Simula

Simula

When I was a kid my mom always told me about love. She always bragged how good and nice to be in love. Indeed, it was a nice story that I always adore. She said that love is so powerful that it can change something or someone.

She never introduce me the words; hate and revenge. And maybe that makes my heart full of love. She even told me that when I do something I should do it with love. And so I did.

My mom taught me how to love. And believe me or not, at my very young age I learned how to love.

"Mom!" I called my mother one day. She turned her head to me with a bright smile.

"Yes, anak?" She asked sweetly.

"I want to be inlove," I exclaimed. I just said it like out of nowhere.

My mom eyes gracefully widen and followed by a very sweet laughed. My forehead creased. Bakit natawa si mama? Umupo siya sa harap ko at ngayon ay magkapantay na kami ng tangkad.

Gusto ko ring maging kasing tangkad na si mama. Bakit ba ang bagal ko tumangkad, e lagi naman akong natutulog sa hapon.

Nakakainis naman!

Ngumuso ako at naramdaman ko ang pagbabadya ng mga luha sa aking mata dahil hindi pa rin ako natangkad kahit lagi naman akong natutulog sa hapon.

That was my greatest dream when I was a kid. I want to grow fast. I want to be tall like my mother so I can do things that children can't.

Gusto ko kasing maabot ang langit. Lalo na ang lagayan ng mga pagkain na tanging si mama lamang ang nakaka-abot.

"Sweetie, you are still young," she said while caressing my hair that makes my tears gone.

Napalitan ang aking mata ng kakaibang emosiyon na tinawanan lang ng aking mama. It was like everything I do my mom will find it funny.

"Bawal po ba 'yon?" I blinked my eyes that full of curiosity.

My mom is slowly shaking her head. Animo'y hindi makapaniwala sa mga lumalabas na salita sa aking bibig.

"Mommy, I am inlove with my playmate! I am inlove with Aaron."

Mommy laughed at me. "Anak, yes, bawal iyon. There's a big difference between loving someone as a friend and being inlove with someone," she said, carefully caressing my hair.

Sumimangot ako. "In your case, for sure you just love him as a friend. Dapat maging big ka muna like me and you'll experience being inlove," finally she explained.

"So may age requirement po kapag na-inlove?" I asked innocently that makes my mother laughed again.

"Oh, sweetie. I am so lucky to have you. Ano na lang si mama kung wala ang baby ko," my mom said and she give me a big hug.

Ngumuso ako kasi alam kong I am a big girl na pero lagi na lang akong tinatawag ni mama na baby niya. This is the reason why I want grow fast, e. There's too much I can't do because I am still a kid. I can't even reach the cereal in the kitchen.

But nevertheless, I still love my mom because like what she said to me. Hindi ko rin alam kung ano ako kung wala siya. It was like my whole world is on my mother's hand.

I wasn't fooling around when I said that I am inlove. And he's Aaron, my playmate at the same time my saviour.

He's always protecting me. He's always there when some of our play mates are trying to steal my toys. I hate them but I can't do anything because they're boys. Umiiyak na lang ako.

Lagi din kaming nag-aaway ni Aaron dahil sabi niya ang tigas ng ulo ko pero alam kong ginagawa ko lang ang gusto ko. There's nothing wrong when you are pursuing what you like.

I realized that he is everything to me when they left and that was my saddest part of my childhood life too.

"Dana, you do your assignments on your own," Aaron said, one day. We are on our grade sixth that time.

Natigil ako sa paglalaro at lumingon ako sa kaniya. Bukod siya ang kalaro ko ay siya rin ang taga gawa ng assignments ko especially sa math.

Sarado kasi talaga ang utak ko kapag math na ang usapan. Bata pa lang ako alam ko ng hindi para sa akin ang math. Walang libre sa kaniya kaya in return ay tinuturuan ko siya sa subject na science. I excel in that subject.

I am good at science and he is good at math. I am worst at math and he is in science too. That's our weakness and together we are trying to deal with that. We are better with each other.

"Why? Hindi mo na kaya?" I asked before I took a stepped to his side.

Kinuha ko ang note book ko na hawak niya. If he can't do this, ano pa ako? I looked at the numbers and I automatically feel dizzy. Napanguso tuloy ako. Bakit baa ng hirap ng math? Nakakainis ha!

"Dapat ka ng masanay na gumawa ng assignment mag-isa..." he trailed off. "ng wala ako.

