Jin (Chapter 58)

TATLONG anim na taong gulang na kabataan ang naglalaro sa likod ng isang simpleng bahay. Ang dalawa'y kambal na mga lalaki at ang isa'y babae. Kapwa pawisan na silang tatlo. Magkababata lamang sila at magkapitbahay rin.

"Din, ikaw na naman ang taya!" natatawang sigaw ng batang babae.

Sa mukha ni Din, mababasa na ang labis na pagkapikon. Dagdagan pang nakikitawa rin ang kambal nitong si Jin.

"Ang daya mo kasi, Britney. Nahuli na kita kanina, e," sabi ni Din.

"Anong nahuli? Damit ko lang naman ang nahawakan mo, 'no!" tugon naman ni Britney at sabay halakhak ulit.

Napatingin si Din kay Jin na animo'y naghahanap ng kakampi ngunit maging ang kakambal ay nakikitawa rin.

Tinitigan ni Din nang masama si Jin pero baliwala lamang iyon sa kakambal. Tawa pa rin nang tawa kasabay ni Britney.

"Habulin mo na kami, Jin!" mayamaya ay sabi ng babae.

Ngunit hindi umimik si Din. Naging seryoso na ang mukha nito at may galit ng nakapinta sa mukha.

"Din, napipikon ka na, 'no. Laro lang naman ito, e," sabi ni Jin.

"Hoy, manong Taya, habulin mo na ako," sabi ni Britney at tumakbo nga ito.

Napatingin si Jin sa puno ng mangga nilang hitik sa bunga. Hindi na napansin si Din dahil aliw na aliw sa mga ibong maya na lumilipad at tila nakikipaglaro sa mga dahon.

Nagpupuyos na talaga sa galit ang dibdib ni Din nang mga sandaling iyon. Napatingin ito sa kutsilyong nasa damuhan. Dahan-dahan nitong dinampot iyon.

Samantalang parang naglalakbay na ang diwa noon ni Jin at pangiti-ngiti pang pinagmamasdan ang mga ibon.

Narinig niya ang mga yabag ni Din palapit sa kanya kaya napatingin siya sa kakambal. Ngunit laking gulat na lamang niya nang makitang may hawak na itong kutsilyo at isasaksak na sa kanya. Bago pa tumama ang kutsilyo sa kanyang katawan ay mabilis niyang naitaas ang mga kamay para pigilan si Din.

Napangiwi na lamang siya nang maramdaman ang pagtusok ng kutsilyo sa kanang kamay. Kaagad na tumulo ang kanyang mga luha.

"Din, bakit?" humahagulgol niyang tanong dito. Namimilipit na siya sa sobrang sakit.

"Ako ang kapatid mo, dapat ako lang ang kinakampihan mo!" matigas na sabi ni Din. Mas idiniin pa nito ang kutsilyo sa kanyang kamay.

"Uggghh... tama na Din. Bunutin mo na ang kutsilyo, masakit na masakit na," pakiusap ni Jin dito.

Napatitig siya kay Din. Nagbago ang ekspresiyon ng mukha nito nang mga sandaling iyon. Ang dating maamong mukha ay naging matapang at katakot-takot. Punong-puno ng panganib.

"Ano'ng nangyari sa inyo, diyan? Nag-aaway na ba kayo? Hoy, manong Taya, pikunin ka talaga. Habulin mo na ako!"

Narinig niyang sigaw ni Britney na hindi pala napansin ang ginagawa ni Din sa kanya no'n.

"Din, tama na. Bunutin mo na 'yang kutsilyo," muling pakiusap ni Jin sa kambal.

Ngumisi si Din at pabiglang binunot ang kutsilyo sa kanyang kamay. Napaupo si Jin at impit na umiyak sa labis na kirot na nararamdaman. Lumabas ang napakaraming dugo mula sa kanyang kamay.

Napatingin siya kay Din. Nakatalikod na ito sa kanya. Hawak pa rin nito ang kutsilyo sa likod.

"Din..."

Lumingon sa kanya si Din at ngumisi. Nanayo ang mga balahibo ni Jin. Nagmistulang demonyo ang kambal sa kanyang paningin. Nagtakbuhan ang libo-libong daga sa kanyang dibdib.

"Din, a-ano'ng gagawin mo, ha?" nauutal na tanong ni Jin.

"Din, habulin mo na ako!" sigaw ni Britney. Nasa mukha na nito ang pagkainip.

"Hinihintay na ako ng kaibigan natin, Jin," sabi ni Din at ngumisi.

"Din, bakit mo ba ginagawa ito? Naglalaro lang naman tayo," umiiyak niyang turan.

Nangmanhid na ang kanyang kamay na patuloy na nilalabasan nang maraming dugo. Gusto sana niyang humingi ng tulong sa mga magulang ngunit nakaramdam siya nang agam-agam. Ayaw niyang mapagalitan si Din ng mga ito.

"Jin, dapat tayo lang palagi ang magkakampi. Naiintindihan mo?" sabi ni Din. Tumakbo nga ito papunta sa direksiyon ni Britney.

"Din, h'wag..." nahihintakutang sigaw ni Jin.

*****

"KUYA JIN! Kuya Jin!"

Nagising si Jin sa mga tawag ni Daniel at bumangon. Naghabol siya ng hininga at naliligo sa pawis. Kumakabog sa kaba ang kanyang dibdib.

