbo, Mayor. Ako ulit ito. Si Dr. Lim. Nagising na si Pauline. We need you here. She's mentioning some unbelievable claims and we need you here to confirm her identity."

Napakunot-noo siya. "What do you mean?"

"I know this is hard to believe, but this woman keeps on insisting that she's not Pauline. Kaya kailangan ka namin dito. Higit kanino man ay ikaw ang totoong nakakakilala sa asawa mo."

"Well, that's bullshit! Ano siya? May amnesia?!" He shouted. Naiinis na siya. He had enough of that lying bitch!

"This is odd, Mayor." Dr. Lim heaved a sigh. "Yes. She's claiming that she has amnesia."

Bumagsak ang mga balikat niya sa sobrang gulat. "And don't tell me you believed her?"

"We ran some test. May nakita kaming scar from a major concussion sa skull niya. It affected the cerebral nerves. That, can cause a very serious amnesia, Mayor Perez."

He immediately stood up from sitting on his swivel chair. "Okay. Pupunta ako diyan. Let's see is she's telling the truth." In-end na niya ang tawag at nagmadaling pumunta sa parking lot para pumunta sa ospital na pag-aari niya. He needed to know the truth. Ano na namang pinaplano ng babaeng 'yon?

He need to know. Dahil ayaw niyang masira ang reputasyon niya dahil sa mga balak gawin ni Pauline.

RIN woke up in a very unfamiliar white room that reeks of medicine. The beeping sound of the monitor beside her filled her ears and the blinding lights of the hospital room kept her from opening her eyes that much. Gusto pa naman sana niyang suriin nang mabuti ang kwarto.

Narinig niyang bumukas ang pinto, dahilan kung bakit bigla siyang napa-upo ng maayos kahit na masakit pa ang katawan. Her hips hurts as hell! Ni hindi niya kayang umupo ng tuwid kaya ang nangyari ay napa-sandal siya sa headboard ng kama.

Tinitigan niya ang lalakeng nasa harap niya ngayon. He looks very formal… intimidating… clean… rogue-ish… and cold?

"I see. So, anong plano mo ngayon? Magpapanggap na nakalimutan mo ang pangangaliwa mo para makuha mo ang simpatya nila? So pathetic."

Napakunot-noo siya at sinuri ng mabuti ang mukha ng lalake. He looks young and… formal. 'Yung tipong para itong respetadong tao na nagtatrabaho sa gobyerno. Not to mention that he is wearing a barong-tagalog office attire. His hair is also clean-cutted and it suits his ariatocratic face. Everything about him screams perfection. Even his eyes.

Those eyes…

Biglang napa-ngiwi si Rin nang sumakit ang ulo niya, kasabay no'n ay ang pag-ahon ng mga hindi-pamilyar na mga alaala.

May isang bultong nakapatong kay Rin. He smiled while thrusting in and out of her. Maya-maya'y naikamot niya ang mga kuko sa likod ng kaniyang kaniig dahil narataing na niya ang rurok. The guy smiled and kissed her. Ilang saglit pa ay siya naman ang puma-ibabaw sa lalake. She rode him until they both reached their peek once again.

"Aray!" Napa-sapo siya sa ulo niya dahil sa labis na pananakit no'n. What the heck did just happen? Bakit siya nakakakita ng mainit na pagtatalik sa memorya niya? Bakit siya nakikipagtalik sa isang hindi-kilalang lalake?

Muli niyang sinulyapan ang lalakeng nasa harap niya. Those eyes. Those eyes were like the eyes of the man im her memory! Kaya ba bigla siyang naka-alala ay dahil nakakita siya ng isang bagay na may hawig sa nakaraan niya?

"I see. So, ngayon ay balak mong kaawaan kita? I'm sorry but it is not going to work, Pauline. Ano na namang balak mo?" He said in a cold tone. Bakas din ang bitterness sa boses nito.

"Pauline?" She furrowed her brows and gave him a questioned look. Pauline?

