the endinf beginning of the ending

My name is Nixz Peregrine, 24 years old at pansantalang nakatira sa south Korea habang nag aaral sa kolehiyo.

"Mamamiya... salamat sa desert~" As I was walking down the street while looking at my phone, nagbabasa ng paborito kong webtoon, 'the princess's jewels'.

Biglang may humampas ng ulo ko at ako naman ay napalingon upang tingnan ang kumag na may audacity para i-enterrupt ang pagbabasa ko. Napataas na lamang ang akong kilay sa pagtatakang bakit nandito sya.

"Huy! Buhay ka pa pala!" He claimed while shuffling my hair like I'm some sort of dog.

"Ugh.. Bat nandito ka, sa pagkadami dami ng college school sa bansa..." Sabay paghampas ng kamay nya patanggal sa ulo ko.

Yang salot sa mundo na yan nga pala ang best friend ko nung high school, Marco Vasillios. Sya ang katambalan kong mag cutting ng klase araw-araw noong bata pako. Haystt... Youth.. I miss those days na wala pakong eyebugs kaka-gawa ng thesis para lang mapasa sa guro.

"Syempre naman buhay pako. Ikaw ang unang mamamatay saating dalawa, for your information 'po'."

He scoffed "talaga ba ms. Liit?"

I glared at him and gave him a dissatisfied look.

"Hahaha! Wag kana magalit. Sabay tayo uwi mamaya kasi feeling ko may sumusunod sakin this days."

"Eh-? Babae ako tapos ako pa sasabihan mo ng ganan! Minsan ang sarap mong itapon sa kanal."

"Sige na naman, gorgeous." He winked at me.

I felt a chills down my spine "no way! Ayoko nga! May pupuntahan ako mamaya so no thanks!" Excuse ko lang iyon dahil ayaw ko talagang sumama sakanya pauwi mamaya.

I smirked and walked away leaving him dumb struck.

But I regret that. Nag sisisi akong iniwan ko sya nung araw na iyon at hindi sumabay sa kanya pauwi.

As I wipe away my tears using my finger and entered a certain hospital room.

"Hello. Nagbabalik na ang iyong pinaka magandang best friend." Sa aking pagpasok, nilapag ko ang basket na naglalaman ng mga prutas na kanyang paborito at umupo sa tabi ng nakahigang pasyente.

"Kelan kaba magigising? 30th birthday ko na ngayon. Batiin mo naman ako please." I reached out for his hands, glancing at him with a tearful—pittied look.

"I promise na this time sasamahan na kita pauwi like you wanted. Ililibre pa kita araw-araw. So please... Just... Bumalik kana samin. Saakin...." I squeezed his hands tight.

-the end-