คามิลและแอน (1)

ศัตรูบุกจู่โจมมาจากทุกทางเข้าออก แม้แต่หน้าต่างทุกบานก็ถูกจับตามองจากภายนอก หากคนด้านในเคลื่อนไหวโดยปราศจากความระมัดระวังคงไม่แคล้วต้องถูกยิงจนพรุนเป็นรังผึ้ง

ฝ่ายศัตรูมีจำนวนมากกว่าสิบคน แต่ละคนมีอาวุธครบมือและหากมองวิธีการบุกที่เกือบจะเหมือนมืออาชีพ มันบ่งบอกว่าพวกเขาผ่านการฝึกมาจากคนที่มีประสบการณ์หรือไม่ก็มีใครในนี้ที่เคยเป็นเจ้าหน้าที่มาก่อน

ผมไม่ได้พยายามขัดขืน เช่นเดียวกับคู่ค้าทั้งสี่ราย พวกเขาเข้าใจสถานการณ์ได้ทันทีตอนที่เห็นว่ามีปืนหลายกระบอกส่องมาทางพวกเรา

กลุ่มที่โจมตีไม่ได้ลงมือรุนแรงนักเพราะฝ่ายเราก็ยอมให้จับกุมแต่โดยดี แต่ทุกคนต่างรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่มีทางจบลงแค่ฝ่ายนั้นบอกว่า "อ๋อ เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะ เดี๋ยวพวกเราจะปล่อยคุณเอง"

พวกเราถูกถุงคลุมหัว ถูกจับโยนเข้าไปในรถ จากนั้นก็ถูกพาตัวไปที่อื่น

แล้วสุดท้ายทุกคนก็มาลงเอยในกรงขังที่เหม็นอับ

[แฝดสาม #1: สาวซามูไรหัวเราะดังลั่น]

[แฝดสาม #2: สาวคาราเต้รู้สึกกังวล]

[ลุงยามวัยดึกไม่อยากให้คุณทำเรื่องสุ่มเสี่ยง]

"บ้าจริง ปล่อยพวกเราออกไปนะโว้ย" ชายร่างใหญ่ตะโกนแบบนี้มาตั้งแต่ครู่ก่อน แต่พวกคนที่จับเรามาไม่ได้ยินอย่างแน่นอน พวกเราถูกปล่อยทิ้งไว้ในห้องที่ไม่มีผู้คุมเฝ้า

"เลิกโวยวายสักทีน่า" ผมทนไม่ไหวก็เลยบ่นไปบ้าง

"เพราะแกนั่นแหละ พวกเราถึงถูกจับมาแบบนี้"

ผมไม่เข้าใจตรรกะเขาเลยสักนิด คนที่นัดเจอในอาคารร้างนั่นไม่ใช่ผมด้วยซ้ำ แล้วไอ้กลุ่มที่จับทุกคนมาอยู่ที่นี่ พวกนั้นไม่ได้ตามผมจนเจอตัว แต่ตามพวกเขามาจนเจอผมที่ต้องติดร่างแหมาด้วยต่างหาก

"ใจเย็น ๆ นะคะ บางทีพวกเขาอาจจะเข้าใจผิดอะไรก็ได้ หรือถ้าพวกเขาอยากยึดเสบียงกับอาวุธ พวกเราก็ให้ไปซะ ไม่มีความจำเป็นต้องฆ่าแกงกันเลย"

"มันไม่ปล่อยเราหรอก" หญิงวัยกลางคนแทรก "ถ้าจะเอาแค่ของ มันก็ไม่ลำบากจับตัวมาแบบนี้"

"ตะ แต่ อย่างน้อยก็คงไม่คิดจะฆ่าใช่ไหม" ชายผอมผมยาวพยายามมองในแง่ดี "ถ้าอยากได้แค่ผู้หญิง ก็ไม่ต้องจับตัวผู้ชายมาก็ได้"

"พูดอะไรออกมาน่ะ"

"ขะ ขอโทษ ไม่ได้อยากพูดให้กลัวกว่าเดิมหรอก"

ขณะที่ทั้งสี่คนกำลังถกเถียงกันไปมาบ้าง พูดปลอบใจให้กันบ้าง ผมกำลังเดินสำรวจรอบ ๆ กรงขังพร้อมกับมองหาลู่ทางไปด้วย

"เฮ้ย ทำไมแกไม่ถูกมัดวะ" ชายร่างใหญ่เพิ่งสังเกตเห็นว่าผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ถูกมัดมือไพล่หลัง

"ถูกมัดแล้วมันขยับตัวยาก"

[แฝดสาม #3: สาวยิวยิตสูพยักหน้าเห็นด้วย]

ผมขี้เกียจอธิบายว่าทักษะพิเศษของผมช่วยให้หลุดจากพันธนาการได้อย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายคงไม่รู้ด้วยซ้ำถึงสิ่งที่เรียกว่า 'สกิล' หรือ 'ระบบ' ว่ามีอยู่ด้วย

