สงครามมนุษย์ (1)

บทที่ 311 สงครามมนุษย์ (1)

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ เชลยอีกคนก็หันหลังวิ่งหนีไปทันที นั่นทำให้ซีโร่รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

เธอแปลงร่างเป็นลำแสงสลัว แล้วพุ่งเข้าไปในตัวเชลย อีกฝ่ายหยุดฝีเท้าทันที ดวงตาทั้งสองเหลือกขึ้น จากนั้นร่างกายก็เกิดความเปลี่ยนแปลงอันพิลึกพิลั่น...เมนไม่ได้เพิ่งเห็นภาพนี้เป็นครั้งแรก แต่ไม่ว่าจะเห็นมาแล้วกี่ครั้ง เขาก็ยังรู้สึกพรั่นพรึงเหมือนเดิม

แสงสลัวพุ่งออกมาจากตัวเชลย ร่างกายของเขาเริ่มบิดเบี้ยวไป จนในที่สุดก็กลายเป็นร่างของผู้บริสุทธิ์

เขารู้ว่านี่ไม่ใช่การฆ่าหรือเปลี่ยนร่างธรรมดา แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการเปลี่ยนร่างนั้น คงมีแค่พระสันตะปาปาและเหยื่อเท่านั้นที่รู้

ซีโร่สูดหายใจลึก แล้วเดินกลับมาหาเชลยคนสุดท้าย

เขาเป็นเชลยที่เด็กที่สุดในบรรดาเชลยสามคนที่ถูกจับมา อายุน่าจะประมาณสิบสี่สิบห้าปีได้ ดวงตาอ่อนเยาว์คู่นั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว คล้ายกับยังตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อยู่

“เอาล่ะ คราวนี้ก็เหลือแค่เจ้าแล้ว” เธอพูดเบาๆ “เอล”

พอได้ยินคำพูดนี้ เด็กหนุ่มที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบมีดโค้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็พลันชะงักไป “หะ เหตุใด...”