"Damn it!" Napapitlag siya nang bigla itong sumigaw. Bakas ang galit sa mukha nito. "Will you please stop acting like a victim, Pauline?! Hindi ka na nakakatawa!" He slammed the door behind him which caused her body to flinch. The sound he made is color blue and it is echoing all over the room like a kaledoscopic light.

"S-Sino ka ba? Bakit mo ba ako tinatawag na Pauline? Ako si Rin. Hindi Pauline ang pangalan ko. Nagkamali ka ata ng hospital room na pinasukan."

He stared at her with an obvious disbelief. Muli ay napadako ang mga mapanuri nitong mata sa kaniyang noo. "What happened to your forehead? Bakit may malaking peklat diyan sa noo mo?

"Kapag sinabi ko ba ang dahilan kung bakit ako nagkaroon ng sugat sa noo, kakalma ka na?"

HINDI MAKAPANIWALA si Grego sa nakita niya. The woman looked exactly like his wife! Pero nakakasiguro siyang hindi si Pauline iyon.

She has this scar on her forehead, which he calculated, was healed years ago. Ilang buwan pa lang ang nakalipas nang huli niyang makita si Pauline at nakakasiguro siyang walang peklat sa noo ang ex-wife niya.

"Kapag sinabi ko ba ang dahilan kung bakit ako nagkaroon ng sugat sa noo, kakalma ka na?" She smiled, which caused his heart to thump faster.

Damn that face! Ganoon pa rin ang epekto sa kaniya. It could still make his heart beat in it's fast rate.

"S-Sure," Utal na tugon niya sabay upo sa upuang katabi ng hospital bed ng babae. Bakit ba siya nagkakagano'n? Bakit ba madali siyang mapa-amo ng mukhang iyon?!

"Na-involve ako sa isang aksidente more than three years ago. Doon ko nakuha ang sugat ko sa noo," Itinuro ni Rin ang malaking sugat na nasa bandang kanan ng noo nito. "Maliban diyan ay may sugat din ako sa bandang likod ng ulo ko. Kaya nagkaroon ako ng severe amnesia." Rin heaved a sigh. "Kaya sorry kung hindi kita maalala. Siguro malaki ang kasalanan ko sa'yo kaya ka nagagalit ng ganiyan." Napayuko ito at nag-iwas ng tingin. She bit her lower lip then played with her fingers.

He smiled unconsciously. Hindi niya alam kung bakit siya ngumingiti sa simpleng paglalaro lang ng dalaga ng mga daliri. She really looks like Pauline. Maging sa kilos at mannerisms nito. Pauline always bits her lower lip kapag ninenerbyos o nahihiya. Sa palagay niya ay ninenerbyos din ang babaeng nasa harap niya ngayon.

Why? Is she intimidated?

He wiped the smile off his face. Focus, Grego!

He has to make sure na hindi nga si Pauline ang kaharap niya ngayon. He's having a hard time believing her. Kung pagmamasdan kasi si Rin ay wala itong pinagkaiba sa Pauline na nakilala't minahal niya.

Why do i care? Inis na tanong ni Grego sa sarili. Why does he care so much about Pauline? Hindi ba't pinutol na nito ang kung ano mang namamagitan sa kanila? Why does he care so much if she was telling him the truth or not? Hiwalay na sila ni Pauline. He shouldn't meddle with her business anymore.

But on the other hand, hindi pa rin malayo ang posibilidad na hindi ito si Pauline. Paano kung nagsasabi nga ito ng totoo sa kaniya? Paano kung wala nga itong naaalala sa nakaraan nito?

Rin stared at him with such admiration. Halata sa mukha ng dalaga ang fascination.

"You look so familiar." Anang dalaga sa kaniya.

He froze. Kinunutan niya ito ng noo. "How could you say so? Kung hindi nga ikaw si Pauline, sigurado akong hindi mo ako kakilala. We never met. Walang pinakilalang kamag-anak si Pauline sa amin. She was adopted by her parents. Lumaki siyang mag-isa at nakasisigurado akong wala siyang kakambal—" He froze. No way!

Could it be? Posible kayang may kakambal si Pauline nang hindi nila nalalaman?

A/N: Please vote or leave a comment if you liked this chapter. See you on the next page!

-Bella Vanilla