ผมใช้สกิล [เอสเคปอาร์ตติส Lv. 7] อย่าว่าแต่เชือกแบบนี้เลย ต่อให้เอาผมไปขังในตู้เหล็ก รัดโซ่ล็อกกุญแจไว้ ทิ้งถ่วงทะเลซ้ำ สกิลนี้ก็คงช่วยให้ผมหนีรอดฉิวเฉียด

ทุกคนตกใจตอนที่เห็นว่าผมเดินไปมาอย่างเป็นอิสระและยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีกตอนที่ผมใช้เวลาแค่อึดใจเดียว สะเดาะกุญแจของห้องขัง แต่ความตื่นเต้นก็อยู่ได้ไม่นานนักเพราะทุกคนต่างตระหนักดีว่าพวกตนอยู่กลางฐานทัพของศัตรู แค่ออกจากห้องขังที่ไม่มีคนเฝ้าได้ ไม่ได้หมายความว่าจะหนีไปจากที่นี่ได้

"เฮ้ย" หนุ่มร่างใหญ่ชี้ไปที่มือของผม

เขาตกใจอ้าปากค้างที่เห็นผมกำลังกินเครปอัลมอนด์ช็อกโกบานานาอยู่ ไม่เคยเห็นคนยืนกินขนมหรือยังไงนะ อ๊ะ พอมองดูดี ๆ แล้วคนอื่นก็ตกใจเหมือนกันแฮะ

[แฝดสาม #1: สาวซามูไรหยุดหัวเราะไม่ได้]

"กะ แก ไปเอาไอ้นั่นมาจากไหน"

"เอามาจากไหนก็ช่างเถอะน่า ควรจะสนใจเรื่องที่ว่าจะหนีจากที่นี่ยังไงดีกว่าไหม"

สิ่งที่ผมพูดมีเหตุผล แต่คงเพราะครีมจากเครปญี่ปุ่นที่ยังติดแก้มอยู่ ความน่าเชื่อถือจึงลดลงเหลือไม่ถึงครึ่ง ทุกคนมัวแต่สนใจขนมที่ผมกินรองท้องมากกว่าที่จะสนใจเรื่องที่ผมอยากบอก

"รออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมไปดูลาดเลาให้" ผมพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกมา

[มิชชัน: กวาดล้างกลุ่มเรดสคาร์ฟ (0/24)]

[รายละเอียด: เรดสคาร์ฟคือชื่อของกลุ่มผู้รอดชีวิตที่มีหลักแหล่งอยู่บริเวณทางตอนใต้ของเมืองเดิร์กลิน ไม่เพียงแค่มีชื่อเสียงไม่ดีจากการปล้นและฆ่าคนต่างถิ่นที่เฉียดเข้ามาใกล้อาณาเขต พวกเขายังมีชื่อเสียงไม่ดีจากการกินมนุษย์ด้วยกันเอง]

[รางวัล: 300 คะแนน]

"แค่เฉพาะรางวัลก็สามร้อยคะแนนเชียวเรอะ นั่นมันเท่ากับฆ่าซอมบีร้อยตัวเลยนะ"

[บอดีการ์ดสุดเซ็กซี่แน่ใจว่าต่อให้รางวัลน้อยกว่านี้คุณก็ไม่ยอมพลาด]

ผมเริ่มออกเดินสำรวจค่ายของเรดสคาร์ฟพร้อมกับทำแผนที่ในหัวไปด้วย ค่ายแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลเก่าที่ถูกนำมาดัดแปลงเป็นป้อมปราการ มันจึงมีห้องหับจำนวนมาก ทั้งส่วนที่พวกเรดสคาร์ฟเก็บไว้ใช้สอยและส่วนที่ถูกปิดตายเอาไว้เพื่อไม่ให้ผู้บุกรุกหรือซอมบีเข้ามากวนได้

ความคิดแรกสุดของผมคือการยืมมือซอมบีกวาดล้างที่นี่ซะ สถานที่ใหญ่โตขนาดนี้หากทำลายแนวกั้นจนซอมบีหลุดเข้ามาได้สักทางมันต้องกลายเป็นหายนะอย่างแน่นอน

แต่ความคิดนี้ต้องพับไป เงื่อนไขมิชชันคือผมจะต้องจัดการกับพวกนี้เอง ดังนั้นก่อนอื่นก็ต้องพยายามลดจำนวนพวกมัน โดยเริ่มจาก…

"ฮะ!"

เวรยามรายหนึ่งกำลังจะร้องตอนที่เห็นผมกระโจนเข้าใส่ แต่เขาช้าเกินไปหรือไม่ผมก็เร็วเกินไป ก่อนที่เสียงจะดังเตือนคนอื่น ผมก็พุ่งเข้าไปปักมีดลงบนอกของอีกฝ่ายจนมิดด้าม

[สมาชิกกลุ่มเรดสคาร์ฟถูกสังหาร คุณได้รับ 3 คะแนน]

[กวาดล้างกลุ่มเรดสคาร์ฟ (1/24)]

…ทีแบบนี้เจ้าพวกคาแรคเตอร์ดันเงียบกริบ สงสัยจะลุ้นไปด้วยจนไม่กล้าส่งเสียงล่ะมั้ง…

[แฝดสาม #1: สาวซามูไรประทับใจในทักษะการเดาของคุณ]

…นั่นไง…