"Kuya, binabangungot ka. Sino si Din na sinisigaw mo sa panaginip? Si kuya Din ba?" sunod-sunod na mga katanungan ni Daniel sa kanya. Umupo rin ito sa sahig kaharap niya.

Pilit siyang ngumiti sa nakakabatang pinsan. "Tama ka, Daniel. Binangungot ako. Namimiss ko lang siguro ang kuya Din mo," wika niya.

Sunod-sunod ang mga malalim niyang paghinga upang mahimasmasan. Ramdam niya ang malamig na mga pawis na tumutulo papunta sa kanyang itim na boxer na bukod tangi niyang suot nang mga sandaling iyon.

"Pinapagising ka sa 'kin ni nanay Lea para mag-agahan."

"Anong oras na pala?" Napatingin siya kay Daniel. Namumula ang mukha nito habang pinagmamasdan ang nangingintab sa pawis niyang katawan. Hinayaan na lamang niya ito.

"Alas nuwebe na, kuya Jin. Ang tagal mong nagising ngayon," mayamaya ay tugon ni Daniel.

Napatango-tango na lamang siya. "Sige, Daniel, salamat. Susunod na ako. Magbibihis lang sandali."

"Sige po, kuya. Pakibilisan mo kasi lalamig na ang ulam."

Ngumiti siya rito at sinundan lang ng tingin habang lumalabas ng kubo. Nang mawala na sa paningin si Daniel ay sinipat niya ang malaking peklat sa kanang kamay. Parang muling naging sariwa sa kanyang isipan ang malagim na pangyayaring iyon sa buhay nilang dalawa ni Din. Hindi niya napigilan ang pagtulo ng mga luha sa madilim na nakaraang iyon at hindi niya sukat akalaing mas malala pa ang kayang gawin ni Din sa kasalukuyan. Lahat ng mga nangyari ay may kaugnayan sa kanya. Siya ang sinisisi ng kanyang kambal.

Nang araw na iyon ay nagkulong si Jin sa kubo. Punong-puno ng hinagpis ang kanyang kalooban. Saksi ang mga luha niya sa kanyang paghihirap. Naghintay siya ng tawag ni Marian pero wala siyang natanggap.

Madilim na sa paligid at kumakalam na ang kanyang sikmura pero hindi na niya iyon ininda. Wala siyang ganang kumain. Pinuntahan siya ni Daniel sa kubo at niyayang maghapunan pero hindi siya sumunod. Nagmukmok lang talaga siya.

"Jin..."

Narinig niyang tawag ni Lea at kumakatok ito sa pintuan.

Bumangon siya. "Bakit, tita?" tanong niya.

"May dinaramdam ka ba? Bakit hindi ka naghapunan? Dinalhan kita ng pagkain," tugon nito.

"Wala po. Wala lang talaga akong gana."

"Papasukin mo muna ako. Kainin mo 'tong hinanda ko para sa 'yo," malambing na turan ni Lea.

Ayaw sana ni Jin na pagbuksan ito ng pinto ngunit nakaramdam siya ng hiya para dito. Tumayo siya at binuksan nga ang naturang pinto. Dala nga ni Lea ang isang tray na may lamang pagkain. Amoy na amoy niya ang bango ng shampoo at sabong ginamit nito. Basa pa ang buhok at halatang kakatapos lamang maligo.

"Tutuloy ako ha," nangiting sabi ni Lea.

"Okay po." Binuksan niya ang ilaw kaya nagliwanag ang loob ng kubo.

Pumasok nga si Lea sa loob kapagkuwa'y naupo sa sahig. Inilapag nito ang tray na may lamang pagkain. Pagkasara ng pinto ay umupo na rin siya. Sumandal siya sa dingding. Nagtitigan sila ni Lea. Namumungay ang mga mata ng kanyang tita habang pinagmamasdan ang kanyang kabuuan. Boxer lamang ang kanyang suot. Hindi pa siya nakapaligo nang araw na iyon.

"Kainin mo na ito," sabi ni Lea. Inilagay nito sa kanyang leeg ang kanang kamay. Kapagkuwa'y sa noo naman. "Akala ko masama ang pakiramdam mo."

Pilit siyang ngumiti rito. Kinain nga niya ang dala nitong pagkain.

"Tulog na si Daniel, Jin," mayamaya ay sabi nito. Wala pa rin si Rey nang mga panahong iyon. Napatingin siya sa mukha nito. Kinagat nito ang ibabang labi at alam na niya ang ibig nitong sabihin.

Hindi siya umimik. Hanggang sa naramdaman na lamang niya ang kamay nitong humimas sa kanyang kanang hita. Napaigtad siya sa ginawa nito. Umakyat pa ang kamay nito hanggang sa pumasok na sa kanyang boxer at hinawakan ang natutulog pa niyang pagkalalaki. Hinayaan lamang niya ito.

"Jin, kantutin mo ako ngayon," paanas nitong sabi na naging agresibo na sa paghimas ng kanyang kargada.

Nakipagtitigan lamang siya rito at hindi umimik. Hanggang sa nagawa nga nitong patigasin ang kanyang laman. Nais niyang makalimot sa lahat nang mapapait na naramdaman no'n kahit sandali at alam niyang malaking tulong ang kanyang tita.