Chapter 18

TW: This chapter may caused the audience or readers triggered warning. For all those people who are not brave, you may skip this chapter (Even if it's important) Also there are Violent Words. This Chapter needs Parental Guidance.

Ps: Do not take it seriously. (This is only a fiction) Thank You!

Lexord's PoV

"Lexord, you need to go to plan. Hindi ba't kayong magka kaibigan ay mag ta transfer sa university ng mendoza?" Tanong na bungad ni Mommy.

I don't even know why she's like excited than me. It's possible her to know what we plan. Ayoko lang na may madamay pa na iba, hindi ko alam kung may sinasabi ba si Israel sa kanya dahil parang alam nya ang galaw namin.

I just sighed heavily. "I know mom, but please let me rest first."

"What?! No! You can't be tired. All of my entire life! Binuo ko ang org na ito para sa inyo! You must protect our family from the enemy Leiden. You can't just rest easily!" Sigaw nya bigla nang makasandal ako sa couch habang nakapikit.

Ginulo ko ang buhok ko sa inis. Bakit ba ako napunta sa buhay na ganito? Gusto ko lang naman mamuhay ng normal.

Hindi na siguro nila alam na halos wala na akong pahinga. At hanggang ngayon, wala pa din akong ideya kung bakit sa ganitong magulang ako napunta. Mas gugustuhin ko pa yatang normal lang ako at walang iniisip na ibang tao dahil lang sa mga nakaka away nila, at kami ang nadadamay.

"Ito, kaso nang melendez." Nilapag ni France ang black folder na hawak nya mula sa lamesa ko. "It's been a years ago, muntikan nang ma kidnap iyong nag iisang babae ng Pamilya."

Bumuntong hininga ako bago tignan ang nasa folder noon. Nandoon na lahat ng ebidensya at may video pa sa lumang cellphone na kasama.

"Bakit ba kasi kailangan pa natin madamay dito, gulo nang pamilyang melendez at guttierez yan." Naiinis na sabi ko. Hindi naman dapat namin trabaho to, pero nadadamay na naman kami dahil sa pangingielam nila sa ibang org.

Biglang sumeryoso si France at tinitigan ako. "Utos ni Israel yan, sa kanya ka magreklamo. Ginagawa ko lang ang trabaho ko dito kaya ayus ayusin mo pananalita mo. Hindi ka tatagal dito kung ganyan ka." Tinapik pa nya ang balikat ko bago umalis sa opisina ko.

Ginulo ko ang buhok ko. Bahala na siguro kung saan patungo ang buhay ko. Halos may pakielam lang sila sa mga kakaibang trabaho kapag umuuwi ako eh. Halos hindi na nila kamustahin ang sarili nilang anak. Puro trabaho na lang ang nasa isip nila.

Dahil sumunod ako. Wala akong ginawa kundi mag transfer sa University ng mga Mendoza. Kahit tapos na kami sa pag aaral ay nagpanggap pa din kaming tatlo.

Wala na akong pakielam pero bigla kong nakita ang tatlong babae na naglalakad palayo sa amin. Binalak kong mapalapit sila dahil may kutob akong sila din ang target nang mga kaaway sa labas. Iyon lang ang trabaho ko at wala nang iba pa.

Halos magka gulo kaming lahat nang may planong hindi napagkasunduan noong isang araw. Para sa babae, ako ang inutusan ni Israel na bantayan iyong anak ng may ari ng school.

"Bakit kasi hindi na lang ikaw ang magbantay?!" Inis na sabi ko sa kanya.

Tumingin sa akin si Israel na nakakamatay ang tingin. "Just do your own work. I won't let you live longer if you shout, the people might hear our conversation." Kalmadong sabi nya pa, nagpipigil lang ng galit.

"The fuck I care! If you like the girl, ikaw ang kumilos! Alam mong trabaho lang ang ipinunta ko dito-"

I was stopped talking when I felt a punch on my face. Dali daling lumapit si France sa amin para pigilan kami.

"Tama na yan, walang mangyayari kung magtatalo kayo." Awat nya sa amin.

Gusto kong makaganti, galit na galit ako noong araw na yon. Wala na akong mauwian dahil galit na din ang magulang ko sa akin. Hindi ko alam kung ano ba ang nagawa ko. Ginagawa ko lang naman ang gusto nila.

"Wag kang uuwi dito nang hindi natatapos ang trabaho mo! Isipin mo din naman kaming Pamilya mo! Hindi puro sarili mo!" Iyak ni Mommy.

Umalis ako ng school at gamit ang kotse ko ay mabilis kong pinatakbo iyon. Halos lahat ng emosyon ko ay naiipon sa akin.

I stopped myself from talking back. Pamilya ko pa din naman sila. Kahit na naging ganoon ang trato ni Mommy sa akin ay tinatanggap ko na lang. Hindi ko alam kung saan ako pupulutin kapag sinagot ko pa. Sa trabaho na lang ako kumikita nang pera at pang ipon para maka alis na ako nang bahay. Sakal na sakal na ako sa masasakit na salitang binibitawan nila.

Halos ilang linggo bago kami magkabati ulit ni Israel. "Pasensya na, problema lang." Paghingi ko ng tawad sa kanya.

Tumango naman sya agad. "Naiintindihan ko."