Natigil ako sa pagtingin sa aking notebook at unti-unting akong lumingon sa kaniya. I was expecting him looking at me with a smile on his face. Yung lagi niyang ginagawa. Siguro nang-aasar na naman siya. That's what I'm expecting but my expectation failed me. As always.

"What are you saying, A? Bakit naman ng wala ka?" I tried my best to sound cheerful. I even smiled.

Naramdaman ko ang aking mata na umiinit dahil sa mga nagbabadyang luha. Ang makita siyang nakayuko at hindi makatingin sa akin matapos niyang magbitaw ng ganon salita ay hindi ko gusto.

Of course, I don't want him gone. Nakakainis siya pero ayaw ko ng magkalayo kami. Mas gugustuhin ko pang mapikon sa kaniya araw araw keysa magkalayo kami ng matagal.

And suddenly, I remembered his parents plan for him. Alam kong matagal ng plano ng magulang niya ang pag-alis niya para mag-aral sa ibang bansa pero hindi ko akalain na ngayon. Hindi ko akalain na ganito kabilis. Parang last month niya lang sinabi sa akin iyon.

"Dana..." he called me with a very sad tone.

Bumagsak ang balikat ko ng marinig ko ang tono niya.

"Aaron naman... you're leaving me?" I don't want to ask him but I have to.

"I already told this to you, Dana. Ayaw ko naman pero gusto ni mama e..."

Hindi ko na napigilan ang mga luha at tuluyan na nga silang bumuhos na parang ulan. Umupo ako sa harap ni Aaron dahil kahit gusto kong tumakbo ay mas pinili kong huwag na lang ng sa gayon ay makasama ko pa siya ng matagal.

"Hey, stop crying. Babalik naman ako e," he tried to console me with his words pero mas lalo lang lumakas ang iyak ko.

"Nakakainis ka!" ani ko ng maramdaman ko ang paghagkan niya sa akin.

Tahimik ang paligid at tanging paghikbi ko lamang ang namumutawi sa paligid. He tried to console me but I am too sad. I can't handle the emotion.

"Mamiss kita," sabi ko sa gitna ng akong pagluha.

"Kapag namiss mo ako, gawin mo lang ito." He said then let go of me and reached my right hand. Nakatingin lang ako sa kaniya maigi.

I didn't bother to blink or look into other direction. He reached for the pentel pen beside him. Gumawa siya ng drawing sa likod ng kamay ko. I carefully watched him. Napangiti ako ng makita ko ang ginuhit niya sa aking kamay. It was a smiling face.

"This is me, reminding of you na wag na wag kang malulungkot. You should be happy and always smile. Okay?" ani niya.

Wala akong ginawa ng gabing iyon kundi umiyak ng umiyak. Iniisip ko pa lamang na wala ng Aaron sa araw araw ko ay mas nagpapaluha sa akin. I didn't stop crying until he said so.

We tried to act normal as if he's not leaving sooner. Iyon ang gusto kaya pinilit kong maging masaya kahit na sa gabi ay para akong tanga na umiiyak dahil iiwan ako ng nag-iisa kong kaibigan.

"Everything will be fine, Dana in the right time. Just wait for it," he said the night before our graduation. "Just wait for me."

The time flies so fast. We already graduated from elementary and we both graduated with honors. We excelled together but I don't know anymore if I can still excel without him. Maybe not.

Nakaalis na rin si Aaron sa bansa at kahit ayaw niyang ihatid ko siya sa airport ay ginawa ko pa rin.

"You said that your dream is to grow up fast, diba?" he asked me. We are in the middle of waiting for his flight to be called.

Tumungo ako at pumilit ng isang ngiti. Ramdam na ramdam ko ang pagmumugto ng mata ko. Halos wala na akong makita.

"Kapag nakabalik na ko panigurado malaki ka na," ani niya.

Ngumuso ako. "Edi matagal ka pa ngang babalik."

"Can you wait for me?" he asked.

Lumingon ako sa kaniya at tumango. I will surely wait for him with all my heart. No matter how long it takes.

Lumapit naman siya sa akin at kagaya ng laging niyang ginagawa ay pinatong niya ang kamay sa ulo ko at ginulo iyon. Pero katulad ng madalas kong pagsagot gamit ang pagtingin sa kaniya ng masama ay hindi ko ginawa.

I let him to do it because surely I will miss it. I will miss him.

"When I go back please be my woman? Hmm?"

I smiled and nodded as my answer.

