PROLOGUE

PROLOGUE

"He's blind! And can't walk! because of that accident! Sure akong pera mo lang ang gusto mo sa kaniya, One billion? Ten billions! Magkano ba ang gusto mo! " - sigaw ng mama ni Sanjay sa kabilang linya

"Sorry po Mrs.Cung hindi po ko kailangan ng pera niyo" - pinatay ko na yung tawag niya at pumasok na sa room ni Sanjay

"Sinong tumawag sayo?" - tanong nito, umupo ako sa kama niya at hinalikan siya noo

"Si mama lang, nangangamusta" - sabi ko at niyakap siya

It's been One year simula nung nakilala ko si Charles, nakilala ko siga sa Cung Hospital, i saved his life. Nagkataon na naligaw ako sa lugar na yon kaya nakita ko siya don Malapit sa ilog. Duguan siya at walang malay. Sabi nung private doctor niya. Sinadya daw ang aksidente niyang yon dahil sa business matter.

*Flashback*

"Sino ka? " - tanong nito sakin nung nagkaroon siya ng malay. habang nasa loob kami ng kotse ko, papunta kami ngayon sa Cung Hospital dahil yon ang pinaka malapit na hospital dito.

"Wag ka munang magsalita, Stay awake malapit na tayo " - sagot ko sa kaniya, unti unti siyang pumikit habang nakatingin sakin

"Sh*t!" - binilisan ko lalo ang pagmamaneho dahil nawawalan na naman siya ng malay ng nakarating na kami don naalerto ang lahat ng nandoon

"Call Mrs.Cung Right now! "

"No! Treat him first!

And late ko ng narealize na isang Cung pala ang naligtas ko

Kilala sila sa buong dahil sa kayamanan nila.

Umalis na ako sa lugar na yon after kong magbigay ng statement sa mga nagsasabing body guard niya. Ilang araw ang lumipad nakatanggap ako ng tawag sa mga Cung

Pinapunta nila ako sa mansion nila at nagpasalamat

"Yaya, samahan mo siya sa kwarto ni Sanjay" - gusto daw magpasalamat ng personal sakin ni Sanjay kaya umakyat na ako

Pagkapasok ko nakita kong naka benda ang mata niya at ang mga paa niya

"Is that you? The one who saved my life? " - tanong nito

"Sana hindi mo na lang ako niligtas" - tuloy nito

Nainis ako sa sinabi niyang yon akala ko ba magpapasalamat siya "Para na lang din nila akong pinatay! I can't walk and even see you! Bakit mo pa ako niligtas dahil ba kilala ako! Dahil ba sa pera ko! !" - sigaw nito

Di ko alam kung magagalit ako pero di ko magawa dahil naaawa ako kalagayan niya, lumapit ako sa kaniya at niyakap siya, hindi ko din alam kung bat ko nagawa yon " Alam mo ba ang tagal ko ng nakatira sa lugar na yon pero nung araw na niligtas kita first time kong naligaw non, maybe because its a destiny a faith?"

"You're so warm " - mahinang sambit nito

He looks like a kid, wanted a hug after tantrums. Binitawan ko na siya at lumayo

"Kailangan ko ng umalis, may work pa kasi ako. Get well soon Sir. Sanjay " - tatalikod na sana ako

"Wait" - sigaw niya

"Can you be my shield? I know this is too much but i felt something when you save me . Can you save me once again? " - nagtaka ako sa mga sinasabi niya

"I want you to be my eyes,my feet and my shield. I want you to protect me against my family "

*the end of flashback*

"Ang tahimik mo" - bulong niya

"Anong gusto mong kainin? " - tanong ko

"Anything "

"sige wait mo ko, magluluto muna ako " lalabas na sana ako pero hinawakan niya ang laylayan ng damit ko

" Pumayag na akong na magpaopera this saturday, gusto na kitang makita, gusto ko ako naman ang poprotekta sayo. I know tinatakot ka nila sa tuwing wala ako sa tabi mo, Kiela can you promise me na hindi mo ko iiwan after kong magopera? Kiela will you marry me? " - pinigilan ko ang pagbagsak ng luha ko

"I'm ugly"

"I don't care"

"I'm fat"

"Shhhhh"

"I'm not rich"

"I am! Please just say yes"

Bumagsak na ang luha ko, Yes it's been a year! And i fell in love

"Yes " mahina kong sagot, sinuot niya sa daliri ko ang singsing na hawak niya , hinalikan ko siya at humalik siya pabalik and that day we make love , real love

Kahit ngayong araw lang puso ko naman ang sundin ko

Lumipas ang araw at dumating na ang araw na ooperahan siya

"I love you, please wait for me " - ang huling araw na makikita ko siya at ang huling salitang narinig ko sa kaniya.