Matapos non ay itinago ko na ang emosyon ko sa iba. I learned a lot. And when the time that I knew the called 'Aldrei' the captain of basketball team. Nag init ang ulo ko.

I didn't even know why pero binugbog namin sya matapos naming hulihin noong gabi na yon. Nasa likod kami ng school habang hawak ni Israel ang metal mula sa kamay nya at pina ikot ikot iyon.

"Tell me, are you related to Guttierez family?" Israel asked.

He was asking the Aldrei. Habang ang mga tali ay naka ikot sa katawan nya. "Bitawan nyo ako! Sino ba kayo?!"

I laughed sarcastically. "We are no one. Just answer his questions, asshole."

"F**k!" Sigaw nya nang hatawin ni Israel ang braso nya mula sa hawak na metal.

"Just answer dude, we need an information." Inaantok na sabi ni France.

"Fine! The Guttierez gave me an order to make Irish a bait and planning to go to Melendez Family to kidnapped the only girl! I swear, iyon lang ang alam ko at napag utusan lang ako." Nagmamakaawa ang boses nya. Parang hindi sya iyong ex ng type ni Israel ngayon.

Halos ilang segundo kaming natahimik bago namin sya pakawalan. Nagulat pa kami ng hatakin ni Israel si Aldrei, malalim ang paghinga nya kaya alam kong galit sya.

"Stop bothering Irish anymore! Stop looking for her or I will end your life." He threatened before he let him go.

After a week, I was making some fun. Napag desisyonan kong umuwi nang bahay pero nawala din ang ngiti ko nang makitang galit ang tingin ni Mommy sa akin.

Agad syang lumapit at hinampas ako. Sinasalo ko na lang lahat nang pananakit nya. "I hate you! Why do I have a son like you! A failure!" Sigaw nya sa mukha ko.

I couldn't even talk and just stare at our floor. It hurts me to see my mother, crying in front of me. Hindi ko alam kung ano pa ang kulang para hindi na sya magalit sa akin nang ganito.

"I'm sorry." I whispered and started to feel the heat of my face.

Mukhang natigilan sya doon at umiyak na lang ng umiyak. Tahimik lang si Daddy sa likod ni Mommy, inaalalayan dahil sa emosyon na lumalabas sa kanya.

"I'm sorry, I was a failure, I'm sorry if I was not a son you expected for. I'm so sorry, I don't even want to live my life like hell. I'm so sorry if I wasn't enough for you, not even proud or perfect son." Halos sugurin ako ni Mommy kung hindi lang sya inawat ni Daddy.

"You're brave enough to talk to me like that! Look at yourself! Isa lang naman ang hinihiling ko pero hindi mo magawa! We just want you to protect all people-"

"Fucking protector! I am not even a superhero in the fantasy to do all things like that MOM! I am not stronget than anyone! I'm just a human after all! Isipin nyo din ang nararamdaman ko! Kahit anong gawin ko, hindi pa din naman enough sa inyo! Puro mali ko lang naman ang nakikita nyo!"

"ENOUGH! THE TWO OF YOU!" Sigaw ni Daddy sa amin nang hindi na makasagot si Mommy.

"I've had enough, the two of you! I leave if I want to and don't ever stopped me!" I shout and leave immediately at the house.

Hindi ko na alam ang gagawin ko nang magsimulang tumakas ang mga luha ko. I am a failure. Iyon ang paulit ulit na pumapasok sa isip ko. Tinigil ko ang sasakyan at sinubukang saktan ang sarili ko. I already loss my parents.

I don't know where to go. I try to call Krisha but her phone is off. Napagdesisyonan ko na lang pumunta sa condo ni France. Nagulat pa sya sa reaksyon ko pero alam na nya ang gagawin sa akin kapag ganito ako.

Uminom kaming dalawa. Halos tahimik at walang nagsasalita. Naka tatlong bote na kami nang magsalita ako.

"Hindi ko na alam kung saan ako maghahanap ng matitirahan." Pag uumpisa ko. "Hindi ko kayang umuwi ulit sa kanila. Sakal na sakal na ako pre, idagdag pa yung nangyayari ngayon. Malapit na silang kumilos."

"Nandito lang ako, kami. Handa ka naming samahan sa paghihirap na nararanasan mo. Kahit magkanda gulo gulo na, walang iwanan sa tin. Pag isipan mo muna kung kanino mo gusto makitira sa amin ni Israel, alam mo naman na hindi ka noon tatanggihan." Sabi nya sa akin at dinamayan ako.

"Pasensya na-"

"Hindi ka pabigat sa amin." Putol nya sa balak kong sasabihin. "Wag mong isipin yan, tayo tayo na lang din ang magkakampi dito. Kaya kung ano man ang nangyari sa pamilya mo at sayo, handa kaming makinig."

"Salamat, dahil nandito kayo palagi para damayan ako."

Natawa si France at umiling sa akin. "No, Thank You. Wala ang pagkakaibigan natin kundi dahil sayo."

I don't know why but I feel at ease when I'm with my true friend's. That's it, their giving me hope to continue my life without thinking my family a bit.

"You're welcome. You might sleep now, ako na ang magliligpit." Tumango naman sya at hindi na nakipagtalo pa bago ako iwan sa sofa.

I am blessed to have them as my life.

To be continued...