Hindi naman pala ganon kasama ang buhay katulad ng iniisip ko. I thought life is pure of suffering but I proved it wrong when I entered high school. Siguro hindi ka muna talaga dapat magsalita ng tapos hangga't hindi mo pa nararanasan iyon.

Yes, life has a lot of suffering but it's not pure as what I thought about it. After all may mga magaganda pa ring mangyayari na magiging dahilan kung bakit mapapangiti ka na lang rin sa huli. And choose to fight.

Katulad na lang ng akala kong hindi na ko ulit magkakaroon ng kaibigan katulad ng iniisip ko. But look what I have now.

We are in the middle of our school quadrangle. Ewan ko ba pero dito na ata namin nakasanayan magkakaibigan tumambay. Dito na rin kami nagawa ng mga paper works. Since medyo mahirap yung track namin na ABM kaya medyo seryosohan kami sa pag-aaral ngayon lalo na't graduating kami.

The thought na ga-graduate na rin kami sa wakas after how many years sa highschool ay napabagsak sa braso ko.

Finally, makaka-graduate na rin sa highschool. 6 na taon din 'yon at 6 na taon ko na ring hindi nakikita si Aaron. I can't help it but to be sad. I missed him so much.

"Uy, Dans! Lalim ng iniisip?" my friend, Ielyn mocked.

Nawala tuloy lahat ng pagbabalik tanaw ko at bumalik ako sa realidad kung saan nam-mbrolema kaming lahat kung makaka-graduate ba kami o hindi. Napabuntong hininga na lang tuloy ako.

"Hayaan niyo na. NBSB e," natatawang sabi ni Jane.

Ngumiwi ako sa kanila. Ang lakas talaga mang-asar dalawang 'to. Ano kayang connect ng pagiging NBSB ko do'n?

"Alam niyo, tigilan niyo ko at gawin niyo na lang ang assignment sa finance," sabi ko sakanila at narinig ko silang sabay-sabay na bumuntong hininga.

Natawa na lang kaming dalawa ni Norfaisah.

"Nakaka-stress naman 'tong simple interest chuchu at compounded annually ever na 'to," reklamo ni Nicole.

"Hindi kasi kayo nakikinig kaya nakaka-stress," sabi ni Norfaisah na naging dahilan ng pag-ikot ng mga eyeballs nila. "Actually madali lang naman iyan. Sundan niyo lang yung formula na binigay ni sir."

"Ay hala, talaga? Patingin nga ng sa'yo," pangbo-bola ni Jane para maka-kopya.

At dahil dakilang inosente si Norfaisah na somehow uto-uto rin ay agad niya pang inabot ang papel niya kay Jane. Pinasadahan ko sila ng tingin at sabay sabay nilang nilagay ang kanilang hintuturo sa kanilang bibig, telling me that I should shut my mouth and so I did.

Naiiling na lang akong tumawa at binalik ang atensiyon ko sa papel ko. Pero makalipas din ang ilang minuto ay biglang nagsalita si Jane.

"Balik na tayo sa room, guys! 5 minutes before accounting!" medyo naghi-hestrical na sabi ni Jane.

Sabay sabay kaming tumingin sa malaking orasan na nasa tuktok ng Filemon Building. Nakaramdam rin ako ng pagkataranta.

Naku, grabe pa naman mamahiya yung professor namin sa accounting kapag na-late ka. Akala mo kung ano na nagawa mong krimen at ang worst pa do'n imi-middle finger ka kapag nagsabi ka ng excuse. Mabait naman siya pero hindi mabait kapag may ginawa kang kalokohan. Sabi niya she's too old enough to believe in out lame excuses.

"Oh my God!" sabay sabay naming sabi.

Mabilis kaming nag-ayos o dapat kung sabihin na mabilis naming sinalampak ang mga gamit namin sa bag at nagmamadaling umakyat sa room namin. Dinaig pa namin si flash sa bilis namin, to think na nasa third floor ang room namin. Siyempre ayaw namin mapahiya baka maging talk of the town kami.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung school ba 'to o ano kasi ang daming chismosa dito. Daming issue lagi hindi na lang mag-aral.

Laking pasasalamat ko sa kung sino man ng makaring kami ng wala pa ang prof naming. Hingal na hingal nga lang kami at halos lumawit na ang dila namin sa hingal. Buti na lang nakarating pa kami sa upuan namin ng buhay pa.

Tumingin agad ako sa favorite spot ng terror naming professor at napansin kong wala siya. Bakit kaya? Huminga muna ako ng malalim para habulin ang hininga ko. Masiyado pa akong hingal para sumigaw kung gaano ako ka-thankful dahil wala pa si ma'am.

