Chapter 11

Behind Shelves | Glares

Selene's Point of View

  Few days have passed and I still working on the novel, I have lots of inspiration right now that's why I am confident that this will be super fine.

  However, in those days his face keep lingering into my mind and I don't know why.

  "Selene, hello to earth!"

  Bumalik naman ako sa sarili ko nang marinig ko ang kaklase kong tawagin ako sa pangalan ko. Gulong-gulo akong tumingin sa kanya at tumawa naman ito.

  "Kanina kapa tulala, what's up? Anyways natapos mona bayung assignment??" Tanong nito. Nagtagpo naman ang kilay ko at inalala ang sinabi niya.

  Assignment?

  "May assignment ba?" Lumaki naman ang mata nito at sinapo ang sariling noo.

  "Ewan sayo, Selene. Meron sa Chemistry, ngayon pasahan non pagkapasok ni —"

  "Okay, Class put here your assignment, I am checking it right now."

  My eyes literally widen when the teacher said that. What I am going to do now? Wala akong nagawa at nawala rin sa isip ko.

  "Halaa, Selene pano yan wala kang gawa?"

  Nagkibit balikat naman ako at huminga ng malalim. Sinubukan ko namang humabol at sagutan yon pero wala akong naintindihan dahil hindi rin ako nakapasok sa klase ni maam noon itinuro niya ito.

  Kung minamalas ka nga naman oh.

  Nang matapos na ang klase ay mabilis akong umalis ng room at nagtungo sa library since napakasama ang pakiramdam ko dahil hindi ako nakapagpasa ng assignment.

  Kapag bumagsak ang grado ko, patay ako kay papa.

  Sinabunutan ko ang sarili ko sa inis at naupo sa sulok ng library kung saan walang makakakita sa akin pero yon ang akala ko dahil hindi ko inaasahang makikita si Steven doon.

  Tahimik lang itong nagbabasa ng libro habang nakaupo at nakade-kwatro ang paa. Nakasuot din ito ng salamin at tila ba seryosong seryoso sa binabasa.

  I was about to walk away when he spoke.

  "You and David, ano ang relasyon nyo?"

  Tumaas ang kilay ko.

  "Y-you know him?"

  "I asked you first so answer me first." Masungit na saad nito na ikinatawa ko naman.

  "Yes, he's my childhood bestfriend, are you related to him?" I asked him. Unti-unti naman niyang itinaas ang tingin niya dahilan ng pagkalunok ko sa kaba.

  Kung nakakamatay ang tingin at baka kanina pako patay at nakabulakta sa sahig. He's so intimidating. I thought he's a kind of a guy that is so flirt and happy go lucky fckboy.

  "David is my brother."

  My eyes widen. Mabilis ko namang tinakpan ang bibig ko ng makitang tinignan ako ng mga tao sa paligid na tila ba handa na akong katayin dahil nag-ingay ako.

  I went close to him and whisper my rants and concerns.

  "How? Walang kapatid na lalaki si David. Tapos na ho ang april 1 wag ka ng magprank." I told him and move away but he just laugh and look at me.

  "I am not pranking anyone, he's my half brother. I just use my mom's surname, and everything is complicated and I don't want to tell you." He said and close his book, he close his arms on his chest and look at me like he is judging me.

  "So? hindi ko naman tinanong sayo eh, ikaw tong nagsasabi agad." Deep inside natatawa ako dahil sa ginawa ko lalo na nang makita ko kung paano namula ang tainga nito sa inis.

  "Mukha ba akong nakikipagbiruan, Selene?" His tone was so serious and it give me chills that's why I stood straight and look away.

  Aalis nalang ako baka kainin niya ako dito, mukha pa naman siyang gorilla.

"I have to g—" naputol naman ang sasabihin ko ng bigla niyang hawakan ang kamay ko at tumayo.

  "Ehhh??" Takang tinignan ko siya at pilit na itinanggal ang kamay niya sa kamay ko.

  Hoy! Bakit ba ang ano niya sa skinship?

  I hate to say this pero he really just like those wattpad boys.

  "Bitaw." Sinubukan ko namang tanggalin talaga ang kamay ko pero ang higpit ng hawak niya at hindi pa nakuntento at hinila pa ako papubta sa upuan para paupuin.

  "Hoy, ano na naman bang pakulo ito?" Mahinang sigaw ko sa kanya at tinitignan ang mga tao sa paligid kung nakakaisyorbo kami. Nakatingin sila pero hindi sa akin.

  Steven then sat in front of me and open a book. He start to read slowly and not so loud, enough for me to read.

  " 'Kung sino ka man, ikaw na nagsusulat dito, sana makilala kita, wala curious lang, mukha kasing hopeless romantic ka at hindi nacacrushback, maybe I know her, i'll help you so that hindi kana malungkot.' Did you wrote it here?" His eyes was full of sparkle yet it is flamming for no reason, is he mad or something upset?

  My eyes widen, mukhang pamilyar ang mga katagang iyon. Ako ba talaga nagsulat noon?

  "I am him." Pagkatapos sabihin ni Steven iyon ay lumakad na siya palabas ng library.

  What does he mean that he is him?

  Huli na ng mapagtanto kong ang librong binasa at hinawakan ni Steven ay ang librong pakalat-kalat lang dito sa library at walang laman kundi puro hinaing ng kung sino.

  Inamin ba niyang siya ang nagsusulat roon??

  Woah, hindi ako makapaniwala sa nalaman ko kaya agad kong nasapo ang noo ko. So may gusto siyang babae? Sino kaya iyon?

  Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kaunting inis, knowing that Steven is liking someone else.

  Teka!

  Nagseselos ba ako? Eh hindi nga kami close, hindi ko rin naman siya gusto noh.

  Nahihibang kana talaga, Selene. Makakain na nga lang at marami pa pala akong tatapusin.

  "Tuna sandwhich nga po and coke." Matapos ibigay ng tindera sa akin ang binili ko ay binayaran ko na siya.

  Naghanap na ako ng mauupuan na bakante at nakakita nga ako sa bandang dulo ng canteen. This is so peaceful.

  In the middle of eating I saw Steven, eating with her friends in one table and I saw some girls on both his side. Oy ang landi ha.

  Never knew he was this flirt and playboy, kaya inubos kona agad ang sandwhich ko at ininom ang coke. Binigyan ko muna ng masamang tingin ang direksyon nila Steven dahil naiinis ako at hindi ko alam kung bakit.

  But suddenly he look on my direction and caught me giving a death glares on his direction. He raise his brows, being so confused by me.

  I then shook my head and rolled my eyes before walking out of the canteen and head to my next class.