"Okay, guys..." sigaw ng secretary namin at agad kami napatingin sakaniya. "Sabi ni Je Ann wala daw si ma'am Victoria kaya we're free to go, guys," dagdag niya pa na naging dahilan kung bakit ako mas nanghina.

My classmates cheered and screamed because of that news pero ako para akong binagsakan ng langit at lupa. Hindi ako makapaniwala. Seryoso? Tumakbo pa ako! Ugh!

"Ano ba yan!" paghihimutok ng mga kaibigan ko.

I took a deep breath. Umiling na lang ako.

Nagsilabasan na ang mga kaklase namin at kami namang magkakaibigan ay nanatili pa para habulin ang hininga namin. Grabe, hingal pa rin ako! Nilingon ko ang mga kaibigan ko at katulad ko ay hingal pa rin sila at halos di maipinta ang mga mukha nila. I laughed at them.

"Ako naman kaya mag-middle finger don?" iritadong sabi ni Ielyn. Tumawa lang ako at umiling. Akala mo naman talaga kaya niya e, kapag recitation nga tumitiklop siya.

"Tara, samahan kita. Badtrip siya," sagot ni Faisah at tumayo na para lumabas at sinundan naman agad siya ni Ielyn.

Tawa lang kami ng tawa kasi alam namin na hindi kaya ng dalawang yon na sumugod kay ma'am kasi mga takot bumagsak 'yong dalawa at isa pa takot rin sila kay ma'am. Well, lahat naman kami. Sino hindi matatakot do'n?

I took a deep breath first before I stood up and followed my friends.

I was about to call my friends and tell them to wait for me but my phone rang that made me stop. Kinuha ko muna ang cellphone ko at pinagpatuloy ang paglalakad ko. Nilingon ako ng mga kaibigan ko kaya bahagya kong tinaas yung cell phone ko, telling them I got a call.

Mama's calling. Bakit kaya?

"Yes po, ma?" bungad na tanong ko.

"Anak, where are you? Do you still have class?" she asked me.

"Pauwi na po, ma. Wala po kasi yung professor namin sa accounting," sagot ko.

"Oh, that's nice. Tamang-tama dahil nagyaya ang tita Ana mo na mag-dinner sa kanila," she said.

"Gano'n po ba? Sige po, ma. Uwi na po agad ako," I said and then my mom hanged up the call.

A big smiled immediately plastered in my face. Well, Tita Ana is Aaron's mother. Paniguradong kapag nakita ko si tita Ana ay mas lalo kong ma-miss yung lalaking yon. Pero gustong gusto ko rin naman pumupunta sa kanila dahil doon lang ako nakakakuha ng information tungkol kay Aaron.

Nilingon ang mga kaibigan ko. Niyaya nila akong mag-mall pero tumanggi ako at sinabi ko na may dinner kaming pupuntahan ni mommy.

"Uy, mauuna na kami tutal iba naman ang lakad mo," pahayag ni Nicole.

Tumawa ako. "Tampo ka na niyan?"

Inirapan niya lang ako at lumapit sa akin para magpaalam. Natatawa lang ako sakanila kasi nage-emote kuno sila pero alam ko naman nagbibiro lang yang mga yan. Sila na rin nagsabi na umay na sila sa mukha ko e.

Niyaya akong sumabay ni Faisah sa kanila dahil may dala siyang kotse pero tumanggi ako kasi maha-hassle lang sila kasi mag-kaiba kami ng direksiyon.

Kukuha na lang sana ako ng grab para hindi ko na maistrobo ang driver ko nang biglang mag-text si mama. May pinadala daw si Tita Ana na magsusundo sa akin dahil nandoon na daw siya sa bahay ng mga Dizon.

Napa-iling ako. Si mommy talaga hindi man lang ako hinintay. Excited to be with her friend, huh.

Masiyado akong abala sa pagta-type sa ire-reply ko kay mommy ng biglang may narinig akong sunod sunod na pagbusina. Noong una ay hindi ko pinansin pero ilang minuto na ang lumipas at ganun pa din. In annoyance, I lifted my head to see what's happening.

Imbes mainis ay agad naman napalitan yung pagkairita ko. My eyes widened because the car's rushing heading into my direction.

If the driver won't stop, for sure, I'll be dead meat. Nablanko ang utak ko at tila'y nakalimutan ko na ang gagawin. I heard the continuous horn. My instinct told me to back off and so I did. But I know there's something wrong when he continued rushing into my direction.

Umatras na ako ha? Wait! I don't know what's happening but it seems the driver lost the break. My mind stop for a moment. The only thing that I was able to do is close my eyes.

Hinihintay ko na lang na bumangga ang kotse sa akin pero lumipas na ang ilang minuto ay wala pa rin akong nararamdaman na pagbangga o kahit ano. Pinakaramdaman ko muna ng saglit ang paligid bago ko dinilat ang isang mata ko.

And right infront me, I saw the car stopped and God knows kung gaano nanginginig ang tuhod ko. Did I just... almost got dead?

I don't know what's the reason of the driver. Balak ba akong patayin ng kung sino mang driver na 'to? Huminga muna ako ng malalim at kinalma ang sarili ko at umayos ng tayo pero dahil nanginginig pa rin ang ako ay bumagsak ang tuhod ko.

Now, I know I'm mad. I am fuming mad. And I am seeing red.

Hindi pa man ako tuluyang nakakabawi sa pagbagsak ng tuhod ko ay nagbukas na ang bintana ng kotseng muntik ng tumapos sa buhay ko. Pinilit kong umayos ng tayo habang sinubukan kong tignan kung ano ang itsura ng driver.

I am going to sue this person!

My knees are still trembling. I opened my two eyes widely so I can see this person. When the window is finally open I took I step closer so I can see closely who the hell is this person. And what I saw is a man with his shades. Wearing white plain tee shirt.

Pinagmasdan ko pa siya at napansin ko ang gulo gulong buhok niya at ang matangos niyang ilong.

"Dana Love Dizon, get inside," napapitlag ako sa gulat ng bigla siyang magsalita.

Wow! Wait... He knew me?! How?

Umiling ako at inayos ang sarili kong tayo. And when I realized what he said my eyebrows automatically arched. How does this jerk knew my name? My full name to be exact. Last time I check wala namang akong kakilala na ganito. I looked at the guy. Is he the driver?

Driver? Driver! Ah, baka siya yung pinadala ni tita Ana na driver. Yeah... maybe, it's him. There's no way she knew me out of nowhere.

"Ikaw ba yung driver na pinadala ni tita Ana?" tanong ko pero hindi siya sumagot.

Nakasandal lang siya sa upuan at animo'y buryong buryo sa buhay. What a rude guy!

"You know what, makakarating kay tita Ana 'to. I am your boss guest tapos sasagasaan mo ko tapos tapos..." hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng bigla siyang lumingon sa akin at binababa niya ang shades niya.

Hala, bakit parang tumaas ata yung level ng physical appearance ng mga driver ni tita. Hindi ko makaka-ilang ang gwapo niya.

"Tss," narinig kong sabi niya at binuksan ang pinto ng front seat. "Ang dami mong sinasabi. Papasok ka ba?" iritado niyang tanong.

Wow! Siya pa may ganang mairita? How dare he! Matapos niyang pagbantaan ang buhay ko! Tinignan ko siya ng masama pero mukha wala naman talab 'yon sa kaniya. Tinasaan pa nga niya ko ng kilay. Tumaas nga yung level ng physical appearance ang sama naman ng ugali.

May koneksiyon ba siya because as far as I remember tita Ana doesn't hire an asshole. I'll let tita Ana inform about this accident. And for sure she will not let this thing slide.

"Bakit ako uupo diyan? Magkaibigan ba tayo? Don't you know me?" I told him in annoyance.

I saw him smirked na lalong nagpakulo sa dugo ko. Hindi ko alam pero lalo akong nairita sa kaniya. I'll ask tita Ana about him later.

I shook my head because I felt bad. Hindi naman talaga ako ganon magsalita. I felt bad for talking like that. I wanted to apologized but he seems not sorry at all. That's why, I let it slide.

I am usually kind to our worker because I know they do the best for us. And they deserve to be treated well too. I am very much thankful to them but I just can't be thankful to someone who has a plan to kill me.

Tumingin ako sa kaniya at tinasaan niya ako ng kilay na parang tinatanong niya ako kung sasakay ba ako o hindi. Inirapan ko lang siya at nagmartsa papuntang back seat. Nilingon niya ako pero inirapan ko lang ulit siya. Sama mo!

"I'll make sure na matatanggal ka sa trabaho mo," bulong ko.

He shrugged his shoulder. "Let's see if you can," antipatiko niyang sagot.

Mayabang pa din!